บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 23 หน้า 4
จันแดงวิ่งหนีอย่างตื่นกลัว เข้ามาหลบที่โขดหินใหญ่ในป่า อาการเท้าที่เจ็บทำให้เริ่มไปต่อไม่ไหว ระหว่างนั้นเสียงฝีเท้าของคำแสนเข้ามาใกล้ จันแดงพยายามหลบให้เงียบที่สุด จันแดงโล่งอกคิดว่ากำลังจะรอดเพราะคำแสนเดินออกไปแล้ว จึงรีบถอยเพื่อจะออกไปอีกทางแต่ต้องชะงัก เมื่อคำแสนโผล่เข้ามากระชากผมอย่างแรงจนล้ม จันพยายามก้มหน้าก้มตาไม่ให้คำแสนเห็นหน้าตัวเอง
“มึงหนีกูบ่พ้นดอกอีนาง !!”
“เซา…เซาอย่าเฮ็ดข้อยเล้ย..ข้อยบ่ฮู้ บ่เห็นอีหยังเลย…ป๋าข้อยไปเถาะ ข้อยขอฮ้อง”
“หึ..คั่นมึงบ่ฮู้บ่เห็นอีหลี แล้วเป็นหยังมึงต้องหนีกู..ไสเงยหน้ามึงมาให้กูเบิ่งชัดๆ”
คำแสนเข้าไปกระชากตัวจันแดงขั้นมา จันแดงพยายามจะดิ้นไม่ให้คำแสนเห็นหน้าแต่ก็ถูกจับหน้าหันมาดูจนได้ “นี่มึง ?..แผลเป็นบนหน้าอัปลักษณ์จังซี้..กูฮู้แล้วว่าเป็นหยังมึงถึงพยายามหนีกู ที่แท้ก็อีจันแดงลูกสาวเฒ่าโสม !!” จันแดงพยายามยกมือไหว้ขอร้อง
“อ้ายคำแสน...พ่อ..พ่อข้อยก็ตายไปแล้ว เฮื่องระหว่างเจ้า กับพ่อก็ขอให้จบไปเถาะ ข้อยขอฮ้อง”
“กูเทิ้งซอยซีวิตพ่อมึง เทิ้งยกน้องสาวให้เป็นเมีย แต่พ่อมึงกลับตอบแทนด้วยการวางแผน ฆ่ากู จนกูเกือบบ่รอด มึงยังกล้ามาขอฮ้องให้ลืมๆ ไปอีกเบาะ..อีห่า !”
คำแสนจิกหัวขึ้นมาแล้วจะเงื้อมือตบ แต่จันแดงยกมือไหว้ขอร้อง “ข้อยขอขมาแทนพ่อนำอ้าย อ้ายอยากให้ข้อยชดใช้ด้วยเงินด้วยทองเท่าได๋ก็บอกมาโลด ข้อยสิหามาให้ตามที่อ้ายต้องการ”
“มึงขอแลกซีวิตมึงด้วยเงินทอง ?”
“อ้ายอยากแก้แค้นพ่อด้วยซีวิตข้อย ก็บ่ได้อีหยังนอกจากความสะใจไปดอก..พ่อข้อยก็ตายไปแล้ว ซีวิตข้อยมันบ่มีค่าเท่าเงินทองให้อ้ายดอก..ข้อยขอฮ้อง” จันแดงร้องไห้สะอื้น คลานเข้าไปกราบเท้าคำแสนอย่างน่าเวทนาสงสาร คำแสนมองจันแดงแล้วครุ่นคิด เหมือน จะสนใจข้อเสนอของจันแดง
ศาลพ่อปู่ริมน้ำ นายฮ้อยเคนกับคำแก้วตามถึกที่ถือถาดไม้ไผ่ใส่เครื่องเซ่นตามที่พอจะหาได้เข้ามา
“จันแดง…จันแดง ?” ถึกแปลกใจที่ไม่พบจันแดงอยู่ที่บริเวณศาล
“จันแดงไปไสแล้วล่ะอ้าย”
“ข้อยบ่ฮู้..ข้อยสั่งให้ถ่าอยู่หม่องนี่”
“อาจสิถ่าโดนเลยตามเมือหาเจ้าที่ทัพควายแล้วก็ได้”
“แต่ทางย่างเมือทัพควายมีทางเดียว คั่นคึดสิเมือ เฮาก็ต้องพ้อระหว่างทางแล้ว”
“เอื้อยอาจสิไปย่างเล่นแถวริมน้ำนี่ก็ได้..” คำแก้วเดินไปตะโกนเรียก “เอื้อย..เอื้อยจันแดง…เอื้อย”