บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 20 หน้า 3
ซุมโจรควาญบ้า ทิดสุบินถูกกระทืบจนสภาพยับเยินปางตาย ต่อหน้าพวกทิดจันทาที่ทำได้แค่มองตาปริบๆ ไม่สามารถช่วยได้ พวกโจรโพกหน้ากระทืบจนพอใจแล้วก็กระชากหัวสุบินขึ้นมา
“ว่าจังได๋..ยังคึดแหยมซุมกูอีกบ่”
สุบินคราง “บ่..บ่กล้าแหยมแล้ว...ย่าน..ย่านแล้ว” สุบินยกมือไหว้ท่วมหัว
พวกโจรหัวเราะสะใจ กับสภาพของทิดสุบิน ระหว่างนั้นโจรโพกหัวอีกคนกลับเข้ามา
“ลูกพี่ให้กูมาส่งข่าวโว้ย...นายฮ้อยทมิฬติดกับแล้ว พวกมึงเตรียมตัวเอาไว้ให้พร้อม..ถึงเวลาที่ลูกพี่สิฆ่านายฮ้อยทมิฬแล้ว” พวกโจรโพกหน้าได้ยินอย่างนั้นก็เฮลั่น ชูอาวุธร้องดังรับกันเป็นทอดๆ โจรคนหนึ่งเข้าไปกระชากสุบินขึ้นมามองเขม็ง
“หึๆๆ..นายฮ้อยทมิฬของมึงบ่ได้เก่งที่สุดบนแผ่นดินอีสานนี่ดอก ซือเสียงของมันสิถึก ลบนำมือลูกพี่กู...ฮ่าๆๆๆ”
พวกโจรโยนทิดสุบินเข้าไปในกรง ที่ขังพวกทิดจันทาเอาไว้ ทุกคนต่างหน้าเสียมองหน้ากันอย่างหวาดกลัว
กระท่อมซุมโจรโพกหน้า แสงโสมแอบดูผ่านทางรอยแตกของฝาผนังกระท่อม ทำให้เห็นและได้ยินเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับพวกสุบิน แสงโสมถึงกับหน้าถอดสี ถอยออกมาอย่างตกใจ
“ว่าจังได๋ล่ะ..เกิดอิหยังขึ้น..แสงโสม !!!”
“เอื้อย...โจรซุมนี่มันบ่แม่นโจรธรรมดา มันเป็นโจรเหล็กไหล ฟันแทงบ่เข้า”
“โจรเหล็กไหล !!??”
แสงโสมพยักหน้า “มันคงพ้อซุมทิดสุบินกลางทางมันก็เลยจับโตไว้ แล้ว แล้วข้อยยังได้ ยินมันเว้ากันเมื่อกี้ว่า...”
“ว่าจังได๋ล่ะ ?”
“นายฮ้อยเคนหลงกลมันแล้ว มันกำลังยกพวกไปฆ่านายฮ้อย”
จันแดงตกใจ หน้าเสีย “นายฮ้อย !!??” จันแดงรีบดึงมือแสงโสมมาบีบแน่น “เฮาสิป๋าให้ซุมมันลอบฆ่านายฮ้อยบ่ได้เด็ดขาด เฮาต้องหาทางซอยนายฮ้อย”
“เฮาถึกจับอยู่จังซี้ สิซอยได้จังได๋ล่ะเอื้อย”
“ต้องได้..เฮาต้องคึดให้ออก” จันแดงหน้าเครียดคิ้วขมวดอย่างหนักใจ
นายฮ้อยเคนกับพวกเดินตามควาญบ้าที่นำหน้ามาในป่าได้ครู่ ควาญบ้าหยุดพักทำทีว่าเหนื่อยหยุดกระหายน้ำ
สีโหซัก “ใกล้ฮอดแล้วเบาะ”
“ยัง..แต่ข้อยหิวน้ำ”
นายฮ้อยเคนเข้ามายื่นกระบอกไม้ไผ่ที่มีน้ำอยู่ให้ “เอาของข้อยไปกินก็ได้”