บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 20 หน้า 5

คำแก้วหันไปมองที่ควาญบ้าซึ่งแกล้งทำหน้าท่าทางหวาดกลัวนายฮ้อยเคน มือก็ไขว้หลังไปจับขอสับช้างแน่น

“แต่เพิ่นย่านอ้ายอยู่ คงบ่ยอมให้เบิ่งง่ายๆ ดอก”

“เจ้าก็ต้องซอยอ้าย” นายฮ้อยเคนพยักหน้าให้คำแก้วช่วยพูด คำแก้วคิ้วขมวดคิด..เอาไงดี ขณะที่ควาญบ้ามือกำขอสับช้างพร้อมเล่นงานนายฮ้อยเคน

โทนกับสีโหกำลังตัดเถาวัลย์เพื่อเอาน้ำในเถาวัลย์มาใส่กระบอกไม้ไผ่ แต่โทนดูเหม่อๆ เพราะอดเป็นห่วง แสงโสมไม่ได้จนสีโหสังเกตเห็น

“อย่ามัวแต่เหม่อเป็นห่วงแสงโสมอยู่เด้อผูซอย น้ำมันสิหยดบ่ลงกระบอกรองเบิ่ดมื้อน้ำก็บ่เต็มดอก

“ข้อยบ่ได้เหม่อจักหน่อย แค่คึดว่าไปถึงซุมโจรแล้วต้องหาทางสู้กับซุมมันจังได๋ต่างหาก”

สีโหหัวเราะชอบใจ “ฮ่าๆๆ ความฮักมันก็เป็นจังซี้แหละผูซอย อยากให้มันเป็นอย่างใจมันก็ บ่เคยได้อย่างใจดอก”

“เจ้าเว้าอย่างกับฮู้จักความฮักดี..แต่เจ้าก็ยังเอาโตเองบ่รอด ได้ยินว่าเพิ่งทะเลาะกับบัว เขียวมาคือกันนั่นล่ะ เสียเทิ้งผูสาวเสียเทิ้งเสี่ยว เป็นตาหลูโตนกว่าข้อยหลาย”

สีโหหน้าสลดไปจังหวะพอดีกับที่รองน้ำเต็มกระบอก เลยเดินถอนใจมานั่งกระดกกระบอกไม้ไผ่ดื่มน้ำ

“ผูซอยเว้ามาก็ถึกแล้ว คั่นน้ำในกระบอกนี่เป็นเหล้าข้อยก็อยากกินให้เบิ่ด แต่มันบ่แม่นเหล้านี่แหละดีแล้ว”

“เว้าหยังเข้าใจยากแท้”

“บ่ได้เข้าใจยากดอก เจ็บย่อนความฮักแล้วกินเหล้าให้เมาเป็นหมา มันก็คือการเฮ็ดโง่ๆ แต่เฮ็ดเผือฮักแท้นั่นแหละที่บ่ได้แปลว่าโง่ ย่อนว่าผูได๋พ้อฮักแท้ ผูนั่นก็โชคดีหลายแล้ว”

“อ๋อ..ข้อยเข้าใจแล้ว ขอบใจหลายสีโห..ในที่สุดก็มีคนที่เข้าใจข้อยจักเถือ”

โทนเอากระบอกไม้ไผ่ในมือตัวเองมาชนกับกระบอกไม้ไผ่ในมือสีโหเหมือนชนแก้วเหล้าแล้วจะยกดื่ม ระหว่างนั้นลูกดอกพุ่งเข้ามาโดนกระบอกไม้ไผ่ในมือโทนกระเด็นพอดี ทั้งคู่ตกใจหันขวับ พวกโจรโพกหน้า 2-3 คนเข้ามาพร้อมหน้าไม้ ล้อมโทนกับสีโหเอาไว้ ทั้งคู่รีบชักมีดออกมาหันหลังชนกันพร้อมสู้ โจรโพกหน้ามองเขม็งแล้วพุ่งเข้าจู่โจมด้วยมีด โทนกับสีโหแยกกันรับมืออย่างสุดกำลัง โทนกับสีโหหลบหลีกการเล่นงานของพวกมันได้อย่างไม่ยาก แต่พอจะสวนกลับด้วยการจ้วงแทงด้วยมีดกลับต้องตกตะลึงเพราะมีดที่คิดว่าแทงเข้าเนื้อกลับหยุด..กึก !! เสียงเหมือนมีดกระทบกับแผ่นเหล็กทั้งๆที่แทงผิวหนัง โจรโพกหน้ายิ้มร้ายหัวเราะอย่างสะใจ ขณะที่โทนกับสีโหอึ้งตะลึง..งุนงง พวกมันซัดหมัดเข้าหน้าทีเดียวทั้งโทน ทั้งสีโหหน้าหงายตึง