บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 20 หน้า 4
“ขอบใจหลายนายฮ้อย” ควาญบ้ารีบรับกระบอกไม้ไผ่มาแล้วยกขึ้นดื่มอึกๆๆๆ
“เฮ้ยๆๆๆๆ เซาๆๆ น้ำเฮาบ่ได้มีหลาย กินผูเดียวเบิ่ดบ่ได้”
“บ่เป็นหยังดอกสีโห ให้เพิ่นกินไปโลด เบิ่งทรงแล้วยังต้องเดินอีกไกล” นายฮ้อยเคนหันไปสั่งคนอื่น
“พักกันหม่องนี่ก่อนก็ได้ เซาเมือยแล้วค่อยเดินทางกันต่อ”
“ผ่านมาเมื่อกี้ ข้อยเห็นมีดงเครืออยู่พู้น ข้อยสิไปตัดเอาน้ำมาใส่กระบอก”
“ให้สีโหไปนำ สิได้คอยเบิ่งคอยระวังให้กันได้”
สีโหพยักหน้ารับ แล้วออกไปกับผู้ช่วยโทน ระหว่างนั้นนายฮ้อยเคนหันมามองที่ควาญบ้าด้วยสายตาสนใจวิเคราะห์รูปลักษณ์ เพราะยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับควาญบ้าเท่าไหร่นัก ควาญบ้ารู้ตัวว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าสนใจของนายฮ้อยเคน ทำเป็นไม่ประสีประสากระดกน้ำดื่มอึกๆๆให้ดูซื่อๆ โง่ๆ แล้วหันมาถามนายฮ้อยเคน
“ข้อยขอเอาน้ำไปถวายนางฟ้าได้บ่”
นายฮ้อยเคนพยักหน้ารับ ควาญบ้ารีบถือกระบอกน้ำเดินไปหาคำแก้ว นายฮ้อยเคนมองตามตลอดเวลาด้วยสีหน้าครุ่นคิด ผู้ช่วยถึกเองก็มองตามด้วยสีหน้าสนใจเหมือนกัน
“น่าแปลกอยู่นะนายฮ้อย ป่าแถบนี่มีเทิ้งโจร เทิ้งสัตว์ฮ้าย คนสติดีๆ ยังเอาโตรอดได้ยาก แต่คนบ้าสติบ่ดีจังซี้กลับอยู่รอดมาได้ผูเดียว หรือว่าสิมีของดีอยู่กับโต”
คำพูดของถึกทำให้นายฮ้อยเคนยิ่งคิ้วขมวดคิด มองอย่างสนใจไปที่ขอสับช้างซึ่งเหน็บหลังควาญบ้า
ที่โคนต้นไม้ที่คำแก้วนั่งพักเหนื่อย และดื่มน้ำจากกระบอกที่ควาญบ้าเอามาให้กิน
“ขอบใจอ้าย..ข้อยมีแฮงขึ้นแล้ว”
“กินอีกแหมะนางฟ้า กินให้เบิ่ดเลย”
“พอแล้ว อ้ายเก็บไว้กินซะ ยังต้องเดินทางกันอีกไกลแม่นบ่”
คำแก้วยิ้มอ่อนให้อย่างใจดี ระหว่างนั้นนายฮ้อยเคนเข้ามาคุยด้วยใกล้ๆ
“ควาญบ้า..ข้อยขอเบิ่งขอสับช้างของเจ้าใกล้ๆได้บ่”
ควาญบ้าชะงักหันมามองนายฮ้อยเคนด้วยสีหน้าสงสัย คำแก้วเองก็สงสัยเหมือนกัน “อ้าย..อ้ายสิเฮ็ดหยัง”
“เป็นหยังถึงขอเบิ่งบ่ได้ล่ะคำแก้ว อ้ายอยากฮู้ว่าควาญบ้าผูนี่เป็นควาญบ้าผูเดียวกันกับเฮื่องเล่าร่ำลือในถ้ำเหล็กไหลบนภูเสือบ่” คำแก้วชะงัก เมื่อนายฮ้อยเคนพูดขึ้นมาก็ทำให้นึกถึงเรื่องที่อาจารย์เม้าเคยเล่าให้ฟังได้
“ควาญช้างที่เสียสติเป็นบ้าเพราะภูติผีปีศาจที่ปกป้องเหล็กไหลในถ้ำแม่นบ่อ้าย จารย์เม้าเคยเล่าให้ข้อยฟัง”
“แม่นแล้ว อ้ายสงสัยว่าควาญบ้าผูนี่สิเป็นผูเดียวกับเฮื่องร่ำลือนั่น”