บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 25 หน้า 16

“แล้วหมู่เฮาที่เหลืออยู่ล่ะ..หายไปไสกันเบิ่ด..หรือว่าถูก…..(ฆ่าตาย)”

“นาย..นายฮ้อย…นายฮ้อยซอยซุมเฮาแน” เสียงของทิดแสงดังออกมาอย่างอ่อนแรง ทำให้ทุกคนหันไปเห็นทิดแสงกับบุญเพ็งประคองพาผูช่วยโทนกับชาวบ้านทัพควายที่ได้รับบาดเจ็บกันถ้วนหน้า เดินออกมาจากป่าข้างทาง

“ผูซอยถึก !!!” นายฮ้อยเคนรีบเข้าไปประคองถึกที่แค่ยืนก็เกือบจะล้ม

“นาย…นายฮ้อย..ข้อย..ขอโทษ ข้อยปกป้องทัพควายไว้ให้นายฮ้อยบ่ได้ พวกมันมากันหลาย เฮาพยายามสู้แล้ว..แต่…โอ้ยยยย” ถึกร้องเจ็บเพราะบาดแผลที่ถูกฟันเลือดยังไม่หยุดไหล นายฮ้อยเคนรีบช่วยดู

“คำแก้วเอาผ้ามาห้ามเลือดแน” คำแก้วหันรีหันขวางแล้วรีบคว้าผ้าจากเกวียนที่ล้มอยู่ใกล้ตัวมายื่นให้ นายฮ้อยเคนรับมาแล้วรีบฉีกแล้วมัดต้นแขนห้ามเลือดให้ถึกก่อน

“เลือดเจ้าไหลออกมาหลายจังซี้ ข้อยต้องฟ้าวเฮ็ดแผลให้เจ้าก่อน”

“บ่..บ่ต้องห่วงข้อยดอกนายฮ้อย ห่วง..ห่วงควายของหมู่เฮาดีกว่า..ควาย..ควายเทิ้งเบิ่ด ของเฮาถูก..ถูกโจรมันปล้นเอาไปเบิ่ดแล้ว”

“หา !! ควายเป็นร้อยๆ โตถูกปล้นไปเบิ่ดเลยเบาะ !!!”

บุญเพ็งร้องไห้สะอื้น “แม่น..แม่นแล้วอีคำแก้ว..ฮือๆๆๆ หมู่เฮาที่เหลืออยู่สู้โจรบ่ได้เลยต้องหนี เข้าไปหลบอยู่ในป่า พวกมันก็เลยต้อนควายไปเบิ่ด..บ่เหลือไว้ดูต่างหน้าจักโต ฮือๆๆๆ”

“เฮาขอขมานายฮ้อยเด้อ..ที่ซุมเฮาย่านตายบ่กล้าออกมาปกป้องควาย..ฮือๆๆๆ”

“ห่วงซีวิตไว้ก่อนนั่นล่ะถูกต้องแล้วทิดแสง”

“แต่..แต่สมบัติที่ติดโตมาที่อยู่ในเกวียนก็ถูกปล้นเอาไปนำ..ตอนนี่..เฮาเบิ่ดเนื้อเบิ่ดโตกัน เบิ่ดแล้วเด้อนายฮ้อย  ฮือๆๆๆๆ..นายฮ้อย..เฮาเบิ่ดโตกันแล้ว...ฮือๆๆๆๆ”

ทิดแสงปล่อยโฮทั้งน้ำตา ชาวบ้านทัพควายที่เหลือก็พลอยร้องไห้สะอื้นทั้งเจ็บตัวและเสียใจ เสียงสะอื้นไห้ของคนอ่อนแอทั้งหมด ชวนสังเวชและหดหู่ นายฮ้อยเคนมือจิกกำแน่น กัดฟันจนขึ้นสันด้วยความโกรธ

“คำแก้ว...จารย์เม้าเบิ่งแยงคนเจ็บอยู่หม่องนี่ อย่าให้ไผเป็นหยังอีกเด็ดขาด”

นายฮ้อยเคนสั่ง แล้วรีบเดินไปที่ม้ากระโดดขึ้นขี่อย่างดุดัน สายตากราดเกรี้ยว คำแก้วเป็นห่วง

“อ้ายเคน !! อ้ายสิไปไส”

นายฮ้อยเคนหันมามองคำแก้วแต่ไม่พูดอะไร ฟาดหลังม้าอย่างแรงแล้วควบแรงออกไปทันที

“อ้ายเคน !!!!!”