บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 25 หน้า 18
นายฮ้อยเคนจิกหน้ามองนิ่งร้ายกาจ ลมยิ่งพัดโหมกระหน่ำสาดใส่พวกมันจนพากันตกใจ ควายที่อยู่รอบๆตัวเริ่มแตกตื่น
“บ่ต้องไปย่านมัน เฮามีปืนตั้งหลายกระบอก ยิงพร้อมกันนี่ล่ะ มันสิสู้ลูกปืนได้ก็ให้ฮู้ไป”
เสือปรายชักปืนออกมาพร้อมกับลูกน้องแล้วยิงใส่นายฮ้อยเคนทันที…ปังๆๆๆๆๆๆๆ
นายฮ้อยเคนยืนนิ่งมองเขม็งไปที่ห่าลูกปืน ซึ่งกำลังพุ่งมา เท้ายังเหยียบพื้นไม่ขยับหลบแม้แต่นิดเดียว
ที่พักแรมทัพควาย คำแก้วที่กำลังเอามีดตัดผ้าป่านสีขาวเพื่อมาทำแผลให้ชาวทัพควายที่บาดเจ็บ แต่เผลอถูกคมมีดบาดมือ “โอ๊ย !!!”
“เป็นหยังคำแก้ว !!” ถึกเป็นห่วง
“บ่..บ่เป็นหยัง ข้อย..ข้อยบ่ทันระวังไปหน่อย”
“เป็นห่วงนายฮ้อยแม่นบ่คำแก้ว” อาจารย์เม้าเข้าใจ
คำแก้วสีหน้าไม่สู้ดี “โจรซุมนั่นมันเจ้าเล่ห์ อ้ายเคนตามมันไปผูเดียว..ข้อยก็เลย…”
ถึกสงสารคำแก้วยันตัวลุกขึ้นทั้งๆ ที่ยังบาดเจ็บอยู่แล้วคว้าดาบขึ้นมา
“คำแก้วเว้าถูกแล้ว..เฮาบ่ควรป๋าให้นายฮ้อยไปเสี่ยงตายผูเดียว”
“ผูซอย..เจ้ายังบาดเจ็บอยู่”
“บ่เถาะได๋แล้วคำแก้ว คั่นแขนขาบ่ขาดก็ยังซอยนายฮ้อยได้”
บุญเพ็งเปรย “ข้อยไปนำ”
“ข้อยนำ..จังได๋ก็เบิ่ดเนื้อเบิ่ดโตแล้ว ซีวิตที่เหลืออยู่ก็ขอสู้หลังชนฝาโว้ย !!”
คำพูดของทิดแสงทำเอาชาวบ้านคนอื่นๆ ในทัพควายพากันลุกขึ้นทั้งๆ ที่สภาพบาดเจ็บแล้วหยิบมีดหยิบจอบเสียม อาจารย์เม้าตบบ่าคำแก้ว “เหลือกันอยู่เถาะนี่แล้ว..คงต้องเป็นไงเป็นกันแล้วคำแก้ว”
คำแก้วพยักหน้ารับหนักแน่นกับอาจารย์เม้า
นายฮ้อยเคนยืนเขม็ง มองพวกเสือปรายที่พร้อมใจกันระดมยิงใส่ ด้วยห่าลูกปืน ปังๆๆๆ ห่าลูกปืนที่กำลังพุ่งมาถึงตัวนายฮ้อยเคน กลับตกพื้นลงไปเกลื่อนกราดที่เท้า ทำอะไรนายฮ้อยเคนไม่ได้ ลูกน้องเสือเปล่งถึงกับอึ้งหน้าเสีย เห็นกันจะๆว่าลูกปืนทำอะไรนายฮ้อยทมิฬไม่ได้ ลูกน้องบางส่วนจะถอยหนีเอาตัวรอด แต่เสือเปล่งกระชากคอเสื้อเอาไว้ “บ่ต้องไปย่านมัน !! ไผซอยกูฆ่ามันได้ กูสิแบ่งควายให้ร้อยโต”
พวกลูกน้องเริ่มชะงักลังเล หลายคนเริ่มสนใจอยากได้ควายเลยหันกลับมาชักมีดพร้อมเข้าไปลุย