บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 25 หน้า 17
นายฮ้อยเคนควบม้ามาอย่างรวดเร็ว ราวกับพายุโหมกระหน่ำ พร้อมพังทุกอย่างที่ขวางหน้าให้ราบเป็นหน้ากลอง ดวงตานายฮ้อยเคนเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว นึกถึงคำพูดเสือเปล่ง
“ตลอดทางที่ข้อยเดินทางรับซื้อควาย ข้อยได้ยินแต่ชาวบ้านเว้ากันปากต่อปากเฮื่อง ที่นายฮ้อยทมิฬซอยปราบโจรบ้านเสือโฮก แล้วยังซอยปราบผีปอบที่บ้านหนองแสงอีก”
“แม่นแล้ว..ที่เจ้าได้ยินมาคือเฮื่องจริง แต่ยังขาดเฮื่องปราบควาญบ้าที่ถ้ำเหล็กไหลบนภูเสืออีก เฮื่องนั่นดุเดือดเลือดพล่านหลายกว่า”
นายฮ้อยเคนปราม “บักมืด”
“บ่ต้องถ่อมโตดอกนายฮ้อย ได้พ้อคนดีๆ ถือเป็นบุญหลายของข้อย บ้านข้อยอยู่บ่ไกลจากแถวนี่ ข้อยอยากขอเชิญนายฮ้อยไปกินข้าวที่บ้านให้เป็นมงคลกับข้อยได้บ่”
นายฮ้อยเคนกัดฟันเจ็บใจ โกรธแค้นสุดๆ “บักห่าเอ้ย…ซุมกุบ่ได้จากบ้านมาเสี่ยงตายเพื่อเบิ่ดเนื้อเบิ่ดโต !!!”
นายฮ้อยเคนฟาดหลังม้า แล้วควบม้ากระโจนข้ามขอนไม้ที่ขวางทางอยู่ไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วดุดัน
นายฮ้อยเคนขี่ม้าตามมาถึงบริเวณหน้าผาที่ไม่ได้สูงมาก สามารถมองลงไปเห็นพวกเสือเปล่งกำลังต้อนควายส่วนหนึ่ง นายฮ้อยเคนหยุดมองพวกมันเขม็งไปแล้วชักปืนยิงขึ้นฟ้าดัง..เปรี้ยง !! เพื่อขู่พวกมัน เสือเปล่งกับพวกชะงักตกใจ “นายฮ้อยทมิฬ !!!”
“ไอ้พวกห่าหมาลอบกัด !! อย่าคึดว่ากูสิป๋าให้ซุมมึงปล้นควายกูไปได้ง่ายๆ”
“หึๆ..นายฮ้อยทมิฬ กูยอมฮับว่าปล้นควายมึงบ่ได้ง่าย แต่ก็บ่ได้ยากเกินฝีมือกูดอก ฮ่าๆ”
นายฮ้อยเคนเจ็บใจ “ชื่อเสียงมึงเป็นไผ..เป็นโจรก๊กไสหมู่ไส เว้าซื่ออีหลีมา”
“ได้..มึงสิได้ท่องจำซื่อกูเอาไว้บอกยมบาล ว่านายฮ้อยทมิฬที่เลื่องลือกันทั่วอีสาน เสียท่าให้กู..เสือเปล่ง !!”
“เสียท่าให้พ่อกู เสียทรัพย์สมบัติ แล้วยังผูสาวของมึงให้กู..เสือปรายลูกเสือเปล่งนำ..ฮ่าๆ”
“เสือเปล่ง” นายฮ้อยเคนคิ้วขมวดสงสัย “ซื่อนี่กูคุ้นหู”
“มึงคุ้นแน่ ย่อนว่ากูนี่ล่ะที่เคยเป็นลูกน้องนายฮ้อยผี ฆ่าครอบครัวนายฮ้อยสิงห์พ่อของมึงมาแล้ว !!”
นายฮ้อยเคนชะงักอึ้ง “มึง !! พวกนายฮ้อยผี !!!”
นายฮ้อยเคนกัดฟันแน่น เจ็บใจ รีบลงจากหลังม้าแล้วกระโจนลงมาจากผาหินลงมาที่พื้น...ตึ่ง !!! เท้าของนายฮ้อยเคนย่ำลงไปที่พื้นจนฝุ่นและเศษหินกรวดกระเด็นกระจายไปทั่ว ลมพัดแรงราวกับจะมีพายุเกิดขึ้นปัจจุบัน ทันด่วน ทำเอาพวกลูกน้องเสือเปล่งเริ่มชะงักอึ้งตกใจ “นาย..นายฮ้อยทมิฬ..มันเป็นนายฮ้อยทมิฬ”