บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 26 หน้า 2
นายฮ้อยเคนเห็นอาการโทน “แล้วนั่น..แผลเจ้า ?”
“เสือเปล่งมาสิยิงข้อย อ้ายโทนเข้ามาซอยเอาโตบังกระสุนให้ข้อย ก็เลย”
แสงโสมมองโทนด้วยสีหน้าสงสารและรู้สึกผิด
นายฮ้อยเคนดูแผลอยู่ครู่ “ผูซอยถึก..ฟ้าวพาโตผูซอยโทนไปให้จารย์เม้าซอยรักษา ซุมเจ้าก็นำสุบิน จันทา เฒ่าอ่ำ” ถึกเข้าไปช่วยประคองรับตัวผู้ช่วยโทน ระหว่างนั้นคำแก้วเห็นทุกคนแล้วสงสัยเพราะไม่เห็นสีโหกับบัวเขียว
คำแก้วถามมืด “อ้ายมืด..แล้วเอื้อยบัวเขียวกับอ้ายสีโหล่ะ”
“ตามหลังมาพู้น..บัวเขียวบาดเจ็บก็เลยช้ากว่าผูอื่น”
“เอื้อยบาดเจ็บ ?”
สีโหช่วยประคองพาบัวเขียวมาตามทาง ท่าทางของบัวเขียวดูอ่อนแรงปากเริ่มซีด
“ไหวบ่บัวเขียว เฮาหนีมาไกลแล้ว ซุมมันคือสิตามเฮามาบ่ได้แล้ว พักหม่องนี่ให้อ้ายเบิ่ง แผลเจ้าเถาะ”
“บ่ต้องดอกอ้าย ข้อยบ่เป็นหยัง บ่ต้องเสียเวลาห่วงข้อย”
“แต่อาการเจ้าเบิ่งทรงแล้วบ่ดีเลย”
“ข้อยยังไหวอีหลี..เฮาต้องฟ้าวกลับไปทัพควาย เล่าทุกอย่างให้นายฮ้อยฟังว่าเกิดหยังขึ้น นายฮ้อยสิได้เตรียมโตรับมือกับโจรเจ้าเล่ห์ซุมนั่นได้” สีโหยังห่วง “บัวเขียว…”
บัวเขียวยิ้มอ่อนให้ “ข้อยยังไหวอีหลีอ้าย”
สีโหตัดสินช่วยประครองพาบัวเขียวเดินต่อ แต่ไปได้แค่ไม่กี่ก้าวบัวเขียวก็มีอาการขาอ่อนแรงแล้วทรุดฮวบล้มลง
สีโหตกใจ “บัวเขียว...บัวเขียว !!!” ระหว่างนั้นนายฮ้อยเคนกับคำแก้วตามเข้ามาเห็นพอดีก็ตกใจ
“เอื้อยบัวเขียว !! เอื้อยเป็นหยังไปอ้ายสีโห”
“บัวเขียวบาดเจ็บมา แต่บ่ยอมให้อ้ายเบิ่งแผล อ้างแต่ว่าต้องฟ้าวหนีโจรบ่อยากเป็นภาระผูอื่น”
นายฮ้อยเคนมองบัวเขียวด้วยความสงสัย “ขอข้อยเบิ่งแผลเจ้าแนบัวเขียว”
บัวเขียวจับมือนายฮ้อยเคน “นาย..นายฮ้อย...โจร..โจรซุมนั่น..มันบาด..บาดเจ็บอยู่..ข้อยฮู้ว่ามัน..มันอยู่ หม่องได๋ นายฮ้อยต้องฟ้าวไปจัดการมัน..มัน..มันจะได้บ่..บ่กล้ามาเล่นงานเฮาอีก”
“เฮื่องนั่นไว้ก่อนเถาะเอื้อย..ทัพควายเฮาปลอดภัยแล้ว ตอนนี่ต้องห่วงอาการของเอื้อย ก่อน ให้อ้ายเคนเบิ่งแผลเอื้อยเถาะ” คำแก้วขอร้องให้บัวเขียวสบายใจ ลดความเป็นห่วงคนอื่นๆ บัวเขียวจึงตัดสินใจพยักหน้ารับให้นายฮ้อยเคนเปิดชายเสื้อขึ้นเพื่อดูแผลที่หน้าท้อง นายฮ้อยเคนเอาผ้าชุ่มเลือดที่บัวเขียวซุกปิดบาดแผลไว้ออกแล้วชะงัก คำแก้วสงสัย “แผลเอื้อยเป็นจังได๋แนอ้าย” นายฮ้อยเคนมองคำแก้วกับสีโหด้วยสีหน้าหนักใจ