บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 26 หน้า 3
ดวงจันทร์คืนเดือนมืด บริเวณทัพควาย สีโหเดินไปเดินมาอย่างเป็นห่วงบัวเขียวที่นายฮ้อยเคนกำลังช่วยรักษา มืดรีบเดินเข้ามาหาสีโหอย่างเป็นห่วงด้วยเหมือนกัน
“บัวเขียวเป็นจังได๋แนวะบักสีโห กูเพิ่งฮู้ว่าบัวเขียวอาการหนัก”
สีโหน้ำตาคลอ “กูบ่ฮู้..นายฮ้อยกำลังซอยอยู่”
“มึงเป็นคนเบิ่งบัวเขียว คั่นบัวเขียวเจ็บหนักมาตั้งแต่อยู่ในเมือง แล้วเป็นหยังมึงถึงบ่ฮู้”
“ก็บัวเขียวบ่ยอมให้กูเบิ่งแผล เอาแต่บอกว่าบ่เป็นหยัง..บ่เป็นหยัง สั่งให้เฮาฟ้าวหนีโจร ฟ้าวมาทัพควายเพื่อเตือนนายฮ้อยให้ถ่ารับมือ กว่ากูสิฮู้..บัวเขียวก็…ก็….”
มืดหัวเสียไม่พอใจเข้าไปกระชากคอเสื้อสีโหมาตะคอกใส่หน้าทันที
“บักห่าเอ้ย !! มึงมันโง่หลาย มึงเป็นผัวบัวเขียวได้จังได๋ บ่ได้ฮู้จักนิสัยบัวเขียวเล้ย !!”
“นิสัย ?”
“เออ !! บัวเขียวห่วงแต่ผูอื่น บ่เคยห่วงว่าโตเองสิเป็นจังได๋ ต่อให้เจ็บเจียนตายก็บ่เว้าออกมาจักคำ ขอแค่ให้ผูอื่นปลอดภัยก่อน เฮื่องแค่นี้..มึงบ่ฮู้ได้จังได๋วะ !!”
สีโหชะงัก “กู…กู..กูบ่ทันได้คึด..กูแค่อยากให้ทุกคนรอด บ่อยากให้โจรเจ้าเล่ห์ซุมนั่นมัน เล่นงานผูอื่นอีก”
“บักห่า !! ฮู้ตอนนี่มันก็สายไปแล้ว !!!” มืดหัวเสียสุดๆ ซัดหมัดเข้าหน้าทีเดียว สีโหเซล้มเลือดกบปากแต่ไม่คิดตอบโต้ ระหว่างนั้นคำแก้วรีบเข้ามาห้าม “อ้ายสีโห..อ้ายมืด !!! เซา !!! เกิดอีหยังขึ้น..เป็นหยังต้องมาตีกันเอง”
“เป็นความผิดของอ้ายเองคำแก้ว บักมืดมันเว้าถืก...อ้ายเบิ่งแยงบัวเขียวบ่ดี” น้ำตาของสีโหไหลออกมาอย่างเสียใจ คำแก้วอดสงสารไม่ได้ “อ้ายสีโห..บ่แม่นความผิดของอ้ายดอก”
“สิบ่เป็นความผิดมันได้จังได๋ล่ะคำแก้ว..คั่นมัน...”
“เซาได้แล้วอ้ายมืด !!! บ่มีไผอยากให้เป็นจังซี้ดอก !! สถานการณ์จังซั่น..เป็นข้อย เป็นอ้ายสีโห เป็นอ้ายก็ต้องเฮ็ดอย่างเอื้อย ย่อนว่าอยากปกป้องทัพควายเฮา” คำพูดของคำแก้วทำเอามืดนิ่งไป จนรู้สึกผิดที่ขาดสติไปใส่อารมณ์กับสีโห จึงเข้าไปยื่นมือช่วยพยุงสีโหลุกขึ้น
“กูขอขมามึง..กูเป็นห่วงบัวเขียวเลยใส่อารมณ์บ่คิดหน้าคิดหลัง) คนที่ผิดต้องเป็นบักโจร ตายดับนั่น บ่แม่นมึง”
สีโหพยักหน้ารับ แล้วจับมือกับมืดให้ฉุดลุกขึ้นมา ก่อนจะหันไปถามคำแก้ว
“ขอบใจเด้อคำแก้ว..นายฮ้อยปัวบัวเขียวแล้วเป็นจังได๋แน”
“ให้นายฮ้อยเป็นคนบอกอ้ายเองดีกว่า”