บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 24 หน้า 2
กำลังตกเป็นเป้าสายตาของเสือเปล่งกับเสือปรายที่แอบซุ่มเข้ามาดูลาดเลาคนในทัพควาย
“ฮือๆๆเอื้อย..พ่อ..บ่มีไผฮักข้อยอย่างที่เอื้อยกับพ่อฮักอีกแล้ว..ข้อยบ่อยากอยู่อีกแล้ว มาฮับข้อยไปอยู่นำเด้อ..ฮือๆๆๆ”
“นั่นมันอีแสงโสมลูกสาวเฒ่าโสมนี่พ่อ ข้อยจำมันได้..อีนี่ขึ้นซื่อว่างามแต่หน้าแต่ปากเน่า คือปลาแดก ฝีมือก็บ่มีหยังเก่งแต่ปากเถาะนั่น”
“ชู่ววว์..เบิ่งนั่น” เสือเปล่งรีบเอามือปิดปากลูกชาย แล้วพยักหน้าให้ดูโทนที่กำลังเดินเข้ามาหาแสงโสม
“แสงโสม...” แสงโสมชะงักหันขวับไปที่โทน แล้วชักมีดพกสั้นที่เหน็บหลังเอวออกมาขู่
“บ่ต้องเข้ามาใกล้ข้อย..ไปไกลๆโลด !!”
“เซาก่อนแสงโสม อ้ายบ่ได้มาเฮ็ดหยังเจ้า”
“อย่ามาขี้ตั๊วะ นายฮ้อยสั่งให้เจ้าแต่งงานกับข้อยได้ นี่มันโอกาสดีของเจ้าแล้วที่สิมาลาก ข้อยไปเฮ็ดเมีย ขืนเข้ามาใกล้ล่ะก็..ข้อยสิแทงเจ้าให้ไส้ไหลเลย..ไป !!!”
“โอ้ย..อ้ายบ่มักขืนใจไผดอก ต่อให้อยากได้เจ้าเป็นเมียปานได๋ ก็ต้องถ่าให้เจ้ายินยอม พร้อมใจเถาะนั่น”
“ข้อยบ่เซื่อ !!”
โทนตัดสินใจปลดอาวุธที่เหน็บเอวอยู่ วางกองกับพื้นแล้วเดินตัวเปล่าชูมือเดินไปใกล้ให้แสงโสมเชื่อใจ แสงโสมรีบใช้มีดจ่อคอโทนทันที แต่โทนไม่ตื่นตระหนกกลับยินยอมตกอยู่ในอำนาจการตัดสินคุมชะตาชีวิตตน
“เอาโลด..คั่นบ่ไว้ใจอ้าย อยากฆ่าก็ได้ ได้ตายนำมือเจ้า..อ้ายยอม”
แสงโสม ชะงัก “อ้าย…??”
“นายฮ้อยไว้ใจว่าอ้ายเบิ่งแยงเจ้าได้ ย่อนว่าซีวิตเจ้าบ่เหลือไผอีก เลยสั่งให้เฮาแต่งงานกัน แต่คั่นเจ้าบ่เห็นนำก็บ่ต้องแต่งดอก”
“เจ้าเว้าอีหลีเบาะ”
“อ้ายเว้าอีหลี ขอแค่อยู่ซังขี้หน้ากันจังซี้ไปเรื่อยๆ ดีกว่าปล่อยให้เตลิดไปบ่ฮู้ชะตากรรม”
แสงโสมมองแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจของโทนอย่างตัดสินใจ มือค่อยๆ ลดมีดลงต่ำ โทนกำลังจะโล่งอก แต่แสงโสมกลับตวัดมีดขึ้นมาอีกครั้ง โทนตกใจเลยยกมือขึ้นรับ…ฉั๊วะ !! คมมีดบาดฝ่ามือโทนจนได้เลือด..โอ๊ย
“แสงโสม !!!”
“ข้อยเหลือหัวเดียวกระเทียมลีบแล้ว...ต้องเซื่อโตเองห้ามเซื่อไผอีกแล้วเถาะนั่น” แสงโสมตวัดมีดขู่ไปมาไม่ให้โทนเข้าใกล้ ขณะที่มือโทนก็เลือดไหลไม่หยุด เลยต้องปล่อยให้แสงโสมออกไปก่อน
“โธ่เอ้ย…แสงโสม!!”