บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 24 หน้า 4
แสงโสมลืมตัวโมโหขยับตัวเหยียบกิ่งไม้ทำให้เกิดเสียงดัง โทนกับพวก 3 เฒ่าได้ยินเสียงหันไปสงสัย
“แสงโสม ?” แสงโสมตกใจเพราะโทนกับพวกตาเฒ่ากำลังเดินมาที่ตน แสงโสมหน้าเสียไม่รู้จะเอายังไงดี อยู่ๆก็มีมือคู่หนึ่งยื่น มาปิดปากแสงโสมเอาไว้ ซึ่งก็คือเสือปรายนั่นเอง แสงโสมพยายามดิ้นแต่เสือปรายปิดปากแน่น
“ชู่ว์...มากับข้อย” เสือปรายออกแรงอุ้มแสงโสมพาตัวออกไป เป็นจังหวะที่พวกโทนเข้ามาแล้วไม่เจออะไร
โทนกับพวก 3 เฒ่ามองหน้ากันอย่างแปลกใจที่เสียงนั้นหายไปแล้ว
เสือปรายอุ้มแสงโสมมา แล้วโดนแสงโสมกัดมืออย่างแรงจนร้องลั่นต้องปล่อยมือ “บักห่าเอ้ย !! มึงเป็นไผวะ”
แสงโสมชักมีดพกสั้นที่เหน็บหลังเอวออกมาตวัดกวัดแกว่งไปมาขู่
“เซาๆๆ..เก็บมีดไปแล้วฟังข้อยก่อนเด้อแสงโสม”
“นี่มึงฮู้จักซื่อกูนำเบาะ ?”
“อ้ายฮู้หลายกว่าซื่ออีก..แต่คั่นเจ้าบ่เก็บมีด เฮาคงเว้ากันบ่ฮู้เฮื่อง”
“กูบ่มีหยังเว้ากับมึง”
“มีแน่ๆแสงโสม คั่นเจ้าฮู้ว่าอ้ายไปเป็นไผแล้วเฮาสิมีเฮื่องเว้ากันยาว”
“ต่อให้มึงเป็นพญาแถนจำแลงแปลงกายมา..กูก็บ่เว้านำ !!”
แสงโสมกระซวกแทงมีดใส่ แต่เสือปรายเอี้ยวตัวหลบ แล้วจับข้อมือแสงโสมเอาไว้แน่น
“ฟังอ้ายก่อน !! อ้ายซื่อเสือปรายเป็นลูกชายของเสือเปล่ง หมู่ของพ่อใหญ่โสม พ่อเฮาเคยออกฮ่วมปล้นนำกัน สาบานนับถือเป็นอ้ายเป็นน้อง แต่ตอนนี่พ่ออ้ายตายไปแล้ว”
“กูบ่เซื่อ !! กูบ่เคยได้ยินพ่อกูเว้าถึงหมู่ชื่อนั่น”
“เจ้าบ่เคยได้ยินดอก ก็ย่อนว่าพ่ออ้ายกับพ่อเจ้าเคยฮ่วมปล้นนำกันตั้งแต่เจ้ายังบ่เกิด”
“จังซั่นกูก็กะแฮงบ่ต้องฟังมึงพล่ามอีก”
แสงโสมยกเท้าถีบเสือปรายจนกระเด็นล้ม จากนั้นก็พุ่งเข้าไปจะแทงอีก แต่เสือปรายร้องดัง
“เซา !! แต่อ้ายฮู้เฮื่องที่พ่อใหญ่โสมรอดตาย แล้วหนีไปอยู่กับเสือคำแสน แล้วยังเฮื่องวางแผนฆ่าเสือคำแสน ย่อนว่าตั้งใจพาเจ้ากับจันแดงหนีไปเอาสมบัติที่ฝังไว้ในถ้ำเหล็กไหลเพื่อไปอยู่นำกัน”
แสงโสม ชะงัก “เจ้าฮู้ได้จังได๋ ??”
“ก็ย่อนว่าพ่อใหญ่ติดต่อหาอ้าย เพื่อให้ซอยเตรียมที่เตรียมทางให้ซุมเจ้าหลบหนีจังได๋ล่ะ”
แสงโสม นิ่งไปเหมือนจะเชื่อ “กูบ่เชื่อมึงดอก กูสาบานกับโตเองแล้ว ว่าซาตินี่กูสิบ่ไว้ใจไผอีก !!”