บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 24 หน้า 3
เสือเปล่งกับเสือปรายแอบดูอยู่ตลอดและได้ยินทุกอย่างที่คุยกัน มองหน้ากันแล้วขยับตามแสงโสมไปเงียบๆ
ทุ่งหญ้าที่พักแรม แสงโสมสะพายสัมภาระห่อผ้าและย่ามของใช้ส่วนตัว มือปาดคราบน้ำตาอย่างเสียใจแล้วหยุดหัน กลับไปมองทัพควายอย่างตัดสินใจ
“เอื้อย..อีพ่อ...ถึงเวลาที่ข้อยต้องเลือกทางเดินซีวิตโตเองแล้ว ซอยชี้ทางให้ข้อยอยู่รอด ปลอดภัยลำพังโตคนเดียวแนเด้อ” แสงโสมตัดสินใจเด็ดเดี่ยวรีบเดินออกมาจากบริเวณทัพควาย โดยยังไม่รู้ตัวว่าเสือเปล่งกับเสือปรายตามหลังมาตลอด เสือปรายเตรียมดึงผ้าโพกหน้าขึ้นมาอำพรางหน้าจะเข้าไปรวบตัวแสงโสม แต่เสือเปล่งห้ามลูกไว้ก่อน “เซา..อย่าฟ้าว”
“เป็นหยังล่ะพ่อ !! แค่อีแสงโสมผูเดียวข้อยจัดการได้สบาย”
“มึงหัดใช้หัวสมองคึดก่อนได้บ่ มึงจับอีแสงโสมได้..แล้วผูอื่นในทัพควายล่ะ มันผิดกัน แล้วหนีออกมาจังซี้ เดี๋ยวซุมมันก็แห่กันออกตามหา เกิดพ้อเฮาขึ้นมา..มึงสู้ไหวบ่”
“เหลือกันแค่นี่สิไหวได้จังได๋ล่ะพ่อ”
“กะแม่นนั่นล่ะ !! คึดสิจับลูกเสือลูกจระเข้ คั่นมึงบ่ฆ่าพ่อแม่มันแล้วมึงสิจับได้จังได๋วะ”
เสือปราบคิ้วขมวดคิดตาม
“บักนายฮ้อยทมิฬฝีมือมันเก่งกล้า จนนายฮ้อยผียังต้องฝึกเสือคำแสนให้มาซอย ในเมื่อกูบ่มีอาคมไปสู้มันได้ กูก็ต้องใช้นี่” เสือปราบนิ้วแตะที่หัวตัวเอง “ตีพวกมันให้แตกจากข้างใน แล้วค่อยจัดการเชือดตอนมันเผลอ”
“อ๋อ..เข้าใจแล้ว เยี่ยมไปเลยพ่อ..จังซั่นพ่อสิให้ข้อยเฮ็ดหยังก็เว้ามาโลด” เสือเปล่งยิ้มร้าย
บริเวณป่า แสงโสมแอบซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้ พยายามไม่ให้โทนกับ 3 เฒ่าที่ออกมาตามหาแสงโสมเจอตัว
“ทางข้อยบ่พ้ออีแสงโสมเลยผูซอย”
โทนเป็นห่วง “โธ่เอ้ย..แสงโสม..เจ้าหายไปไสล่ะเนี่ย ?”
“ข้อยถามอีหลีแนผูซอย อีแสงโสมมันบ่ติดใจเลยเบาะ”
โทนงง “ติดใจอีหยังตาเฒ่า ?”
“เอ้า…ยังถามอีกเนอะ ลากเข้ารกเข้าพงกันไปก็หลายเถื่อ เป็นซุมข่อยสมัยยังหนุ่มๆบ่ได้”
“รับรองติดใจ กอดแข้งกอดขา เอิ้นผัวขา..ผัวขา บ่หนีเตลิดถิ่มว่าที่เจ้าบ่าวไปดอก..ฮ่าๆๆ”
แสงโสมที่แอบหลบอยู่ได้ยินพวก 3 เฒ่าหัวเราะหาว่าตนกับโทนมีอะไรกันไปแล้วหัวเสียไม่พอใจ
“บักตาเฒ่าเอ้ย !!! ปากเน่าคือปลาแดกแท้..มันน่านัก”