บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 6
บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวี บทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา
บริเวณเถียงนา คำแก้วเอาปืนของนายฮ้อยเคนมาให้บัวเขียวดู บัวเขียวกังวล “สิเอาจริงเบาะคำแก้ว..ถ้าพวกมันจับได้ เฮาบ่รอดแน่”
“มีปืนอยู่ในมือข้อยจังซี้ เอื้อยบ่ต้องย่านดอก”
“เจ้าใช้เป็น?” คำแก้วยิ้มมุมปากร้ายอย่างน่ารักๆ แล้วหันปากกระบอกปืนเล็งต้นมะม่วงในระยะไกล ซึ่งเห็นมะม่วงห้อยอยู่ลูกหนึ่ง จากนั้นก็ลั่นไกทันที...แชะ!! แต่กระสุนไม่ลั่น คำแก้วพยายามยิงอีก 2-3 ครั้งก็เหมือนเดิม..แชะๆๆ คำแก้วยิ้มแห้ง นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ใส่ลูกกระสุน “ปืนบ่มีลูก..ยิงถูกก็บ่อตายเด้อ..แหะๆๆ”
คำแก้วทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน แล้วเอาลูกปืนในย่ามที่สะพายมาด้วย ใส่เจ้าไปในลูกโม่ แต่เก้ๆกังๆใส่ผิดใส่ถูก จนลูกปืนตกพื้นเรี่ยราดก้มลงไปเก็บจนดูแล้วไม่น่ารอด
“เอื้อยว่าเรื่องนี้มันใหญ่เกินโตเฮาแล้ว ไปขอความช่วยเหลือจากนายฮ้อยดีกว่า”
“บ่ได้!! ข้อยต้องพิสูจน์ให้อ้ายเคนเห็นว่าข้อยอยู่ได้โดยบ่ต้องพึ่งอ้าย”
คำแก้วเสียงแข็ง แล้วใส่ลูกปืนเสร็จ ยกปืนขึ้นเล็งขั้วมะม่วงด้วยสายตาจริงจังสุดชีวิตแล้วลั่นไก...เปรี้ยง !!! สิ้นเสียงปืน มะม่วงยังห้อยโต่งเต่งอยู่บนกิ่ง คำแก้วหน้าเจื่อนยกเล็งอีกทีแล้วยิงอีก..เปรี้ยง..เปรี้ยง !! มะม่วงก็ยัง ห้อยโต่งเต่งอยู่ที่เดิม คำแก้วเลยหันมายิ้มเก้อแก้ตัว
“ถึงเวลาคับขัน ยิงคนซั่วมันง่ายกว่ายิงขั้วมักม่วงหลายเด้อ...อ้ายบ่ต้องห่วง เดี๋ยวเฮารอน้อยไปดูลาดเลาบักจันดี กลับมาแล้ว มันโดนเฮาเล่นงานหนักแน่”
บัวเขียวพยักหน้ารับแกนๆ อย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก
บ้านจันดี น้อยแอบซุ่มอยู่นอกบริเวณ คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของบักจันดี ขณะที่มันกำลังนั่งทำความสะอาดปืนเตรียมพร้อมโดยมีคำสร้อยอยู่ด้วย
“อ้าย...ข้อยมีเรื่องคักอีหลีเล่าให้ฟัง ตอนนี้พวกนายฮ้อยมันเริ่มตีกันเองแล้ว บ่มีไผเชื่อฟังนายฮ้อยเคนอย่าง ที่อ้ายเว้าไว้บ่ผิด ถ้าเลิกเป็นนายฮ้อยก็บ่มีประโยชน์กับ ไผอีก”
“ยิ่งบ่มีผู้ได๋ศรัทธามันก็ยิ่งเฮ็ดให้ชาวบ้านฟังแต่เฮา...หึๆๆ”
“เฮาก็จะยิ่งรวยหลายแม่นบ่” จันดียิ้มรับ คำสร้อยยิ่งดีใจเข้าสวมกอดอย่างกระดี๊กระด๋า