บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 6 หน้า 4

พวกนักเลงมองหน้ากันเอาไงดี จันดีพยักหน้าให้ทำตามที่คำแก้วสั่ง คำม่วนกับพวกสาวๆที่อยู่ในเกวียนพากันลง มาด้วยความสงสัย “อีคำแก้วมึงเป็นบ้าไปแล้วเบาะ”

“หุบปากมึงไปเลยอีโง่!! ถึงกูสิซังขี้หน้ามึงหลาย แต่กูก็ปล่อยให้มึงกับชาวบ้าน ถูกหลอก พาไปขายซ่องบ่ได้”

“ขายซ่อง!!? มึงเอาหยังมาเว้า” คำแก้วจี้ปืนบังคับจันดี “มึงเว้าความจริงให้ทุกคนฮู้เดี๋ยวนี้บักห่าจันดี ”

จันดียังใจเย็น “เจ้าเข้าใจผิดข้อยรึเปล่าคำแก้ว..ข้อยไปเฮ็ดหยังให้เจ้าเชื่อจังซั่น”

“อย่ามาตีหน้าซื่อ...พวกกูฮู้หมดแล้วมึงเฮ็ดหยังไว้กับเอื้อยบัวเขียว แล้วตอนนี้มึงก็เฮ็ดจังซั่นกับพวกชาวบ้าน คือกัน...เว้าไป !!!” คำแก้วทุบด้ามปืนเข้ากลางหลังจนจันดีทรุดลงต่อหน้าคำม่วน

“หึ...อีคำแก้ว...มึงอวดเก่งหลาย มาโตคนเดียวแต่กล้าขู่กูกับพวก มึงฮู้บ่...ถ้าบ่หยุดอวด เก่ง..ชะตามึงสิใกล้ขาด”

“ปืนกูจ่อหัวมึงจังซี้...คำขู่ไผสิเด็ดขาดกว่ากัน”

“เดี๋ยวมึงก็ฮู้...หึๆๆๆ” จันดีหัวเราะอย่างใจเย็น ไม่มีอาการหวาดกลัวใดๆ คำแก้วเริ่มระแวงสงสัย ระหว่างนั้นเองเสียงของน้อยก็ดังขึ้น “คำแก้ว...ซอยข้อยแน”

แก้วหันขวับไปตามเสียง เห็นน้อยถูกคำสร้อยจับมัดมือคุมตัวเอาไว้แน่นหนา “น้อย !!!”

จังหวะที่คำแก้วเป็นห่วงนั้นเอง จันดีก็พลิกหันมาแย่งปืนจากมือคำแก้วแล้วใช้ปืนตบหน้าคำแก้ว..ผั๊วะ คำแก้วทรุดลงไปเลือดซิบปากเสียเปรียบทันที

“ว่าจังได๋ล่ะอีกคำแก้ว...ปืนจ่อหัวมึงจังซี้...คำขู่ไผสิเด็ดขาดกว่ากัน...ฮ่าๆๆๆ”

คำแก้วหน้าเสียเจ็บใจที่เสียทีให้บักจันดีจนได้

บริเวณเถียงนา สีโหพุ่งเข้าไปตะครุบได้กะปอมตัวใหญ่จึงออกอาการลิงโลดดีใจ

“ตัวใหญ่หลาย บ่เสียงแฮงไล่ตามจนเหนื่อย เอาไปให้บัวเขียวจี่จังซี้บัวเขียวต้องดีใจหลายอยู่เฮือนบักมืด มีแต่อดๆอยากๆ” สีโหยิ้มกรุ่มกริ่มดีใจ รีบเอากะปอมใส่ข้องที่สะพายมา แต่เสียงบักมืดดังขึ้น

“เจ้าเว้าจังซี้มันดูถูกข้อยไปแล้ว บักสีโห !!”

สีโหชะงัก “บักมืด !! ดูถูกหยังวะ ข้อยเว้าความจริง แค่เจ้าอยู่กับอีน้อยหากินให้ครบคู่คาบ ยังบ่ได้”

“บักสีโห!! เว้าจังซี้นั่นล่ะ ด่าข้อยบ่มีน้ำยา ดูแลเทิ้งน้องสาวเทิ้งผู้สาวของข้อยบ่ได้”

“เฮ้ย!! บัวเขียวบ่ได้เป็นผู้สาวของเจ้าจักหน่อย..อย่ามาขี้ตั๊วะ !”

“บัวเขียวก็บ่ได้เป็นผู้สาวของเจ้าคือกัน”