บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 8
บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวี บทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา
คำแก้วรีบเดินกลับมาที่หน้าเพิงพัก มองน้ำในกระบอกไม้ไผ่กับข้าวในห่อใบตองที่แสงโสมเอามาให้กินแล้วไม่ไว้ใจ เลยยกขึ้นมาดมกลิ่นก่อนจะได้กลิ่นฉุนๆผิดปกติ “ว่าแล้ว!! มันแอบวางยาไว้นี่เอง..หึ !!”
คำแก้วกัดฟันเจ็บใจ รีบเอาน้ำกับข้าวในใบตองไปเททิ้ง หลังต้นไม้ใหญ่ก่อนจะทำทีเป็นนอนหมดสติอยู่ที่พื้น
ครู่หนึ่งแสงโสมเดินเข้ามา เห็นคำแก้วนอนหมดสติก็แกล้งทำทีเข้าไปปลุก
“เอื้อย...เอื้อย...เจ้าเป็นหยังไปเอื้อย...ได้ยินข้อยบ่”
แสงโสมเขย่าตัว แต่คำแก้วแกล้งไม่รู้สึกตัวจนแสงโสมตายใจ หันไปมองกระบอกไม้ไผ่ที่ไม่เหลือน้ำกับข้าว
“หึ..ส่ำนี่กะเรียบร้อย พ้อยานอนหลับเข้าไป...หลับเป็นตายละ”
-แสงโสมได้ใจเข้าไปค้นตัวคำแก้ว เพราะต้องการหาของมีค่าในตัวอีก
“ขอขะมาเด้อเอื้อย..ข้อยบ่อยากเลือกเอื้อยเป็นเหยื่อคนแรกของข้อยดอก แต่เทิ้งม้าเทิ้ง สมบัติมีค่าของเอื้อยสิซอยเฮ็ดให้กลับไปอวดซุมข้อยได้ว่า...ฝีมือข้อยบ่ได้เป็นรองพ่อแม้แต่น้อย”
แสงโสมล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อจนเจอปืนของคำแก้ว แสงโสมหยิบออกมาแล้วยิ้มพอใจ แสงโสมมองปืนอย่างดีใจ “ปืนเอื้อยง้ามงาม ราคาคือสิเติบนึง ต้องถึกใจพ่อข้อยแน่นอน”
ขณะที่แสงโสมมัวแต่ชื่นชมปืน คำแก้วก็ฉวยจังหวะนี้แย่งมีด ที่แสงโสมเหน็บเอวอยู่ออกมาแล้วใช้จี้คอทันที
“เจ้าเลือกเหยื่อผิดคนแล้วอีโจรสาวหน้าโง่!!”
แสงโสมชะงักผงะถอยออกมาแล้วจะยิงคำแก้วแต่...แชะ !!! ปืนไม่มีลูก คำแก้วยิ้มเยาะแบมือที่กำอยู่อีกข้างให้ เห็นว่ากระสุนที่เหลืออยู่กับเธอ “ปืนบ่มีลูก..ยิงถูกก็บ่ตาย!!”
แสงโสมตกใจหน้าเสีย คำแก้วยิ้มเอาเรื่องแล้วพุ่งเข้าไปใช้ด้ามมีดกระแทกเข้าหน้าแสงโสม..ผั๊วะ !!!
ในป่า แสงโสมเดินเซยังมึนไม่หาย ส่วนมือก็มีเชือกมัดเอาไว้ โดยมีคำแก้วเอาปืนจี้คุมตัวให้เดินมาตามทาง
“อย่าสำออย..แฮงเจ้ายังเหลือ ฟ้าวย่างพาไปเอาม้าข้อยคืนเดี๋ยวนี้”
แสงโสมเจ็บใจ “เจ้าฮู้ได้จังได๋ว่าข้อยต้มเจ้า”
-คำแก้วหยุดแล้วล้วงเอาปิ่นปักผมของคำแพงจากกระเป๋าย่ามของแสงโสมออกมาให้ดู
“ปึกคือเจ้าสันดานบ่น่ามาเป็นโจรดอก”
แสงโสม เจ็บใจหันขวับมาจะเอาเรื่อง “เถื่อนี่ข้อยพลาดเสียท่า แต่อย่าคึดว่าข้อยสิยอมให้เจ้า รอดไปง่ายๆ”
“หึ..เจ้านี่ปากเก่งหลาย คั่นข้อยมีเวลาหลายกว่านี่ ข้อยสิพาเจ้าส่งตำรวจให้ติดคุกให้เข็ด สิได้เลิกสันดานโจร”