บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 8 หน้า 5
โทนเข้าไปมองอย่างสงสัยไม่ไว้ใจ กลัวเป็นกับดักพวกโจร จึงยังประทับหน้าไม้ชี้ไปที่แสงโสม
“เจ้าเป็นไผ..มาถึกจับมัดไว้จังซี้ได้จังได๋”
“ซอยแก้มัดให้ข้อย แล้วข้อยสิเล่าให้อ้ายฟัง”
โทนพอจับใจความอู้อี้นั่นได้ แต่ยังไม่ช่วยแก้มัด หันไปสำรวจรอบๆ กวาดหน้าไม้ไปด้วย กลัวเป็นแผนลวงของพวกโจร จนแน่ใจว่ารอบๆ ตัวไม่มีใครนอกจากตนและหญิงสาวที่ถูกมัด จึงช่วยดึงก้อนใบไม้ออกจากปาก
“ขอบใจอ้ายหลาย..ซอยแก้มัดให้ข้อยนำเด้อ”
โทนยังไม่ไว้ใจ “เจ้าเป็นไผ มาถูกมัดไว้ที่นี่ได้จังได๋..เว้าความจริงมา ถ้าขี้ตั๊วะให้ข้อยจับได้ ว่าเจ้าเป็นพวกโจรวางแผนหลอกข้อยล่ะก็..เป็นผูสาวข้อยก็บ่เว้น” โทนพูดพร้อมเล็งหน้าไม้ไปที่แสงโสมพร้อมยิง
แสงโสมชะงัก “ข้อยบ่แม่นโจรเด้ออ้าย..ให้สาบานก็ได้ ข้อยเป็นผูสาวชาวบ้านธรรมดา แต่โดน พวกโจรมันบุกปล้นแล้วมันก็จับข้อยมัดเอาไว้จังซี้”
โทนนิ่วหน้าคิดอย่างสงสัย แล้วกระชับหน้าไม้เล็งขู่เอาจริง “เจ้าขี้ตั๊วะแล้วอีสาวเอ้ย ผูสาว หน้างามๆอย่างเจ้า คั่นถูกโจรปล้นอีหลี มันบ่จับเจ้ามัดไว้จังซี้ดอก ป่านนี้เจ้าถูกมันพา ไปรุมโทรมแล้ว”
แสงโสมผงะ “เซาๆๆอ้าย..ข้อยบ่ได้ขี้ตั๊วะ” แสงโสมเริ่มเล่นละครบีบน้ำตาสุดฤทธิ์ “ฮือๆๆ..ข้อยเป็นชาวบ้านธรรมดาอีหลี ให้สาบานให้ตายห่าเลยก็ได้ พ่อแม่ข้อยถึกฆ่าตาย เอื้อยข้อยก็ถึก พวกมันจับโตไปขายซ่อง ข้อยต้องหนีมาอยู่ในป่าผูเดียว แต่ซุมมันก็ยังตามมาพ่ออีก ฮือๆๆๆ โฮๆๆๆๆๆ”
“แล้วพวกมันจับเจ้ามามัดไว้เฮ็ดหยัง”
แสงโสมสะอื้น “มัน..มันว่า..มันสิไปตามพวกมารุมโทรมข้อย…ฮือๆๆ คั่นอ้ายบ่เชื่อข้อย ถิ่มข้อย ไว้จังซี้ ข้อยต้องตายคักๆ…ซอยแก้มัดให้ข้อยเด้ออ้าย…ฮือๆๆๆ…โฮๆๆๆๆๆๆ”
แสงโสมตีบทเรียกน้ำตาเนียนสุดฤทธิ์ ทำเอาโทนนิ่วหน้าครุ่นคิดตัดสินใจ
นายฮ้อยเคนกับบัวเขียวที่แยกกันสำรวจดูบริเวณเพิงพัก หลังจากพบว่าไม่มีคนอยู่ที่นี่
“นายฮ้อย..บ่มีไผอยู่แถวนี้เลย”
“ที่เพิงก็บ่มีไผอยู่ มีแต่ข้าวของเครื่องใช้ของผูสาวเท่านั้น”
“ผูสาว ?...ของคำแก้วบ่”
นายฮ้อยเคนส่ายหน้า “คงเป็นของชาวบ้านแถวนี้ รอให้ผูซอยโทนกลับมาแล้วเฮาสิตามคำแก้วต่อ”
“นายฮ้อย..ข้อยพาเจ้าของเพิงพักนี่มาแล้ว”
นายฮ้อยเคนกับบัวเขียวหันไปเห็นโทนประคองพาแสงโสมเข้ามา นายฮ้อยเคนมองแสงโสมอย่างสงสัย
คำแก้วถูกจับมัดมือแล้วโดนกะปอม กาเหว่าผลักล้มลง
“กว่าสิเบิดฤทธิ์ เล่นเอาพวกข้อยเจ็บโตหลาย เจ้านี่มันแสบเอาเรื่องอีหลี..มันน่านัก”