บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 8 หน้า 4

“อย่ามายุ่งกับข้อย..ไปให้พ้น !! อย่าหาว่าข้อยบ่เตือนเจ้า..บักห่า!!”

“ฮ่าๆๆๆ ได้ยินมันเว้าบ่บักกะปอม ซั่มพออีแสงโสมถึงเสียฮู้มัน ท่าทางฤทธิ์เยอะหลาย จังซี้ ขอเบิ่งหนาหน่อยเถอะวะ สิงามซ่ำได๋” กาเหว่าขยับเข้าไปใกล้แล้วดึงผ้าที่คำแก้วโพกหัวปิดหน้ากันฝุ่นออก เผยให้เห็นหน้าตาคำแก้วชัดๆ “โอ้โห้...งามหลายแท้ มื้อนี้เฮาโชคดีอีหลี ปล้นได้เทิ้งของมีค่า ได้เทิ้งผูสาวงามๆ”

กาเหว่ายิ้มร้ายเชยคางคำแก้วมาชื่นชม เลยเป็นจังหวะให้คำแก้วยกเข่าขึ้นมากระแทกใส่กล่องดวงใจมัน..อั๊ก !!

กาเหว่าสะดุ้งเฮือกจุกตัวงอ กะปอมตกใจปล่อยมือ เลยถูกคำแก้วหันขวับไปโน้มคอกระแทกเข่าเข้ากล่องดวงใจ อีกคน..อั๊ก !!! ทั้งคู่หน้าแดงหน้าดำเจ็บจุก คำแก้วรีบวิ่งไปที่ม้าเพื่อจะขี่หนีพวกมัน แต่กาเหว่ามือกุมเป้าทนจุกชั กปืนออกมาแล้วยิงไปที่พื้น...เปรี้ยง !!! เสียงปืนดังสนั่นทำให้ม้าตกใจวิ่งหนีเตลิดออกไป คำแก้วชะงักหน้าเสีย

“เซา!! เจ้าหนีซุมข้อยบ่รอดดอก !! ถ้าขยับ ข้อยยิงไส้แตกอีหลี !!”

คำแก้วเจ็บใจ มองปืนที่มันจ่อแล้วจะล้วงเอาปืนตัวเองออกมา แต่กาเหว่าเล็งปืนพร้อมยิงเอาจริง

“ข้อยยิงเจ้าอีหลีเด้..ให้งามซ่ำได๋แต่เล่นงานหำข้อยจนจุกจังซี้ ข้อยก็บ่เอาไว้ดอก”

คำแก้วหน้าเสียเจ็บใจ สุดท้ายก็หนีไม่รอด

บริเวณเพิงพักของแสงโสม นายฮ้อยเคน บัวเขียวและผู้ช่วยโทนขี่ม้าพากันเข้ามา นายฮ้อยเคนยกมือให้โทนหยุด เพราะต้องระวังแถวนี้ ยิ่งเห็นมีเพิงพักอยู่ตรงหน้า ก็ยิ่งต้องระวังไ ม่รู้ว่าของโจรหรือชาวบ้าน ทั้งหมดลงหลังม้าอย่างเงียบ บัวเขียวอยากรู้ “คำแก้วสิอยู่แถวนี้บ่นายฮ้อย”

“ยังบ่แน่ใจ แต่เท่าที่ตามฮอยมา คำแก้วต้องผ่านมาแถวนี้แน่”

“มีเพิงพักชาวบ้านอยู่ตรงนั้น ข้อยสิเข้าไปถามเบิ่งเผื่อชาวบ้านสิเห็นคำแก้ว” โทนเปรย

“อย่าฟ้าว..แถวนี้ใกล้บ้านเสือโฮก มีแต่ชุมโจร อย่าฟ้าวไว้ใจหยังง่ายๆ ข้อยสิเข้าไปเบิ่ง ลาดเลาเอง อาจเป็นเพิงพักพวกโจรก็ได้ เจ้าซอยไปเบิ่งรอบๆ คอยระวังให้ข้อยดีกว่า”

โทนพยักหน้ารับ กระชับหน้าไม้ในมือ ถอยออกไปเงียบๆ ทิ้งให้นายฮ้อยเคนกับบัวเขียว อยู่ซุ่มดูเพิงพักแสงโสม

“บ่เห็นมีไผอยู่ที่เพิงนั่นเลยนายฮ้อย เงียบอย่างกับป่าช้า”

“อาจเป็นกับดักก็ได้” นายฮ้อยเคนตัดสินใจชักปืนออกมา “ตามหลังข้อยมาใกล้ๆเด้อบัวเขียว ระวังโตนำ”

บัวเขียวพยักหน้ารับ แล้วตามนายฮ้อยเคนเดินเงียบๆ เข้าไปที่เพิงพัก

บริเวณป่า โทนประทับหน้าไม้ไปรอบๆ อย่างระมัดระวังเพื่อสำรวจความปลอดภัยให้นายฮ้อยเคน ระหว่างนั้น ได้ยินเสียงร้องอู้อี้ขอความช่วยเหลือดังแว่วเข้ามา โทนรีบตามเสียงไปดูจนเห็นแสงโสมที่ถูกจับมัด

“ซอยข้อยแน..ซอยข้อยแน้เด้ออ้าย”