บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 18
บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวี บทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา
เช้าวันใหม่นายฮ้อยเคนยืนอยู่บนเนินสูงใกล้บริเวณที่พักแรมของทัพควาย กวาดสายตามองไปรอบๆ คิ้ว
ย่นหน้าเข้มอย่างครุ่นคิด ครู่หนึ่งผู้ช่วยถึกเข้ามา “เป็นจังได๋แนผูซอย”
“ทุกอย่างปกติดีนายฮ้อย บ่มีฮ่องฮอยว่าพวกนั่นสิลอบเข้ามาโจมตีเฮาอีก ซุมมันอาจสิ ย่านนายฮ้อยจนบ่กล้าแหยมอีกก็ได้”
“อย่าฟ้าวย่ามใจไปผูซอย ที่ข้อยไล่ตะเพิดไปได้ อาจสิเป็นแค่ซุมที่ถูกส่งมาเบิ่งลาดเลาก็ได้ เทิ้งคนบ้าลอบมาหาคำแก้ว เทิ้งงูกัดควายเฒ่าอ่ำ มันบังเอิญพร้อมกันบ่ได้ดอก”
“คั่นจังซั่น ข้อยสิไปกำชับหมู่เฮาให้ซอยกันระวังเพิ่มขึ้น ถ่าคนแปลกหน้าเข้ามาใกล้ สิให้จับโตเอาไว้ก่อน”
นายฮ้อยเคนพยักหน้ารับแต่ไม่ทันถึกจะออกไป ผู้ช่วยโทนก็รีบตามเข้ามา “นายฮ้อย..นายฮ้อย”
“มีหยังผูซอย”
“หมู่เฮาอาการบ่ดีเลย..นายฮ้อยซอยไปเบิ่งให้แน”
“หมู่เฮาเป็นหยัง ?”
ที่พักแรม นายฮ้อยเคน ถึกและโทนพากันเข้ามาพบพวกอาจารย์เม้าที่อยู่ในสภาพอาเจียนโอ้กอ้าก หน้าซีดปากซีด
“เป็นจังได๋จารย์เม้า”
“นายฮ้อย...สงสัยซุมข้อยสิถึกวางยา เมื่อคืนยังม่วนหมอลำกันอยู่เลย แต่พอตื่นมามื้อนี่ ฮากแตกฮากแตน แฮงสิย่างก็บ่มี” อาจารย์เม้าพยายามเล่าแล้วมองไปที่คนอื่นๆทั้ง 3 เฒ่า จ่อย บุญเพ็ง แสง แข่งกันอาเจียนเสียงโอ้กอ้ากดังขรม
โทนคาด “สงสัยสิเป็นฝีมือซุมโจรที่บุกมาเมื่อคืน”
“คั่นเป็นฝีมือซุมโจรนั่น คึดสิวางยาอีหลี แล้วเป็นหยังถึงถึกกันแค่นี่” นายฮ้อยเคนหันไปที่ถึก “ผูซอยถึก กลุ่มที่มีอาการจังซี้คือซุมที่อยู่ฟังหมอลำเมื่อคืนแม่นบ่”
ถึกหันไปนับเรียงคน “แม่นแล้วนายฮ้อย มีข้อยกับจันแดงแล้วก็แสงโสมนำ”
นายฮ้อยเคนฟังถึกแล้วหยุดคิดไปอย่างคิ้วขมวด