บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 18 หน้า 3
นายฮ้อยเคนสั่งโทนแล้วจะออกไป แต่แสงโสมรีบเรียกไว้
“นายฮ้อย…ข้อย..ข้อยขอขมา นายฮ้อยสิถิ่มข้อยไว้อยู่หนี่ก็ได้ ข้อยบ่อยากเป็นตัวถ่วง ให้ทัพควายนายฮ้อยต้องเสียเวลาเดินทาง”
“ข้อยฮับปากพ่อเจ้าไว้แล้วว่าสิพาเจ้าไปส่งเมืองล่างอย่างปลอดภัย ข้อยบ่ถิ่มเจ้าไว้ดอก”
“บ่ต้องห่วงว่าเจ้าสิเป็นตัวถ่วงดอก ย่อนว่านายฮ้อยสั่งพักการเดินทางต่อจนกว่าหมู่เฮา สิอาการดีขึ้น”
นายฮ้อยเคนพยักหน้ารับ ตามที่โทนบอกแล้วเดินออกไป แสงโสมมองตามด้วยความรู้สึกหนักใจที่ต้องทำแบบนี้ แม้จะเป็นไปตามแผนที่วางไว้แต่ก็รู้สึกผิดอยู่ลึกๆ
คำแก้วออกมาห่างจากบริเวณที่พักแรมพอสมควร สายตาก็คอยมองหาคนบ้าที่เจอเมื่อคืนอย่างเป็นห่วง
บัวเขียวเข้ามา “มาเฮ็ดหยังแถวนี่ล่ะคำแก้ว นายฮ้อยสั่งห้าม บ่ให้ไผออกมาบ่แม่นเบาะ”
“ข้อย…” คำแก้วอึกอัก
“มาถ่าคนบ้าที่แอบมาหาเจ้าเมื่อคืนแม่นบ่”
คำแก้วชะงัก “เอื้อย..คนบ้าผูนั่นเป็นตาเหลือโตนหลาย ข้อยบ่เชื่อดอกว่าสิมีส่วนเกี่ยวข้องกับ ซุมโจรที่บุกมาเมื่อคืน”
“แต่ที่นายฮ้อยต้องสงสัยไว้ก่อนย่อนว่าต้องดูแลหมู่เฮา”
“ข้อยเข้าใจอ้ายเคนว่านั่นเป็นหน้าที่ของนายฮ้อย..แต่ว่า” คำแก้วดูอึดอัดจนบัวเขียวสงสัย
“ท่าทางเจ้ามีเฮื่องหนักใจ คนบ้าผูนั่นมีหยังหลายกว่าแค่เป็นตาเหลือโตนเบาะคำแก้ว”
“เอื้อย..ข้อยเว้าให้ฟังแล้ว เอื้อยอย่าไปว้าให้ไผฮู้เด็ดขาด” บัวเขียวมองคำแก้วอย่างสงสัย..อยากรู้
สุบินแอบซุ่มออกมาคนเดียวเงียบๆ แล้วเอาห่อผ้าเพชรพลอยที่ได้มาจากคนบ้ามาเปิดดูเพชรพลอยในนั้น
“งามแท้..งามหลาย…งามอีหลี…อีกบ่โดนกูสิรวยกว่าหมู่ในหมู่บ้าน บ่แม่นๆ..ต้องรวยที่สุดในจังหวัดต่าง หาก…บักสุบินมึงกำลังสิรวยแล้ว”
“มึงคึดสิรวยผูเดียวได้จังได๋วะบักสุบิน พวกกูต้องรวยนำ !!”
สุบินชะงักแล้วหันขวับไปเห็นเฒ่าอ่ำ ทิดแก้วและทิดเขียวเข้ามา สุบินรีบเก็บเพชรพลอยซุกในผ้าขาวม้าคาดพุง
“เฮ้ย..พวกเจ้าเว้าอีหยังวะ”
“เจ้าบ่ต้องเฮ็ดลับๆ ล่อๆ แล้ว ซุมข้อยฮู้เฮื่องสมบัติที่เจ้าได้มาจากคนบ้าเบิ่ดแล้ว”
“สมบัติคนบ้าหยังวะ ข้อยบ่ฮู้เฮื่อง”
สุบินจะรีบเดินออกไป แต่ทิดเขียวชักมีดพกออกมาแล้วเข้าไปชี้หน้าขวางเอาไว้