บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 10

บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวี  บทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา

ลานหมู่บ้านเสือโฮก กุลาพาลูกน้องพร้อมอาวุธครบมือมารอคำสั่งจากเฒ่าโสม นายฮ้อยเคนกับคำแก้วตามเข้ามามองห่างๆ ลักษณะสังเกตการณ์

“พวกมึงคือสิได้ยินข่าวกันแล้ว ตอนนี้พวกตำรวจมันคึดสิบุกมาจับหมู่เฮา กูถามพวกมึง คำเดียว...พวกมึงย่านตำรวจบ่ !!!” ทุกคนตอบรับเสียงดัง “บ่ย่าน !!! ให้พวกมันมาโลด”

“กูดีใจที่พวกมึงยังจำได้ ถึงตอนที่บ้านเสือโฮกเกือบชิบหายวายวอด ย่อนโรคขี้ฑูตระบาด พ่อแม่พี่น้องลูกเด็กเล็กแดงของเฮาถึกขี้เดียด ถึกไล่ฆ่า..แต่ก็บ่มีตำรวจหน่าใดสิโผล่ มาซอย”

“ข้อยซังพวกมันหลาย ให้พวกมันบุกมาโลด..ข้อยสิเฮ็ดตามคำสั่งพ่อใหญ่เบิ่ด ให้ไปตายแทนหมู่เฮาก็ได้..ข้อยพร้อมสู้ !!”

“ข้อยนำ...ข้อยนำ...ข้อยนำ” ชาวบ้านทุกคนชูปืน ชูมีด ชูคราด ชูอาวุธทุกอย่างเท่าที่หามาได้ขึ้นมา แล้วออกตัวพร้อมสู้อย่างกึกก้อง เฒ่าโสมยิ้มพอใจ “คั่นซุมเจ้าพร้อมโสตายจังซี้ ก็ไปลุยโลด..ไปสั่งสอนพวกมันให้ฮู้โตว่า มันคึด ผิดแล้วที่ย่างเข้ามาเหยียบบ้านเสือโฮก”

กุลาส่งเสียงเฮคนแรก ตามด้วยเสียงชาวบ้าน ทุกคนรับกันเป็นทอดๆแล้วพากันเดินออกไป นายฮ้อยเคนกับคำแก้วมองความฮึกเหิมของทุกคนด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“อ้าย..ปล่อยไปจังซี้ ชาวบ้านได้ถูกตำรวจฆ่าตายเบิ่ดแน่..สิเอาจังได๋ล่ะ” นายฮ้อยเคนคิ้วขมวดคิดหนัก

เฒ่าโสมมาเอาปืนและเตรียมม้าสำหรับออกไปสู้กับตำรวจ นายฮ้อยเคนกับคำแก้วตามเข้ามา

“พ่อเฒ่าเฮ็ดจังซี้บ่ถึก พาคนไปสู้เจ้าหน้าที่มีแต่ตายกับตาย ควรห้ามชาวบ้านแล้วมอบโตดีกว่า”

นายฮ้อยเคนพูดไม่ทันจบ เฒ่าโสมก็หันมาพร้อมชักมีด ชี้ไปที่หน้านายฮ้อยเคนด้วยสายตากร้าวเแข็ง

“มึงบ่ต้องมาสอนกู..กูเป็นครูมึง ท่องเอาไว้บักเคน !!”

นายฮ้อยเคนชะงัก “พ่อเฒ่า !!”

“มึงจำคำสาบานที่กูให้มึงท่องก่อนกูเริ่มสอนอาคมให้มึงเป็นนายฮ้อยได้บ่”