บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 10 หน้า 4

“เซา !! คั่นไผบ่ฟังข้อย..ข้อยสิลงมือกับผูนั่นก่อน แล้วอย่ามาฮ้องสำออยให้ข้อยได้ยิน”

คำแก้วกับแสงโสมชะงักมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

“คำแก้วเจ้าพาจันแดงไป อ้ายสิแยกแสงโสมไปเอง”

“ก็ได้!” คำแก้วเดินนำจันแดงออกไป นายฮ้อยเคนหันไปมองแสงโสมอย่างดุจริงจัง แสงโสมชะงักหน้าเจื่อนๆ

ป่าละเมาะ เฒ่าโสมขี่ม้าเข้ามา ได้ยินเสียงปืนดังเลยเร่งฝีเท้าม้า จนเจอกุลากับพวกลูกน้องที่เพิ่งจัดการกับ ตำรวจ 2-3 คนตายคาที่

“พ่อเฒ่า..มาพอดีเลย ข้อยเพิ่งจัดการกับพวกตำรวจพวกนี้ได้..หึ..ฝีมือมันกระจอกแท้ พวกข้อยยังบ่ทันเมื่อยก็ตายไปหลายแล้ว..ฮ่าๆๆ”

เฒ่าโสมลงจากหลังม้าไปดูศพตำรวจ แล้วหันไปกระชากคอเสื้อกุลามาขึ้นเสียงใส่หน้า

“มึงอย่าเพิ่งได้ใจไป นี่มันแค่พวกตำรวจที่ถึกส่งมาลาดตระเวน มึงฆ่าพวกมันตายจังซี้ อีกบ่โดนดอก ตำรวจเทิ้งโรงพักได้บุกมาแน่”

กุลาชะงัก “ก็..ก็ข้อยเห็นมันป้วนเปี้ยนแถวนี้ เลยฟ้าวฆ่ามันก่อนที่มันสิฆ่าเฮา”

“กะซามดอก !! สิซ่าสิไวก็ต้องปะทะกับพวกตำรวจอยู่ดี” เฒ่าโสมหันไปสั่งลูกน้อง “พวกมึงเอาศพไปจัดการ ส่วนพวกมึงไปเกณฑ์ผูชายในหมู่บ้านมาให้เบิ่ด แล้วแบ่งคนออกเป็น กลุ่มๆ ใช้แผนซุ่มโจมตี แยกพวกตำรวจออกจากกันให้หลายที่สุด”

กุลากับลูกน้องทุกคนรับคำ แล้วพากันแยกออกไปเป็นกลุ่มๆ กลุ่ม 2-3 คน เหลือเฒ่าโสมกับลูกน้อง 2-3 คน

เฒ่าโสมหันมาจิกหน้าเข้มดุดัน พร้อมสู้ตายกับตำรวจ

ป่าละเมาะ เฒ่าโสมควบม้าเข้ามาแล้วหยุดชะงัก เมื่อเจอตำรวจไม่ต่ำกว่า 5 นายออกมายืนดักรอ พร้อมปืนชี้ขู่ หลายกระบอก เฒ่าโสมหน้านิ่งไม่แสดงอาการสะทกสะท้านกลับยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ

“เฒ่าโสม !! ยอมมอบโตซะเดี๋ยวนี้”

เฒ่าโสมยังนิ่งอยู่บนหลังม้าอีกครู่ ทำเป็นยอมฟังตำรวจที่ยกปืนทุกประบอกเล็งปืนมาที่ตน เฒ่าโสมเท้าเหยียบพื้นตบก้นม้าเบาๆให้เดินออกไป จากนั้นจึงค่อยๆยกมือขึ้นประสานหลังหัวในท่ายอมให้จับ พวกตำรวจค่อยๆขยับล้อมวงเข้ามาอย่างระมัดระวัง เฒ่าโสมยิ้มร้าย

“พวกมึงมากันแค่นี้แต่คึดสิจับเป็นกู..หึๆๆ..แสดงว่าพวกมึงบ่ฮู้จักกูซะแล้ว”