บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 12

บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวี  บทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา

บริเวณทุ่งหญ้าที่พักแรม ในเกวียนพักแรม เฒ่าแต้ม เฒ่าเข่ง และเฒ่าอ่วม 3 เฒ่า ยังนอนกอดก่ายกันไปมา กองไฟที่ยังคุอยู่บางเบาทำให้ควันลอยไปทั่ว บรรยากาศดูน่ากลัว เฒ่าแต้มนอนริมยิ้มฝันหวาน ละเมอคิกคัก

“อีนางจำปีจ๋า..อ้ายคึดฮ้อยเจ้าหลาย..มามะ ให้อ้ายหอมแก้มเจ้าสักฟอดให้หายคึด ฮอดแนหลา”

เฒ่าแต้มหันหน้าไปหอมแก้มเฒ่าเข่งที่นอนกลางหนึ่งจุ๊บแล้วยิ้มเคลิ้มหัวเราะคิกคัก เฒ่าเข่งสะดุ้งตัวเสียววาบในสภาพนอนละเมอฝันหวานเหมือนกัน

“จั๊กกะเดียมหลายอีนางจำปีเอ้ย อ้ายก็คึดฮอดเจ้าหลาย ให้อ้ายหอมแก้มเจ้าคืนนำแน”

เฒ่าเข่งหันไปทางเฒ่าอ่วมที่นอนริมสุดแล้วหอมแก้มไป 1 ฟอด เฒ่าอ่วมสะดุ้งตัวเสียววาบยิ้มเคลิ้มฝันหวาน

“อีนางจำปีเอ้ย..ปากเจ้ามันหอมคือดอกจำปีสมชื่อเจ้าหลาย มามะมาให้อ้ายจูบปากเจ้าให้เซาคึดฮอดแนเด้อ”

เฒ่าอ่วมนอนยิ้มหวานเคลิ้ม หันไปทางด้านข้างตัวที่ไม่มีใครแล้วทำปากจู๋จะจูบอีจำปีในความฝัน แต่ทว่า...

ตึ่ง !!! ข้างกายเฒ่าอ่วมเป็นผีสาวหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวเละจนชวนสยองตาถลนออกมาข้างหนึ่ง เฒ่าอ่วมกำลังจะยื่นปากไปจูบผีปอบสาวจนใกล้..ใกล้..ใกล้มากแต่เริ่มได้กลิ่นเหม็นๆและยังไม่ลืมตา

“อีนางจำปีจ๋าเป็นหยัง ปากเจ้าเหม็นคือกับซากหมาเน่าแนวนี่ล่ะ เจ้าสิแตกอีหยังมาเบาะ”

ผีปอบสาวยังนอนจ้องเขม็งเฒ่าอ่วมอย่างน่ากลัว จนกระทั่งเฒ่าอ่วมที่กำลังจะจูบปากอยู่รอมร่อ ลืมตาขึ้นเพราะทนเหม็นไม่ได้..แล้วจึงตกใจแรง...ตึ่ง !!!

“อี..อี..อีนางจำ..จำปี..หน้า..หน้าเจ้า..เป็นหยังมา..เละอย่างกับ..หน้า..หน้า..ผี !!!!!”

เฒ่าอ่วมร้องลั่นกระโดดตัวลอยวิ่งออกไปทันที เฒ่าเข่งไม่รู้เรื่องยังละเมอหันไปที่ผีปอบสาว

“มามะอีนางจำปี..มาให้อ้ายหอมเจ้าให้หอมชื่นใจเจ้าอีกจักหน่อยเด้”

เฒ่าเข่งละเมอยื่นหน้าจะไปหอม แต่กลิ่นเหม็นเน่าทำให้รู้สึกตัวจนต้องตกใจตาเบิกโพล่ง “ผะ..ผะ...ผี !!!!!”

เฒ่าเข่งสะดุ้งพรวดวิ่งตาตั้งออกไป เหลือเฒ่าแต้มที่นอนหันมาทางผีปอบสาวและฝันเคลิ้มละเมอกอดผี

“มามะอีนางจำปี..มาให้อ้ายกอดเจ้าให้หายคึดฮอดแนหลา”

หมับ !!! เฒ่าแต้มกอดผีปอบสาวไปแล้วเริ่มรู้สึกมือแตะโดนอะไรแหยะๆเละๆเลยลืมตาขึ้นมา...อึ้ง !!!