บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 12 หน้า 3

“เอื้อยก็..ฮู้ทันไปเบิ่ด ก็ข้อยอยากฮู้ว่าเสียงกรีดฮ้องของผูสาวที่ได้ยินเมื่อหัวค่ำเป็นเสียง หยัง อ้ายเคนถึงได้มีท่าทางแปลกๆ บ่ยอมเว้าหยังให้ข้อยฟัง”

“อ้ายเคนเป็นนายฮ้อย คั่นมีหยังอันตรายเกิดขึ้นก็ต้องคอยคุ้มครองหมู่เฮา เจ้าควรฟ้าว กลับไปนอนอย่าหาเรื่องให้อ้ายเคนหนักใจเลย”

“นั่นล่ะ..ยิ่งมีเรื่องอันตรายเกิดขึ้น ข้อยสิต้องอยากฮู้เผื่อสิได้ซอยกันได้”

คำแก้วเชิดหน้ามั่นใจความคิดตัวเอง แล้วจะขยับออกไปตามนายฮ้อยเคน แต่ต้องชะงักเมื่อเจอนายฮ้อยเคนเข้ามายืนตรงหน้าแล้ว “เรื่องที่สั่งว่าอย่าเสือก เจ้าก็ต้องเสือกจนได้..มันน่าจับมาตีดากให้ย่างมาเสือกอีกบ่ได้ อีหลี..คำแก้ว !!!” คำแก้วชะงักมองนายฮ้อยเคนด้วยสีหน้าตกใจ นายฮ้อยเคนกระชากดึงแขนคำแก้วแรงๆ

“เถือนี้อ้ายสิต้องเอาจริงกับเจ้า !!” นายฮ้อยเคนกำลังจะเงื้อมือตีดากคำแก้ว แต่อาจารย์เม้าเข้ามาพอดี

“นายฮ้อย...นายฮ้อย”

นายฮ้อยเคนชะงักหันไปทางอาจารย์เม้าที่สีหน้าเหมือนมีเรื่องมา ก็พอจะเข้าใจโดยไม่ต้องพูด เลยผลักคำแก้วไปให้บัวเขียว “พาคำแก้วกลับไปที่เกวียน แล้วอย่าให้ออกมาเดินเพ่นพ่านอีก..ไปโลด”

“แต่ว่า…”

นายฮ้อยเคนดุ “อยากโดนตีดากเดี๋ยวนี้เบาะ!!!”

คำแก้วชะงักบ่น “ไปก็ได้..ยุ่งกับดากข้อยหลาย..ไปเถาะเอื้อย” คำแก้วหน้างอหงุดหงิดแล้วรีบเดินออกไป นายฮ้อยเคนมองตามคำแก้วแล้วหันมาที่อาจารย์เม้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

นายฮ้อยเคนพาจารย์เม้าเดินออกมาที่เนินแถวทุ่งหญ้า มองไปรอบๆ ด้วยสีหน้ากังวล

“นายฮ้อยมั่นใจจังซั่นอีหลีเบาะ”

นายฮ้อยเคนพยักหน้ารับ “บ่แม่นเสียงลมผ่านช่องเขาดอก เป็นเสียงผีปอบที่ออกมาอาละวาด”

“ผีปอบ !!!!...จังซั่นก็หมายความว่าที่พวกผูเฒ่าพ้อก็คือ....”

นายฮ้อยเคนพยักหน้ารับ “โชคยังดีที่มันยังบ่ได้เฮ็ดฮ้ายผู้ได๋ในทัพควาย”

“แล้วมันเข้ามาทัพควายได้จังได๋ล่ะ ตอนนายฮ้อยให้เฮาตั้งค่ายพักแรมหม่องนี้ เฮาก็ไหว้ เจ้าที่เจ้าทางให้ปกปักรักษาเฮาถูกต้องตามประเพณีแล้ว”

“มันคงบ่แม่นผีปอบธรรมดา น่าสิมีอาคมพอโตอยู่ เจ้าที่เจ้าทางถึงเอามันบ่อยู่ แล้วสิมีอีกจักโตก็ยังบ่ฮู้”

อาจารย์เม้าเริ่มเครียดมากขึ้น “แล้วเฮาสิเฮ็ดจังได๋ล่ะนายฮ้อย”