บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 14
บทประพันธ์ โดย คำพูน บุญทวี บทโทรทัศน์ โดย แพรพริมา
ทุ่งหญ้าที่พักแรมทัพควาย บริเวณเกวียนของนายฮ้อยเคน คำแก้วยังนอนหมดสติ โดยมีบัวเขียวคอยเช็ดหน้าให้อย่างเป็นห่วง ระหว่างนั้นนายฮ้อยเคนเอาหม้อต้มยาที่เพิ่งต้มเสร็จเข้ามาวางใกล้ๆ
“คำแก้วยังบ่ฟื้นอีกเบาะ”
“ยังเลยนายฮ้อย คำแก้วสิเป็นหยังบ่? เบิ่งสภาพที่คำแก้วถึกซุมพวกนั่นเฮ็ดแล้ว...”
บัวเขียวน้ำตารื้นมองคำแก้วด้วยความเป็นห่วง
“คำแก้วบ่เป็นหยังดอกเจ้าบ่ต้องห่วง ข้อยต้มยามาให้คั่นคำแก้วฟื้นก็ให้กินให้เบิ่ด หมั่นทาขี่เผิ่งที่แผลถึกหวายฟาดมา แล้วสิค่อยๆหายเอง”
“ได้จ้ะนายฮ้อย”
ระหว่างนั้นผู้ช่วยโทนกับสีโหเข้ามา “เป็นจังได๋แนล่ะผูซอย”
“ข้อยไปตรวจรอบๆทัพควายมาแล้ว คืออย่างที่นายฮ้อยว่าไว้อีหลี บักทิงมันส่งซุมมันมาจอบเบิ่งเฮาอยู่รอบๆทัพควาย”
"บ่ได้มามือเปล่านำ มีอาวุธมากันเบิ่ด ย่านแมนมันสิอยากลองดีกับอาคมนายฮ้อยอีก”
“สีโห..เซาเว้าเฮื่องที่ข้อยใช้อาคมซอยคำแก้วให้ฮู้กันหลาย”
“เป็นหยังฮู้บ่ได้ล่ะนายฮ้อย”
“ข้อยเป็นแค่นายฮ้อยค้าควายธรรมดา บ่อยากให้ชื่อเสียงของข้อยถูกเอิ้นว่านายฮ้อยทมิฬไปหลายกว่าหนี่”
โทนแจง “แต่การมีนายฮ้อยทมิฬเป็นผู้นำทัพควาย สิเป็นขวัญกำลังใจให้เฮาฮับมือกับอันตรายได้นะนายฮ้อย”
“แต่ก็เฮ็ดให้ซุมเฮาหลายคนฮึกเหิม จนเอาไปข่มขู่ผูอื่นได้คือกัน”
โทนกับสีโหชะงักไปเพราะคำพูดของนายฮ้อยเคนมีส่วนถูก
อีกบริเวณของทัพควาย สุบินนำพวกพร้อมอาวุธครบมือมาเตรียมพร้อม ทิดแก้วพร้อม
“ข้อยนับซุมมันที่มาจอบเบิ่งเฮาแล้ว มีแค่สอง-สามคนเถาะนั่น”