บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 14 หน้า 5
“กลืนแล้ว !! ข้อยกลืนยาอ้ายไปเบิ่ดแล้ว..โอ้ยยยยย..อยากสิฮาก”
นายฮ้อยเคนยิ้มพอใจ “ให้มันได้แนวนี่ แล้วมื้อหน้าเจ้าสิกินยาขี้ควายง่ายขึ้น”
“หา !! ยังต้องกินอีกเบาะอ้าย”
“แม่นแล้ว..สามวัน ยาสิเห็นผลเฮ็ดให้เจ้ากลับมาแข็งแรง ดื้อด้านได้คือเก่า แต่คั่นยังหา เรื่องใส่โตอีก เจ้าก็ต้องกินยาขี้ควายของอ้ายอีก..เข้าใจบ่”
“ตาย !! อีคำแก้วตายหยังเขียดแน่...โอ้ย !!!” คำแก้วบ่นหงุดหงิดแล้วอยู่ๆ ก็ร้องเจ็บขึ้นมา ทำให้นายฮ้อยเคนเป็นห่วง “เป็นหยังไปอีกล่ะ”
“แสบ..ข้อยแสบแผลที่ถูกเฆี่ยน”
ข้างกองไฟแสงสลัวๆ มีฉากไม้ไผ่กั้นไว้ นายฮ้อยเคนยืนอยู่ข้างๆ คอยถามคำแก้วที่เปลือยแผ่นหลังอยู่หลังฉากกั้น “แผลถึกหวายเฆี่ยนอยู่กลางหลัง เจ้าสิทาขี่เผิ่งเองได้จังได๋ล่ะคำแก้ว”
“ข้อยทาได้..อ้ายไปไกลๆ บ่ต้องเข้ามาใกล้ก็พอแล้ว”
“เฮ้อ...ยาขี้ควาย อ้ายบ่ได้เฮ็ดให้เจ้าดื้อด้านน้อยลงเลยเบาะคำแก้วเอ้ย”
“ตกลงยาขี้ควายของอ้ายซอยข้อยให้ฟื้นกลับมาไวไว หรือเป็นยาดัดสันดานข้อยกันแน่”
“ทั้ง 2 อย่าง”
คำแก้วชะงัก “อ้าย !! ไปโลด..บ่ต้องมาอยู่เกะกะข้อย”
“เอ้า..อ้ายสิไปไสได้ล่ะ นี่มันเกวียนอ้าย เจ้าต้องพักอยู่หม่องนี้ไปจนกว่าสิหายดีแล้วค่อย กลับไปพักที่เกวียนเจ้า” คำแก้วหน้าหงิกเซ็ง นายฮ้อยเคนเหมือนรู้ทันพูดดังเข้ามา
“บ่ต้องแอบจ่มด่าอ้ายดอก อ้ายฮู้..เดี๋ยวอ้ายไปตามบัวเขียวมาซอยทาแผลให้เจ้า”
“บ่ต้อง..เกรงใจเอื้อย ข้อยทาเองได้” คำแก้วบอกนายฮ้อยเคน แล้วเอาตลับขี่เผิ่งขึ้นมามอง แล้วนิ่วหน้าเอาไงดีในขณะที่แผลก็แสบมากขึ้นจนร้อง..ซี้ดส์ นายฮ้อยเคนอยู่ข้างนอกได้ยินเสียง เลยตัดสินใจหลับตาเดินเข้าไปหาคำแก้วหลังฉากกั้น คำแก้วตกใจ “อ้าย !!?? อ้ายเข้ามาเฮ็ดหยัง..ออกไป !!”
นายฮ้อยเคนหลับตา “แผลเจ้าแสบหลาย จังซี้แสดงว่าใกล้สิอักเสบ เจ้าต้องฟ้าวทาขี่เผิ่งรักษาไวไว”
“ข้อยฮู้..ข้อยเฮ็ดเองได้..โอ๊ย !!...แสบ !!!” นายฮ้อยเคนลืมตาขึ้นมาแล้วส่ายหน้า “เซาดื้อกับอ้ายได้แล้ว บ่ต้องอายอ้ายนำ อ้ายสิซอยทาขี่เผิ่ง ให้เจ้าเอง หันหน้าไปโลด”