บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 14 หน้า 2
บุญเพ็งเสริม “คั่นเฮาออกไปจัดการซุมมันตอนนี้อย่างที่เจ้าว่า..มันเสร็จเฮาแนนอน”
สุบินยิ้มชอบใจ “แมนความเจ้า..ขนาดคำแก้วถึกซุมมันเล่นงานหนักจังซั่น นายฮ้อยยังใจดีบ่ สั่งสอนให้หลาบจำ..เฮานี่แหละสิซอยจัดการเอง”
เฒ่าอ่ำเสริม “ข้อยเห็นนำ..ฟ้าวจัดการพวกมันให้ย่านเฮา แล้วยึดเอาเสบียงของพวกมันมา เป็นค่าเสียเวลาค่าเจ็บโต เฮาสิได้ออกเดินทางกันต่อ” ทุกคนเห็นด้วยชูอาวุธอย่างขึงขังเอาจริง ดุดัน
ทุ่งหญ้าที่พักแรม ชาวบ้านที่เป็นพวกของบักทิงถูกสุบินกับพวกถีบโครมลงไปกองรวมกันกับพื้น ทุกคนยกมือไหว้ขอร้อง “เฮาย่านแล้ว..อย่าฆ่าเฮาเลย..เฮาขอฮ้อง”
สุบินเช้ม “กูบ่เชื่อซุมมึงดอก !! บักทิงหัวหน้ามึงแค้นนายฮ้อย เลยส่งมึงมาจอบเบิ่งลอบกัดซุมกู !!”
“บ่ !! เป็นแม่น !! บ่มีไผส่งเฮามาอีหลี”
ทิดแก้วเข้าไปถีบยอดอกชาวบ้านแล้วเอาหน้าไม้ชี้หน้าขู่ “พวกมึงคึดผิดแล้ว ทัพควายของซุมกู เป็นทัพควายของนายฮ้อยทมิฬ จำใส่กะโหลกไว้!”
“เซาๆๆ ทิดแก้ว..ขู่มันพอหอมปากหอมคอก็พอ” เฒ่าอ่ำห้ามทิดแก้วแล้วยิ้มกวนเข้าไปที่ชาวบ้าน
“กูสิซอยกล่อมซุมกูบ่ให้เฮ็ดหยังมึงก็ได้ คั่นซุมมึงเอาเสบียงมาแลกชีวิต”
“หมู่เฮาบ่มีเสบียงหลายปานใดดอก ทุกมื้อนี่บ้านหนองแสงเฮายังอดมื้อกินมื้ออยู่เลย”
“กูบ่เชื่อมึงดอก..คั่นมึงบ่เอาเสบียงมาแลกเป็นค่าเสียเวลาซุมกู..มึงก็บ่ต้องกลับไป”
สุบินควงขวานในมืออย่างข่มขู่ พวกชาวบ้านหน้าเสียหลับตาปี๋กลัว แต่เสียงนายฮ้อยดังเข้ามา
“เซา !!! บักสุบิน !!”
สุบินกับพวกหันขวับ ชะงักเมื่อเจอนายฮ้อยเคนเข้ามาพร้อมผู้ช่วยโทนด้วยท่าทางไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ผู้ช่วยโทนยึดอาวุธจากมือพวกสุบินที่แสดงสีหน้าท่าทางไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
“ยึดอาวุธมาเบิ่ดแล้วนายฮ้อย”
เฒ่าอ่ำแจง “นายฮ้อยเข้าใจหมู่เฮาผิดแล้ว เฮามาซอยกันสั่งสอนที่ซุมมันเฮ็ดให้คำแก้ว มันสิได้บ่กล้ามาขวางเฮาเดินทางกันต่ออีก”
“เป็นคำสั่งข้อยบ่ ?” เฒ่าอ่ำชะงัก
“ทัพควายนี่มีข้อยเป็นนายฮ้อย พาพวกเจ้าเดินทาง คั่นพวกเจ้าคึดเองเออเอง บ่ฟังคำสั่งข้อยก็แยกโตไปโลดบ่