บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 14 หน้า 4

“เอื้อย..บ่ต้องห่วงข้อยแล้ว..เดี๋ยวข้อยสิกินยาขมๆนี่ให้เบิ่ดเอง..เอื้อยไปพักเถาะ” บัวเขียวมองคำแก้วที่ยิ้มอ่อนให้ แล้วยอมลุกออกไป ทิ้งคำแก้วถือถ้วยยาในมือแต่ไม่ยอมกิน นายฮ้อยเคนเลยต้องเข้าไป

“ว่าจังได๋ล่ะ..สิกินเอง หรือให้อ้ายซอยจับกรอกปาก”

คำแก้วมองค้อน “กินเองก็ได้ !!” คำแก้วมองถ้วยยาในมือแล้วอ้ำอึ้งๆ ยกขึ้นมาดมกลิ่นอีกทีก็เหม็นเหลือทน

“กลิ่นจังซี้..บ่ไหวๆๆ ยาอีหยังของอ้ายกลิ่นคือขี้ควายสดๆเลย”

“ก็ยาขี้ควายอีหลี กินแล้วซอยให้เจ้าฟื้นตัวไวไว”

“หา !! ยาขี้ควาย !! อ้ายบ้าไปแล้วเบาะถึงเอาขี้ควายมาให้ข้อยกิน”

“ซือยาขี้ควาย แต่บ่ได้เอาขี้ควายมาเฮ็ด เป็นยาโบราณที่ครูบาอาจารย์อ้ายสอนเอาไว้ มีแต่สมุนไพรหายาก ฟ้าวกินไปโลด...ฝืนๆ กัดแข่วกินให้เบิ่ดทีเดียว”

“แต่ว่า...” คำแก้วมองแล้วยังไม่ยอมกิน ทั้งกลิ่นทั้งสีทั้งสภาพยาที่ดำเละๆ เหลือจะบรรยาย

“เจ้านี่มันลีลาหลาย...จังซั่นมา อ้ายสิจับกรอกปากให้มันแล้วโลดซะ”

“บ่ต้อง !!! ข้อยกินเองได้..กินแล้ว !!” คำแก้วกระดกถ้วยยาเข้าปากพรวดเดียว แล้วหน้าพะอืดพะอมดูตลก นายฮ้อยเคนยิ้มมุมปากชอบใจ

คำแก้ววิ่งอ้อมเกวียนอมแก้มตุ้ย ด้วยอาการอยากอาเจียน นายฮ้อยเคนรีบตามมาห้าม

“เซา !! ห้ามเจ้าฮากยาขี้ควายของอ้ายออกมาเด็ดขาด ต้องกลืนไปให้เบิ่ด”

คำแก้วชะงักอมยาเอาไว้ในปาก แล้วส่ายหน้าบอกว่าไม่ไหว ส่งเสียงอู้อี้พูดจาไม่เป็นภาษา

“บ่ได้ !! คั่นเจ้าฮากออกมา เจ้าต้องกินเพิ่มเป็น 2 ถ้วย”

คำแก้วตาเหลือก ส่ายหน้าไม่เอาๆ ส่งเสียงอู้อี้ไม่เป็นภาษา

“บ่อยากกินเพิ่ม ก็ต้องกลืนไปเดี๋ยวนี้ !!” คำแก้วหน้าเหวอน้ำตาเล็ดอยากจะร้องไห้

“บ่ต้องบีบน้ำตาให้อ้ายเหลือโตน คั่นเจ้าฟังคำสั่งอ้าย บ่แอบตามออกไปเจ้าก็บ่ถึกบักทิง มันจับได้ บ่ต้องถึกหาว่าเป็นผีปอบให้ถึกเฆี่ยนจนเกือบบ่รอดจังซี้” คำแก้วอมยาแก้มตุ้ย แต่ยังชักสีหน้าไม่พอใจถลึงตาใส่

“บ่ต้องมาเฮ็ดหน้าชังอ้ายจังซี้นำ กลืนยาไปเดี๋ยวนี้” คำแก้วอมยาแก้มตุ้ยแล้วส่ายหน้า

“ได้คำแก้ว...ดื้อหลายแมนเบาะ !!!” นายฮ้อยเคนเข้าไปใช้มือหนึ่งปิดปาก อีกมือก็บีบจมูกคำแก้ว

“กลืน...กลืนไปเดี๋ยวนี้..บอกให้กลืน !!”

คำแก้วโดนปิดปากบีบจมูกแบบนั้นก็ไม่รอด จำต้องยอมกลืนยาเข้าไป แล้วโวยวายแกะมือเคนออกทันที