บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 14 หน้า 3
ต้องให้ข้อยเป็นหัวหน้าอีก” นายฮ้อยเคนเด็ดขาด ทุกคนนิ่งเงียบไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาอีก เอาแต่มองกันเลิ่กลั่ก นายฮ้อยเคนเดินไปที่สุบินมองเขม็ง “บักสุบิน..อย่าให้ข้อยเห็นเจ้าเอาซื่อเสียงนายฮ้อยทมิฬของข้อยไปข่มเหงผูได๋อีก บ่จังซั่น ข้อยสิไล่ตะเพิดเจ้ากลับสว่างแดนดินแน่”
“ข้อย..ข้อยขอขมานายฮ้อย”
สุบินก้มหน้าเซ็งๆ ตอบไปอย่างเกรงกลัวนายฮ้อยเคน จากนั้นนายฮ้อยเคนจึงเข้าๆ ไปช่วยพยุงพวกชาวบ้านให้ลุกขึ้น “ข้อยได้ยินพวกเจ้าว่าพวกเจ้ามาจอบเบิ่งพวกข้อยกันเอง บ่ได้รับคำสั่งบักทิงมา”
“แม่นแล้ว..หมู่เฮาได้เบิ่งนายฮ้อยใช้อาคม เลยเชื่อกันแล้วว่านายฮ้อยคือนายฮ้อยทมิฬอย่างที่ร่ำลือกันอีหลีหมู่เฮาก็เลยอยากมาขอฮ้องนายฮ้อยให้อยู่ซอยจัดการกับผีปอบ”
นายฮ้อยเคนนิ่งไป มองพวกชาวบ้านที่สีหน้าแสดงอาการขออร้องจริงจัง
“พ่อธรรมของพวกเจ้าก็มีอาคมปราบผีปอบได้ บ่ต้องพึ่งข้อยดอก”
“แต่ผีปอบซุมนี้บ่ย่านพ่อธรรม มันออกอาละวาดเถื่อใดพ่อธรรมก็บ่เคยปราบมันได้จักเถื่อ แต่คั่นเป็นนายฮ้อยทมิฬ...พวกมันต้องย่านแนนอน”
“นายฮ้อย..นายฮ้อยกับผูซอยถึกถูกผีปอบซุมนี้เล่นงานจนเกือบบ่รอดมาแล้ว ข้อยว่าเฮาอย่าอยู่หม่องหนี่เหิงเลย รีบเดินทางต่อกันดีกว่า” นายฮ้อยเคนมองผู้ช่วยโทนที่เสนอความคิดเพื่อความปลอดภัยของทุกคนอย่างครุ่นคิด “พวกเจ้ากลับหมู่บ้านไปก่อน เฮื่องที่ขอฮ้องข้อยสิขอเก็บไปคึดเบิ่ง”
กลางคืน คำแก้วรู้สึกตัวแล้วและมีบัวเขียวช่วยป้อนยาหม้อให้
“ค่อยๆ..ค่อยๆกินเดี๋ยวสิสะมัก (สำลัก)”
“เอื้อยเอายาอีหยังมาให้ข้อยกินเนี่ย ทั้งขมทั้งเหม็น”
“ยาหม้อของนายฮ้อย สั่งเอาไว้คั่นเจ้าฟื้นแล้วให้กินให้เบิ่ด”
“เบิ่ดเนี่ยนะเอื้อย..” คำแก้วส่ายหน้า “บ่ไหวดอก ให้อีกคำเดียวข้อยก็กระเดือกบ่ลง”
นายฮ้อยเคนเข้ามา “คั่นเจ้าบ่กินเอง อ้ายสิจับกรอกปากเจ้าให้เบิ่ดเองก็ได้คำแก้ว”
คำแก้วชะงัก “อ้ายเคน..บ่ต้องเลย !!”
“จังซั่นก็ฟ้าวกินให้เบิ่ด บัวเขียวสิได้ไปกินข้าวกินปลาแล้วพักผ่อนจักเถื่อ”
“บ่เป็นหยังดอกนายฮ้อย”
“บ่ได้...เจ้าทั้งห่วงคำแก้ว ทั้งนั่งเฝ้ามาโดนหลาย เดี๋ยวสิล้มป่วยไปอีกคนแล้วสิแย่”