บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 14 หน้า 11
โทนชะงัก “แสงโสม ?”
“เออ !! ข้อยนี่ล่ะอีแสงโสม..เอาแหออกจากโตข้อยเดี๋ยวนี้”
โทนไม่เชื่อ “หึ..อีตอแหล กูบ่เชื่อมึงดอก มึงปลอมโตเป็นแสงโสมหลอกให้กูตายใจปล่อย มึงออกมา..มานี่เลย..มึงเสร็จกูแน่ !!” โทนกระชากลากแสงโสมที่ติดอยู่ในแหพาไปด้วยกัน แสงโสมพยายามดิ้นแต่แหพันรอบตัว
โทนคุมตัวแสงโสมที่ถูกพันด้วยตาข่ายมาตามทาง แต่แสงโสมพยายามดิ้นขัดขืน แสงโสมหงุดหงิด
“ปล่อยข้อย...บอกให้ปล่อย...ฮ้วย !!! ข้อยนี่แหละแสงโสมโตอีหลี บ่แม่นผี ปอบโว้ย”
“กูบ่เชื่อ..กูฮู้ทันพวกมึงเบิ่ดแล้ว พอกูปล่อยมึงออกมา มึงสิยั่วยวนให้กูหลงเสน่ห์มึง นมตูดมึงเฮ็ดหยังกูบ่ได้ดอก” แสงโสมชะงัก “บักห่า !! ข้อยเนี่ยนะสิเอานมเอาตูดมายั่วให้เจ้าหลง แค่คึดก็สิฮากแตกแล้ว ปล่อยข้อยเดี๋ยวนี้ !!”
“ฝันไปเถาะ กูฮู้ว่าแสงโสมโตจริงเป็นจังได๋”
“เจ้าฮู้จักแสงโสมโตจริงแม่นเบาะ..จังซั่นเจ้าต้องพ้อจังซี้สิได้เชื่อว่าข้อยบ่ได้เป็นผีปอบ”
แสงโสมจิกหน้าเอาเรื่อง แล้วเตะผ่าหมากโทนทันที..ผั๊วะ !! โทนจุกตัวงอหน้าดำหน้าแดง
“อี..อี...ผีปอบ...มึง...มึง”
“โดนจังซี้ยังหาว่าข้อยเป็นผีปอบอีก..ต้องให้ข้อยทุบกบาลเจ้าคือที่เคยเฮ็ดแมนบ่ !!”
“มึง..มึงฮู้เฮื่องนั่นได้จังได๋”
“ก็ย่อนว่าข้อยคือแสงโสมโตอีหลีน่ะสิโว้ย !!”
โทนมัวแต่จุกตัวงอหน้าดำหน้าแดง แสงโสมเลยแก้แหที่พันตัวออกจนได้ และโยนทิ้งมองโทนด้วยอารมณ์เสีย
“คั่นยังบ่เชื่อ ผ้าพันคอนั่นก็ของข้อยที่ให้เจ้า แค่นี้เชื่อได้รึยังว่าข้อยบ่แม่นผีปอบปลอม โตมา..หึบักโทน !!”
“โหดจังซี้..ปากฮ้ายจังซี้..มือตีนหนักจังซี้ บ่เอานมเอาตูดมายั่วยวนจังซี้..ข้อย..ข้อยเชื่อ แล้วก็ได้ ข้อยขอขมาเด้อ แสงโสม”
“ขอขมาไปก็บ่หายเจ็บโต คนแฮงอารมณ์บ่ดี ดันมาเฮ็ดให้อารมณ์เสียอีก !!!”
“ข้อยผิดไปแล้ว..จังซั่นเจ้าระบายอารมณ์ลงที่ข้อยก็ได้..เผื่อเจ้าสิหายโกรธ”
“เจ้าสิให้ข้อยลงที่เจ้าได้อีหลี” โทนรีบพยักหน้ารับหงึกๆ “จังซั่นข้อยก็บ่เกรงใจเด้”
แสงโสมจิกหน้าเหี้ยมอาเรื่อง แล้วถลกแขนเสื้อแกว่งเท้าไปมา สบัดปลายตีน แถมยังถุยน้ำลายใส่มือสองข้าง
โทนเริ่มชะงัก “เบิ่งทรงแล้ว..เจ้าสิเอาอีหลีตั๊ว”