บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 14 หน้า 13

ชาวบ้านลืมตาขึ้นมาอีกที แต่พวกผีปอบสาวไม่เกรงกลัวกลับหัวเราะอย่างสยดสยองด้วยเสียงเล็กแหลม แล้วเดินรุมเข้าหาชาวบ้านที่ทำได้แค่ตาเหลือกกลัวสุดชีวิต

กระท่อมบัวตอง บัวตองช่วยเช็ดแผ่นหลังให้จ่อย บิดผ้าหมาดๆ กับอ่างดินเผาข้างตัว

“เจ้าเป็นหมอลำผีฟ้าอยู่หมู่บ้านนี่ ?”

“แม่นแล้วอ้าย”

“สำพอเจ้าถึงมักซอยเหลือผูคน คั่นเป็นผูอื่นพ้ออ้ายบาดเจ็บเจียนตายจังซั่น คงปล่อยให้เป็นอาหารแร้งกาไปแล้ว”

“เห็นอ้ายบาดเจ็บมา ให้ข้อยซอยเหลือจังซี้แล้ว เฮ็ดให้ข้อยอดคึดถึงไผบางคนบ่ได้”

จ่อยสงสัยหันมามองบัวตอง “เจ้าเคยซอยเหลือผูอื่นที่บาดเจ็บมาอย่างอ้ายเบาะ”

บัวตองพยักหน้ารับ แววตาเศร้าๆน้ำตาคลอ “ตั้งโดนแล้วล่ะอ้าย เพิ่นอายุเท่าอ้ายบาดเจ็บมา ขอความซอยเหลืออยู่หม่องเดียวที่ข้อยไปพ้ออ้ายนั่นล่ะ”

“เจ้าเว้าถึงผูบ่าวคนนั้นแล้ว เบิ่งเจ้าเศร้าไปนะบัวตอง เกิดหยังขึ้นล่ะหลังจากที่เจ้าซอยเหลือผู้บ่าวนั่นแล้ว”

“เฮา...เฮาฮักกันจ้ะอ้าย” บัวตองพูดถึง แล้วก็กลั้นน้ำตาไม่ไหว หันไปสะอื้นเบาๆ

“ฮักกันก็ดีแล้วนี่ แล้วเป็นจังได๋เจ้าต้องเศร้านำ”

“ก็ย่อนว่าเพิ้นถิ่มข้อยไป ให้ต้องอยู่ผูเดียวน่ะสิจ๊ะอ้าย”

“บักห่าเอ้ย !! ที่แท้ก็เป็นผูบ่าวสันดานหมา ผูสาวงามๆอย่างเจ้ายังถิ่มไปได้ลงคอ”

บัวตองสะอื้นอย่างน่าสงสาร จนจ่อยเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ ขยับเข้าไปแตะไหล่ปลอบใจ

“บ่ต้องเศร้าไปดอก..ผูสาวที่งามเทิ้งหน้างามเทิ้งใจอย่างเจ้า ผูบ่าวดีๆมาพ้อเจ้าแล้ว ต้องฮักเจ้าถวายหัวคักๆ”

บัวตองหันมายิ้มทั้งน้ำตา จับมือจ่อยมาแนบที่เนินอกอันอวบอิ่ม “แล้วผูบ่าวดีๆอย่างอ้ายล่ะ พอสิฮักข้อย อยู่กับข้อยหม่องนี่ไปตลอดได้บ่” จ่อยชะงักอึ้งไม่คิดว่าบัวตองจะรุกตนเร็วขนาดนี้ จ่อยจะดึงมือออกแต่บัวตองก็รั้งไว้แน่นและโผเข้าสวมกอดจ่อย

“อยู่กับอ้ายแล้ว ข้อยอดคึดฮอดผูบ่าวที่ถิ่มข้อยไปบ่ได้..ข้อยอยากให้อ้ายอยู่กับข้อยหม่อง  นี่ตลอดไป..แล้วข้อยสิยอมเป็นของอ้ายผูเดียว”

บัวตองพูดแล้วโน้มคอจ่อยมาจูบอย่างร้อนแรง จ่อยชะงักอึ้งผงะถอยออกมาเพราะไม่ทันตั้งตัว

“ข้อยสิเป็นของอ้ายผูเดียวเท่านั่น...อ้าย....”