บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 14 หน้า 14
บัวตองลุกขึ้นแล้วค่อยๆ ปลดผ้าออกเหลือช่วงบนที่เปลือยเปล่าต่อหน้าจ่อย ทำเอาจ่อยอึ้งตะลึง บัวตองเดินเข้าหาจ่อยช้าๆพร้อมพลีกายให้จ่อยหลงมัวเมา จ่อยทำตัวไม่ถูกกำลังจะเกือบเคลิ้มไปตามเสน่ห์ของบัวตองอยู่แล้ว พลันนั้นก็มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือของชาวบ้านดังแว่วเข้ามา
“ซอยข้อยแน....ซอยข้อยแน......” จ่อยชะงักหันไปทางต้นเสียง “เสียงไผมาฮ้องขอให้ซอย”
บัวตองจิกหน้าหงุดหงิด “บ่มีไผดอกอ้าย..อ้ายหูแว่วไปเอง”
“แต่อ้ายได้ยินอีหลี..เสียงฮ้องขอความซอยเหลือคักๆ”
จ่อยรีบออกไปจากห้องทันที บัวตองเรียกไว้แล้วแต่ก็ไม่หยุด บัวตองจิกหน้าเจ็บใจ สายตาโกรธเกรี้ยว
ชาวบ้านที่ถูกจับตัวได้ กำลังนอนร้องครวญครางอยู่ที่พื้น สภาพนั้นชวนสยดสยองเป็นอย่างมาก เพราะถูกพวกผีปอบควักไส้ออกมากอง โดยที่ยังรู้สึกตัวอยู่ เสียงชาวบ้านค่อยๆเบาลงเรื่อยๆจนตายคาที่
“ซอย...ซอย..ซอยข้อยแน”
พวกผีปอบสาวทั้ง 2 เห็นชาวบ้านตายก็หัวเราะชอบใจ แล้วพากันตะกละมูมมามควักไส้ ควักเครื่องในของชาว บ้านออกมากินอย่างเอร็ดอร่อย จนกระทั่งบัวตองลอยพุ่งเข้ามาอย่างแรง
“พวกมึงพอได้แล้ว !!!” เสียงตวาดดุดันแรงของบัวตองทำเอาพวกผีปอบทั้ง 2 ถอยกรูดกลัวกันหมด
“พวกมึงบ่ฟังคำสั่งกู !!!”
“พวกข้อยหิว..เจ้าก็หิวคือกัน..แต่เจ้าบ่อยากให้เพิ่นฮู้”
ผีปอบตนนั้นเข้ามายื่นไส้ที่โชกไปด้วยเลือดยื่นให้ บัวตองชะงักมองไส้ที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดอันหอมหวน
“เจ้าต้องกิน..บ่จังซั่นเจ้าสิบ่มีแฮงฮับมือนายฮ้อยทมิฬ..กิน...กิน...กิน !!!”
พวกผีปอบเห็นด้วย พากันยื่นเครื่องในของชาวบ้านให้บัวตองซึ่งมองด้วยความหิวกระหาย...ลังเล
จ่อยเข้ามาในบริเวณป่าช้า แสดงอาการไม่รู้ทิศรู้ทาง จนกระทั่งเสียงบัวตองดังขึ้น
“บ่มีหยังแถวนี้ดอกอ้าย..กลับไปนอนพักเอาแรงที่กระท่อมข้อยเถาะ”
จ่อยมองหาบัวตองไม่เจอ “บัวตอง..เจ้าอยู่ไส”
บัวตองหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ ปากเต็มไปด้วยคราบเลือดน่าสยดสยองกับหญิงสาวอีก 2 คน
“ข้อยบอกว่าบ่มีหยัง อ้ายฟ้าวกลับไปพักได้แล้ว !!!”