บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 14 หน้า 15

บัวตองเริ่มเสียงดุไม่พอใจ จ่อยเลยเดินตามเสียงไปที่ต้นไม้ บัวตองกลัวจ่อยจะมาเห็นคราบเลือดที่เลอะปาก เลยเอาผ้าโพกหัวมาเช็ดคราบเลือดออกจนหมด ก่อนจะก้าวออก “อ้ายก็ได้ยินที่ข้อยเว้าแล้ว..กลับไปเดี๋ยวนี้ !”

“แต่อ้ายได้ยิน...”

“เสียงชาวบ้านแถวนี้ พ้องูเลยฮ้องตกใจให้ซอยกันจับ ข้อยไปเบิ่งมาให้แล้ว บ่มีหยังดอก”

จ่อยนิ่งไปมองบัวตองแล้วแปลกใจ เพราะเห็นคราบเลือดเปรอะที่ชายเสื้อบัวตอง

“นั่น..เลือดเปื้อนเสื้อเจ้า เจ้าเป็นหยังบ่ ?”

“บ่เป็นหยังดอกอ้าย..ก็แค่เลือดงูเถาะนั่น” บัวตองหันไปสั่ง 2 สาว “ซุมเจ้าฟ้าวพาอ้ายกลับไปเฮือน เอายาให้กินแล้วให้อ้ายนอนพัก” 2 สาวเข้าไปจับแขนจ่อยอย่างแน่นหนาแล้วดึงตัวไป จ่อยรู้สึกผิดปกติ แต่ไม่รู้จะทำยังไงต้องยอมถูกพากลับ บัวตองมองตามจ่อยแล้วเลียริมฝีปากหน้าตาน่ากลัว รสชาติของเครื่องในสดๆ ยังติดปาก

กระท่อมบัวตอง จ่อยถูกหญิงสาวทั้ง 2 พาเข้ามาในห้อง

“บัวตองสั่งให้อ้ายกินยาให้เบิ่ด” หญิงสาวชี้ไปที่จอกยาบนตั่ง

“แต่ข้อยบ่เป็นหยังแล้ว กินยานั่นบาดได๋อยากนอนบาดนั่น”

“บ่ได้ !! เจ้าต้องกินให้เบิ่ดตามคำสั่งบัวตอง !!!” หญิงสาวขึ้นเสียงดุ จนจ่อยยอมคว้าจอกยาขึ้นมากระดกดื่ม..อึกๆๆๆ แล้วคว่ำจอกยาให้ทั้งคู่ดู หญิงสาวเห็นจ่อยกินยาหมดก็พากันออกไป คล้อยหลังได้ครู่จ่อยจึงบ้วนยาออกมาใส่กระโถนในห้อง  จ่อยครุ่นคิดตัดสินใจบางอย่าง

ทุ่งหญ้าที่พักแรม นายฮ้อยเคนเหน็บมีดหมอสะพายย่าม เดินเข้ามาหากลุ่มผู้ช่วยทั้งถึก สีโห อาจารย์เม้า และโทนที่มุมปากมีรอยฟกช้ำนิดๆ อาจารย์เม้าไม่ชอบใจ

“ข้อยบ่เห็นนำกับความคึดนายฮ้อยเถื่อนี่ แฮงคึดสิกลับไปหมู่บ้านนั่นอีกแฮงบ่เห็นนำ”

สีโหเสริม “แม่นแล้วนายฮ้อย..ข้อยว่าฟ้าวสั่งให้เฮาเก็บข้าวของออกเดินทางกันต่อยังดีซะกว่า ต้อง พ้อทั้งผีปอบพ้อทั้งพวกชาวบ้านใส่ฮ้าย”

“เฮาได้เดินทางกันต่อแน่บักสีโห แต่ยังบ่แม่นมื้อนี้”

โทนเข้าใจนายฮ้อยเคน “ย่อนนายฮ้อยอยากซอยพวกชาวบ้านที่มาขอฮ้องให้ซอยแม่นบ่”