บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 14 หน้า 12
“แนนอนอยู่แล้ว...อ้ายอย่าหลบก็แล้วกัน”
แสงโสมเงื้อหมัดแล้วซัดเข้าหน้าโทนทันที...โทนร้องเจ็บลั่น....โอ๊ยยยยยยยย
วันใหม่ กระท่อมบัวตอง หมอกควันจางๆ ปกคลุมไปทั่วบริเวณ แม้เป็นเวลาเช้าแต่ก็ชวนอึมครึมวังเวง ในกระท่อมบักจ่อยค่อยๆ รู้สึกตัวลุกขึ้นมาอย่างมึนๆ ตอนแรกมองไปรอบๆ ห้องด้วยสายตาพร่าๆ เพราะเพิ่ง รู้สึกตัว ก่อนจะตกใจผงะแรงเพราะอยู่ๆ ก็หันไปเจอบัวตองนั่งใกล้ๆ
“เจ้า !!?? มาอยู่หม่องนี่ตั้งแต่เหิงปานได๋ ? เป็นหยั่งอ้ายบ่เห็น”
บัวตองยิ้มกลบ “ข้อยมาดูแลอ้ายโดนหลายแล้ว อ้ายบ่เห็นเอง”
จ่อยคิ้วขมวดแปลกใจ ว่าไม่ได้เป็นอย่างที่บัวตองว่ามา บัวตองเลยใช้มารยายิ้มหวานหยดแล้วขยับเข้าไปใกล้ๆ พร้อมเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้จ่อย ผ้าแถบที่รัดอกจนเน้นขยับเข้าไปใกล้ชิด
“อ้ายหมดสติไปเทิ้งวันเทิ้งคืน เพิ่งสิฮู้สึกโตจังซี้ให้ข้อยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เด้อ อ้ายสิได้สดชื่น”
บัวตองขยับจนตัวแทบชิด แล้วช่วยปลดกระดุมเสื้อให้จ่อยที่ละนิดๆ พร้อมสายตายั่วยวน
“เอ่อ..บ่..บ่ต้องเช็ดโตให้อ้ายก็ได้ เดี๋ยวอ้ายเช็ดเอง”
“บ่ต้องเกรงใจข้อย ข้อยมักดูแลอ้าย ซอยรักษาตั้งแต่พ้ออ้ายบาดเจ็บมา ให้ข้อยเฮ็ดให้เด้อ”
จ่อยเจอลูกอ้อนของบัวตอง เลยยอมให้ถอดเสื้อออกหมด เห็นแผลที่บัวตองช่วยพันผ้าดิบเอาไว้ให้มีเลือดซึมออกมา บัวตองเห็นเลือดแล้วชะงัก มองด้วยสายตาหิวกระหาย ทำเอาจ่อยอดแปลกใจไม่ได้
“เจ้าเป็นหยังไป ?”
บัวตองชะงักแล้วยิ้มกลบเกลื่อน “บ่มีหยังดอกอ้าย แผลอ้ายยังบ่หายดี ข้อยเลยเป็นห่วง”
บัวตองยิ้มแล้วคว้าผ้าชุบน้ำมาเช็ดตามตัวให้จ่อย “ว่าแต่..เจ้าซือหยังล่ะ อ้ายยังบ่ฮู้เลย”
“เอิ้นข้อยว่าบัวตองก็ได้จ้ะอ้าย”
ป่าช้า ชาวบ้านคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบหนีตายสุดชีวิตเข้ามาแล้วล้มลง
“ซอยข้อยแน..ไผก็ได้..ซอยข้อยแน !!!!”
ชาวบ้านหน้าตาตื่นตระหนกตกใจ พยายามจะคลานหนีเอาตัวรอดสุดฤทธิ์ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอผีปอบสาว 2 นางหน้าตาน่ากลัวยืนล้อมเอาไว้ปิดทางหนี ชาวบ้านยกมือพนมท่วมหัวสุดฤทธิ์ “พุทโธสังโฆ..พุทโธสังโฆ..คุณพระคุณเจ้า ซอยข้อยแน ข้อย ย่านแล้ว อย่าฆ่าข้อยเลย...แล้วข้อยสิเฮ็ดบุญกรวดน้ำไปให้”