บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 28 หน้า 2
“ปากมึงเก่งหลายเนาะบักมืด แต่เก่งบ่ถ่อตีนกูดอก”
“หมัดโคราช ฉลาดลพบุรี ท่าดีไชยา ถุย! ซุมกูนี่แหละนักมวยเก่า..เดี๋ยวกูสิสอนหมัดบ่ได้ โม้ของกูให้มึงเซาปากเก่งเอง” สุบินง้างหมัดจะสั่งสอนบักมืด แต่ระหว่างนั้นถึกยิงหน้าไม้เฉี่ยวหน้าสุบินไปปักที่ต้นไม้ข้างหลัง..ฉึก !!
สุบินชะงักหันไปเห็นผู้ช่วยถึกกับสีโหเดินเข้ามาอย่างไม่พอใจ
“เซา !! ซุมมึงว่างกันแถะเบาะ..ห๊ะ !! ถึงได้มาหมาหมู่หาเฮื่องคนที่สู้มึงบ่ได้”
“เว้าให้ดีเด้อผูซอยถึก บักมืดมันบ่ฟังคำสั่ง ก็ต้องสั่งสอนมันแนแมะ บ่จังซั่นเฮาสิเดินทาง กันต่อได้จังได๋”
“กูบอกแล้วว่ามึงบ่แม่นนายฮ้อยกู..มึงสั่งกูบ่ได้”
“คั่นมึงยังอยากตามนายฮ้อยเคนก็ฟ้าวกลับไปโลด ไปให้นายฮ้อยเคนพามึงไปตายบ่ต้องมาค้าควายกับซุมกู ”
“หึ..บักสุบิน !! แยกทัพควายจากนายฮ้อยมาได้บ่กี่มื้อ มึงก็อวดเก่งกันหลายแล้ว” สีโหหันไป ที่ถึก “ผูซอย..ข้อยว่าถึงเวลาที่เฮาต้องแยกโตกับซุมห่านี่แล้ว”
“แยกโต ?...หมายความว่าจังได๋ผูซอยถึก”
“ข้อยกับบักสีโหแล้วก็บักมืด สิต้อนควายของข้อยไปทางดงพญาเย็น”
“หา !! ดงพญาเย็น !!??”
ทุ่งหญ้าที่พักแรม ถึก สีโหและมืดพากันมาที่เกวียนตัวเองเพื่อรวบรวมอาวุธเท่าที่มีอยู่เตรียมตัวเดินทาง สุบินกับจันทา รีบตามเข้ามา
“ผูซอย !! ซุมเจ้าบ้าไปแล้วเบาะ นายฮ้อยผีกับเสือคำแสนฝึกวิชาอาคม ถ่าแก้แค้นนายฮ้อยเคนอยู่หม่องนั่น ขืนเจ้าพากันไปทางนั่นก็ถ่อกับไปหาเฮื่องตายคักๆ”
ถึกกับสีโหและมืดไม่ตอบอะไร มองหน้ากันอย่างมั่นใจเก็บอาวุธกันต่อ ทำเอาสุบินกับจันทาพอเข้าใจขึ้นมาทันที “ข้อยฮู้แล้ว..ความจริงซุมเจ้าบ่ได้อยากแยกโตจากนายฮ้อยไปค้าควายดอก แต่อยากไปแก้แค้นให้จันแดงกับบัวเขียวต่างหาก !!”
“แม่นแล้วทิดจันทา ซุมข้อยต้องการแก้แค้น ย่อนฮู้ว่านายฮ้อยบ่ยอมเอาซีวิตลูกน้องไปเสี่ยงกับเฮื่องส่วนโตแน่นอน ทั้งๆ ที่บางเถื่อแล้วนายฮ้อยอาจสิอยากสางปัญหาให้จบๆ”
สีโหเสริม “เฮาก็เลยตัดสินใจว่าสิเป็นหัวหมู่ทะลวงฟัน ลอบไปจัดการบักห่านั่นให้นายฮ้อยเอง”
สุบินอึ้ง “ซุมบักห่านั่นเป็นจอมขมังเวทย์ แล้วมึงสิเอาอีหยังไปสู้..ไปก็ตายแนนอน”
“ถืกแล้ว..ซุมกูนี่แหละตัดสินใจไปตาย ย่อนว่าบ่เหลือบัวเขียว” สีโหมองถึก “บ่เหลือจันแดง ให้เป็นแฮงใจอีกแล้ว ก็บ่ฮู้ว่าสิมีซีวิตอยู่ไปเฮ็ดหยังอีก”