บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 28 หน้า 3
“บ้า !! ซุมมึงมันบ้าไปแล้ว..อยากไปตายห่าก็ไปโลด..ซูมกูบ่เอานำดอก”
“เออ..บ้าๆ อย่างซุมกูนี่แหละ” นิ้วมืดจิ้มอกตัวเองแรงๆ “ในนี่มีแต่หัวใจของนักสู้อีสาน ทุกข์ยากจังได๋ก็บ่หวั่น ยอมตายได้เพื่อให้หมู่อยู่รอด !!” สีโหตบบ่าบักมืดที่พูดถูกใจแล้วพากันเดินออกไป
“จากนี่ซุมเจ้าอยากไปค้าควายก็ไปกันเองโลด แต่คั่นคึดได้อย่างเฮา..อยากสิตอบแทน ความดีของนายฮ้อย เจ้าฮู้กันแล้วว่าต้องเดินทางไปไส” ถึกทิ้งท้ายแล้วตามสีโหกับมืดไป ทิ้งสุบินกับจันทามองหน้ากัน โดยไม่รู้ว่ามีคนที่บังเอิญเข้ามาได้ยิน และยืนฟัง อยู่ตลอดมาตั้งแต่แรกแล้ว..ซึ่งก็คือจ่อยนั่นเอง
ทุ่งหญ้าที่พักแรม นายฮ้อยเคนเข้ามานั่งข้างกองไฟพร้อมกับอาจารย์เม้า
“อีหลีเบาะนายฮ้อย ที่ข้อยได้ยินมาจากคำแก้วว่า นายฮ้อยยังตามไปจอบเบิ่งความเป็นอยู่ของทัพควายที่แยกโตไป”
“แม่นแล้วจารย์เม้า”
“ข้อยว่าแล้ว..คนอย่างนายฮ้อยบ่ถิ่มบ่ป๋าลูกน้องโดยบ่บ่เบิ่งบ่แยงดอก เป็นห่วงย่านว่าซุ่มนั่นสิเดินทางบ่รอดเบาะ”
“นั่นก็เฮื่องนึง แต่ที่ห่วงหลายกว่าก็คือ แยกกันเดินทางจังซี้ซุมนั่นอาจสิตกเป็นเป้าให้พวกนายฮ้อยผีกับเสือคำแสนลอบเล่นงาน หวังใช้เป็นเครื่องมือแก้แค้นข้อยก็ได้”
อาจารย์เม้าฟังแล้วหนักใจ นายฮ้อยเคนหันไปคว้ากระบอกไม้ไผ่ที่ที่ใส่ลูกดอกหน้าไม้มา แล้วหยิบลูกดอกหน้าไม้ 1 ดอกยื่น ให้อาจารย์เม้ารับไป “ลองหักลูกดอกหน้าไม้ด้วยมือเปล่าเด้อจารย์เม้า”
อาจารย์เม้าทำตามที่นายฮ้อยเคนว่า หักลูกดอกหน้าไม้ด้วยมือเปล่าได้อย่างง่ายดาย จากนั้นนายฮ้อยเคนจึงยื่นลูกดอกหน้าไม้ให้อีก แต่คราวนี้ให้พร้อมกัน 4-5 ดอก
“เถื่อนี่ จารย์เม้าลองหักพร้อมๆ กันหลายดอกด้วยมือเปล่าเบิ่ง”
อาจารย์เม้าลองหักดูแล้วแต่ทำไม่ได้ ก่อนจะมองหน้านายฮ้อยเคนอย่างเข้าใจ
“ข้อยเข้าใจความฮู้สึกของนายฮ้อยแล้ว หนทางข้างหน้ามีอันตรายใหญ่หลวงถ่าอยู่ คั่นยังอยู่ฮวมกันเกิดอีหยังขึ้นก็ยังพอซอยเหลือหาทางออกฮ่วมกันได้ แต่แยกกันไปจังซี้..ก็ บ่ต่างจากหักลูกดอกหักๆ นี่”
“ซำนั่นยังบ่พอ ความเป็นตาย่านของนายฮ้อยผีอีก ข้อยเคยพ้อมาแล้วตั้งแต่ยังน้อย ย่อนว่าอาคมที่มันฝึกฝนเป็นอวิชชามนต์ดำ คั่นมันใช้สอนคำแสนนำล่ะก็..ข้อยผูเดียวก็คงยากสิรับมือ”
“มนต์ดำอีหยัง..นายฮ้อยถึงได้เป็นตาย่านหลาย”