บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 28 หน้า 4
กลางคืน ในกระท่อมบุญตานอนหลับอยู่คนเดียวในห้อง โดยไม่รู้ตัวว่าคำแสนย่องเงียบเข้ามานั่งข้างๆ มองบุญตาด้วยสายตาร้ายกาจ...น่ากลัว ชวนขนลุกขนพอง คำแสนยิ้มร้ายแล้วลูบหัวบุญตา
“บุญตา…อ้ายขอโทษเด้อที่ต้องเฮ็ดจังซี้..แต่อ้ายจำเป็นอีหลี ลูกในท้องของเจ้าสิซอยให้อ้ายอยู่ยงคงกระพัน เป็นเจ้าอาคมฆ่าเทิ้งนายฮ้อยผีและนายฮ้อยทมิฬได้”
คำแสนพูดไปก็เลื่อนมือจากผมบุญตามาที่ท้อง แล้วค่อยๆเปิดชายเสื้อออกทีละน้อย ขณะที่อีกมือก็ค่อยๆชักมีดพกออกมาอย่างน่ากลัว แต่จังหวะนั้นบุญตาสลึมสลือรู้ตัว
“อ้าย…อ้ายคำแสน..มี..มีหยังถึง..ถึงเข้ามาหาข้อย”
บุญตาพยายามจะลุกขึ้น แต่ร่างกายอ่อนแรงแข้งขาไม่ค่อยมีแรงจนแปลกใจ
“นี่..นี่ข้อยเป็นหยังเนี่ยอ้าย..อยู่ๆ แฮง..แฮงข้อยก็มีบ่เลย”
คำแสนยิ้มร้ายมองไปที่จอกยาที่อยู่ข้างๆ ตัวบุญตา “ยาบำรุงที่อ้ายให้เจ้าต้มกินนั่นล่ะเฮ็ดให้ เจ้าเป็นจังซี้”
บุญตาสงสัย “เป็นหยังล่ะอ้าย..ยาบำรุงถึงเฮ็ด ให้ข้อยบ่มีแฮง”
“ตอนนี่มันสิออกฤทธิ์ให้เจ้าบ่มีแฮง แล้วอีกสักเดี๋ยว มันสิซอยให้เจ้าบ่ฮู้สึกโต จากนั่นเจ้าสิค่อยๆ ตายไปทั้งๆ ที่ยังหลับ”
“ตาย !!! อ้าย..อ้ายหมายความว่าจังได๋ เป็นหยังอ้ายถึงต้องวางยาฆ่าข้อย !!??”
“ก็ย่อนว่าลูกในท้องของเจ้า คือสิ่งสุดท้ายที่ซอยเสริมอาคม ให้อ้ายเป็นเจ้าอาคมอยู่ยงคงกระพันจังได๋ล่ะบุญตา” บุญตาตกใจแรง “อ้าย !!!! เซา..เซา..อย่าเฮ็ดให้ข้อยจังซี้..ข้อยบ่อยากตาย”
“สายไปแล้วบุญตา..เจ้าบอกเองว่าพร้อมสิซอยอ้ายเบิ่ดทุกอย่าง นี่ล่ะ..คือวิธีที่เจ้าสิซอย อ้ายได้”
คำแสนยิ้มร้ายชักมีดออกมา บุญตาตกใจแรงพยายามดิ้นสู้สุดฤทธิ์ แล้วยกเท้าถีบคำแสนจนกระเด็น จากนั้นก็ พยายามรวบรวมแรงที่มีทั้งหมด ลุกขึ้นหนีออกไปจากกระท่อม คำแสนมองตามจิกหน้ายิ้มร้าย
บุญตาโซซัดโซเซวิ่งหนีเข้ามาในป่า ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือด้วยสภาพร่างกายที่แทบจะหมดแรง
“ซอยข้อยแน…ไผก็ได้..ซอยข้อยแน….อ้ายข้อยเป็นบ้าไปแล้ว…ซอยข้อยแน !!!”
บุญตาวิ่งหนี จนล้มลุกคลุกคลานเพราะแรงไม่เหลือที่จะหนีต่อ เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของคำแสนดังเข้ามา
“บ่มีไผมาซอยเจ้าได้แล้วบุญตา เจ้านั่นล่ะที่ต้องยอมเสียสละซีวิตเพื่อซอยอ้าย”
“บ่ !!! อย่าฆ่าข้อยเลยอ้าย..ให้ข้อยซอยอ้ายอย่างอื่นเถาะ..อย่าเอาซีวิตข้อยกับลูกไป เลย..ข้อยขอฮ้อง ให้กราบตีนอ้ายก็ได้...ฮือๆๆๆ” บุญตาร้องไห้สะอึกสะอื้น ยกมือพนมท่วมหัวแล้วก้มกราบทุ่งหญ้าที่พักแรม อาจารย์เม้าถึงกับตกใจ