บทละครโทรทัศน์ นายฮ้อยทมิฬ ตอน 28 หน้า 5

“แค่ฟังนายฮ้อยเล่ามา ขนข้อยกะตั้งเบิ่ดโตแล้ว คนที่เฮ็ดเฮื่องจัญไรได้จังซั่น..มันต้องเลวแฮงกว่าสัตว์เดรัจฉานอีก”

“แม่นแล้วจารย์เม้า พวกที่ฝึกอวิชชามนต์ดำจังซี้ นอกจากจิตใจมันสิบ่เหลือความเป็นคนแล้ว คั่นมันฝึกสำเร็จเมื่อได๋..โตมันเองก็บ่เหลือความเป็นคนอีกคือกัน”

“บ่เหลือความเป็นคน” นายฮ้อยเคนมองอาจารย์เม้าอย่างหนักใจ

ในป่า  บุญตาก้มกราบพี่ชายอย่างร้องขอชีวิต คำแสนเสียงเย็นเหมือนจะเห็นใจ “บุญตา…..”

“ฮือๆๆๆๆ..อ้าย…ฮือๆๆๆ…เฮาเป็นอ้ายเป็นน้องกัน…อย่าฆ่าข้อยเลย…ฮือๆๆๆๆ”

“อ้ายก็บ่อยากเฮ็ดจังซี้ดอก…แต่มันบ่มีวิธีไหนอีกแล้วที่สิซอยอ้ายได้…คั่นซาตหนี่อ้ายบ่ ได้แก้แค้นนายฮ้อยทมิฬอ้ายก็คงนอนตายตาบ่หลับ”

บุญตาชะงักอึ้ง “อ้าย !!!!! บ่...อ้ายบ่ได้เฮ็ดจังซี้ย่อนว่าความแค้นแล้ว...อ้ายเฮ็ดย่อนว่าอ้ายเป็นบ้าไปแล้ว อ้ายให้คุณไสยมันครอบงำอ้ายแล้วต่างหาก”

คำแสนหัวเราะชอบใจ “มันครอบงำกูนั่นล่ะดีแล้ว..กูสิได้เป็นเจ้าอาคมหนึ่งเดียวบนแผ่นดินอีสาน ต้องมีแต่คนย่านกูทุกหัวระแหง...ฮ่าๆๆๆๆๆ”  คำแสนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แล้วเข้าไปบีบคอบุญตาอย่างแรง บุญตาพยายามดิ้นรนสุดฤทธิ์ แต่สู้แรงของคำแสน ไม่ได้ เริ่มหน้าดำหน้าแดงและแรงต่อสู้ขัดขืนค่อยๆหมดลงช้าๆ…

บุญตาน้ำตาเริ่มเอ่อออกมาอย่างเจ็บปวดทรมาน ในขณะที่คำแสนบ้าคลั่งไร้สติ  เสียงนายฮ้อยเคนคุยกับอาจารย์เม้า

“ที่มันบ่เหลือความเป็นคนอีกก็ย่อนว่า บ่มีหยังบนโลกนี่ที่ได้มาโดยบ่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนไงล่ะจารย์เม้า”

อาจารย์เม้ามองนายฮ้อยเคนอย่างสงสัย “ข้อแลกเปลี่ยนอีหยังเบาะนายฮ้อย”

“อวิชชามนต์ดำที่เสริมให้อาคมมันแข็งแกร่งจนยากที่ไผสิรับมือได้..ต้องแลกมาด้วยการสูญเสียความเป็นคนไป..แล้วถูกครอบงำนำความชั่วร้ายเปลี่ยนให้ผูนั่นค่อยๆกลายเป็นปอบไปในที่สุด”

“ปอบ !!??”

ลมกรรโชกเข้ามาอย่างแรง ก่อนที่มือของบุญตาจะร่วงตกข้างตัว บ่งบอกว่าสิ้นลม คำแสนหัวเราะลั่นอย่างบ้าคลั่งรับกับลมและใบไม้ที่ปลิวว่อน คำแสนช้อนตัวบุญตาขึ้นมาพร้อมเสียงหัวเราะอันน่ากลัว จังหวะนั้นฟ้าผ่าลงมา..เปรี้ยง! ด้านหลังคำแสน แสงจากฟ้าแล๊บเมื่อครู่ทำให้เห็นใบหน้าของคำแสนเปลี่ยนเป็นใบหน้าอัปลักษณ์ น่าเกลียดน่ากลัวไม่ต่างจากใบหน้าของนายฮ้อยผี ก่อนจะกลับมาเป็นใบหน้าปกติเมื่อแสงฟ้าแลบหายไป