บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 6 หน้า 2
วาสุเทพลงจากรถแล้วจะไปเปิดประตูให้ปานรุ้ง แต่ปานรุ้งเปิดประตูพรวดออกมาเองแสดงให้เห็นว่ากำลังโกรธ
“รุ้ง...” วาสุเทพเอ่ยเรียก ทว่าปานรุ้งไม่สนใจอยู่ฟังจะเดินเข้าบ้าน แต่เกื้อยืนขวางอยู่
“มายืนทำไมเนี่ยเกื้อ!” ปานรุ้งพาลใส่เกื้อทันทีอย่างหงุดหงิด
“ผมรอคุณหนูครับ”
“รอทำไม ! เกะกะ ! ไป๊ !” ปานรุ้งผลักเกื้อกระเด็น แล้วจะเดินเข้าบ้าน
วาสุเทพรีบเดินมาจับมือปานรุ้งไว้ “เดี๋ยวก่อนรุ้ง”
ปานรุ้งพูดเสียงแข็ง “รุ้งก็กลับบ้านตามที่พี่เทพบัญชาแล้วไงคะ ยังต้องการอะไรอีก!”
วาสุเทพรู้ว่าปานรุ้งโกรธ จึงพยายามพูดอย่างน้ำเย็นเข้าลูบ “พี่รู้ว่ารุ้งโกรธพี่ แต่พี่มีเหตุผล ที่พี่ไม่ออกไปทำอะไรยา เพราะพี่รู้ว่าพี่ทำผิดต่อเขา”
“พี่เทพก็เลยปล่อยให้ยาตบรุ้ง ?”
“พรุ่งนี้พี่จะไปพูดกับเขา”
“ฟังแล้วชื่นใจจัง” ปานรุ้งเอ่ยประชด
“รุ้ง...” วาสุเทพพยายามอ้อนวอนให้อีกฝ่ายเข้าใจ
ปานรุ้งเอ่ยตัดบท “รุ้งเหนื่อย รุ้งขอตัว!” แล้วหันไปพูดกับเกื้อ “ปิดประตูให้ดีๆ ล่ะเกื้อ เดี๋ยวจะมีใครมาทำร้ายฉันอีก !” ปานรุ้งเดินเข้าบ้านไป น้อยรีบเดินตาม
วาสุเทพมองตามหญิงสาวด้วยสายตาเหนื่อยใจ ที่อีกฝ่ายไม่ยอมเข้าใจเหตุผลของตน เกื้อมองปานรุ้งกับวาสุเทพอย่างงงๆ ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ปานรุ้งเข้าห้องมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด แล้วโยนกระเป๋าถือของตัวเองไปที่ โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อระบายอารมณ์ จนของบนโต๊ะหล่นเต็มพื้น
น้อยเปิดประตูตามปานรุ้งเข้ามา “คุณหนูคะ ...”
ปานรุ้งพาลหงุดหงิดใส่น้อย “หายไปไหนมา! ฉันกลับมาเหนื่อยๆ เตรียมน้ำให้ฉันแช่รึยัง! ..ร้อนตับจะแตก นี่มันเมืองบ้าอะไร ทั้งคน ทั้งอากาศ น่าหงุดหงิดไปหมด!”
“เอ่อ...” น้อยจะบอกว่ามีคนโทรหาปานรุ้ง แต่เห็นปานรุ้งหงุดหงิด จึงไม่กล้าพูด
“ยืนอยู่ทำไม ! ไปเตรียมน้ำสิ !”
“เอ่อ ..คือ ..เมื่อกี้มีคนโทรหาคุณหนูน่ะค่ะ แต่คุณหนูยังไม่ถึงบ้าน เขาเลยฝากข้อความไว้”
“ใครโทรมา !!”
“เขาบอกว่าชื่อ “ชูนาม” ค่ะ”
ปานรุ้งได้ยินชื่อชูนาม อารมณ์หงุดหงิดเปลี่ยนไป ปานรุ้งรีบถามน้อย “แล้วทำไมไม่พูดให้มันเร็วกว่านี้! ไหน! ...เขาฝากข้อความอะไร ?”
น้อยยื่นกระดาษที่เขียนข้อความที่ชูนามฝากไว้ให้ปานรุ้ง หญิงสาวรีบดึงกระดาษมาอ่าน