บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 6 หน้า 4

กติยาคิดถึงปานรุ้งอย่างโกรธๆ“ความจริง..ตบแค่นั้น มันยังน้อยไปกับความไว้ใจที่ฉันมีให้ตลอดสิบกว่าปี ...อย่างรุ้งต้องเจ็บยิ่งกว่านั้น” 

ชูนามรีบจุ๊ปาก “จุ๊ๆๆ พอแล้ว ..แค่นี้ผมก็ปล่อยให้คุณทำร้ายผู้หญิงของผมมากพออยู่แล้ว” 

กติยามองชูนามอย่างไม่พอใจ ที่พูดยกย่องปานรุ้ง “ผู้หญิงของคุณงั้นเหรอ? ...คุณคิดว่าคำพูดหวานๆ แค่นั้น  จะทำให้ปานรุ้งทิ้งนายทหารอย่างพี่เทพ  มาหาคุณได้เหรอ?” 

“ที่คุณพูดอย่างนี้ ..เพราะคุณยังไม่รู้จักผมดีพอ” ชูนามยิ้มเจ้าเล่ห์ 

กติยามองชูนามอย่างสงสัยว่าจะทำอะไรต่อ

เช้าวันรุ่งขึ้น ชูนามขับรถมาจอดที่ริมรั้วบ้านวาสุเทพ ภายในรถเห็นกติยานั่งอยู่ข้างคนขับ โดยกติยานั่งนิ่ง มือกำตะกร้าที่ใส่กล่องขนมแน่น แสดงออกถึงการพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองอย่างยิ่งยวด ยิ่งกติกยาเหลือบมองบ้านวาสุเทพ ยิ่งทำให้กติยายิ่งเจ็บปวดกับอดีตที่ตัวเองเคยครอบครองฐานะคู่หมั้น และเป็นคนคุ้นเคยของคนบ้านนี้  แต่ตอนนี้..ทุกอย่างกลายเป็นของผู้หญิงคนอื่น

ชูนามมองกติยาที่ยังนั่งนิ่ง ไม่ยอมลงจากรถด้วยสายตาแอบระอา “ถึงบ้านอดีตคู่หมั้นคุณแล้ว” 

“ฉันไม่อยากเข้าไปในนั้น ...ฉันยังไม่พร้อมจะเจอพี่เทพ” กติยาเจ็บปวด

ชูนามแอบถอนใจรำคาญกติยา แล้วพยายามพูดบิวท์ให้กติยาสู้ “เพราะคุณเอาแต่กลัวอย่างนี้ไง คุณรุ้งถึงได้อดีตคู่หมั้นคุณไป” ชายหนุ่มพูดโดนจุดอ่อนของกติยา ทำให้หญิงสาวชะงักกึก “ถ้าคุณอยากมีชีวิตอยู่กับคำว่าแพ้ก็เชิญตามสบาย ผมไม่เดือดร้อน เพราะผมมีวิธีอื่นเข้าหาคุณรุ้งอยู่แล้ว” 

กติยารู้สึกทั้งเจ็บ และโกรธ ที่ชูนามว่าตัวเองแพ้! กติยาอยากกรีดร้องว่าเธอไม่ยอมแพ้ ชูนามแกล้งสตาร์ทรถเหมือนจะพากติยาไปจากบ้านวาสุเทพ

กติยารีบพูดขึ้นทันที “ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้” ชูนามดับเครื่องลง กติยาตัดสินใจถือตะกร้าใส่กล่องขนมลงจากรถไป

ชูนามมองตามกติยาแล้วยิ้มเยาะว่ากติยาช่างบิวท์ง่ายจริงๆ“ความรัก ..ทำให้คนโง่ได้พริบตาจริงๆ” 

ที่บ้านวาสุเทพ คุณหญิงสุดใจกำลังสั่งเด็กรับใช้จัดโต๊ะอาหารด้วยความหงุดหงิด “วางให้มันเบาๆ หน่อยสิแม่คุณ! จานชามของฉันไม่ใช่บาทสองบาท! ถ้าร้าวสักนิด ...ฉันจะไล่หล่อนออก!”   

พลเรือเอกภัทรเดินเข้ามามองคุณหญิงสุดใจ แล้วเอ่ยกับเด็กรับใช้ “ไปเอากาแฟให้ฉันเถอะไป” 

เด็กรับใช้รีบเดินออกไปทันที เพราะต้องการเลี่ยงจากคุณหญิงสุดใจอยู่แล้ว

พลเรือเอกภัทรเตือนภรรยา “ระวังนะคุณหญิง  เด็กมันจะเอาไปนินทาได้ว่า หงุดหงิดเรื่องอื่นแล้วมาพาลคนอื่น” 

“น้องเปล่าพาลนะคะคุณพี่” คุณหญิงสุดใจรีบปฏิเสธ พลเรือเอกภัทรมองภรรยาของตนนิ่งๆ คุณหญิงสุดใจยอมจำนน “ใช่ค่ะ น้องหงุดหงิด ..ก็น้องรับไม่ได้ที่ต้องมีลูกสะใภ้เป็น…” คุณหญิงสุดใจไม่อยากแม้แต่จะเอ่ยชื่อ “น้องอยากได้หนูยา” 

กติยาถือตะกร้าใส่กล่องใส่อาหารเข้ามา ยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะคุณป้า”