บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 6 หน้า 5

คุณหญิงสุดใจมองกติยาอย่างดีใจ “หนูยา!!!” คุณหญิงสุดใจรีบเข้าไปกอดกติยา “ป้าดีใจจริงๆ ที่หนูมา ป้านึกว่าต่อไปหนูจะไม่มาหาป้าซะแล้ว” 

กติยาคิดถึงเรื่องวาสุเทพถอนหมั้นตัวเองแล้วยังเจ็บปวดน้ำตาคลอ แต่พยายามฝืนยิ้มไว้ “มาสิคะ ถึงยากับพี่เทพจะไม่ได้เป็นคู่หมั้นกันแล้ว แต่ยาก็ยังเป็นหลานคุณป้า ..และเป็น ...” หญิงสาวเจ็บปวดจนเสียงสั่น “น้องสาวของพี่เทพ” 

วาสุเทพเดินเข้ามาได้ยินที่กติยาพูดพอดี เขายิ้มดีใจที่กติยาไม่ถือโทษตัวเองแล้ว “พี่ขอบคุณที่ยายังให้โอกาสพี่เป็นพี่ชายของยา  พี่ขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมาอีกครั้งนะยา” 

กติยาเจ็บปวด  แต่พยายามเก็บความรู้สึกไว้ แล้วยิ้มให้วาสุเทพ “ไม่เป็นไรค่ะ แค่ยาเห็นพี่เทพมีความสุข ยาก็ดีใจด้วย ยังไงยาขอโทษที่เมื่อคืนทำกิริยาไม่ดีกับพี่เทพและก็พี่เทพและ…” แม้ไม่อยากพูดถึงปานรุ้งแต่ต้องข่มใจ “รุ้งด้วยนะคะ” 

วาสุเทพมองกติยาอย่างเข้าใจ ไม่ถือโทษโกรธกติยา 

พลเรือเอกภัทรกับคุณหญิงสุดใจมองวาสุเทพกับกติยางงๆ

พลเรือเอกภัทรเอ่ยถามลูกชาย “เกิดอะไรขึ้นเหรอ ?” 

กติยาก้มหน้าทำเหมือนละอาย ไม่กล้าเล่า

วาสุเทพออกรับแทนกติยา “ไม่มีอะไรหรอกครับคุณพ่อ” เขาหันไปพูดกับหญิงสาว “ไม่ต้องคิดมากนะ ทั้งพี่และรุ้งเข้าใจยา” วาสุเทพเอื้อมมือไปแตะที่แขนของกติยาเพื่อปลอบไม่ให้กติยาคิดมาก กติยามองมือของวาสุเทพ

ที่แตะที่แขนตัวเอง ความอบอุ่นนั้นแทบทำให้น้ำตาไหล

คุณหญิงสุดใจเข้าใจความรู้สึกกติยา จึงพยายามหาเรื่องพูดให้บรรยากาศดีขึ้น “หนูยาเอาขนมอะไรมาจ๊ะ  อุ้ย ! ขนมทองเอกของโปรดตาเทพ เดี๋ยวป้าเอาไปจัดจาน  จะได้เอามาทานกับกาแฟนะจ้ะ” 

วาสุเทพพูดกับพลเรือเอกภัทรและคุณหญิงสุดใจ “ผมคงอยู่ทานอาหารเช้าด้วยไม่ได้ ผมจะรีบรับรุ้งไปเล่นโปโลกับเพื่อนๆ ที่คลับน่ะครับ” 

“แหม ..อยู่กินขนมหนูยาไม่กี่นาที  คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง” คุณหญิงสุดใจรู้สึกขัดใจ

วาสุเทพมองนาฬิกาข้อมืออย่างหนักใจ “งั้นผมเอาไปทานที่สนามแล้วกันนะครับ เห็นรุ้งบ่นว่าอยากกินเหมือนกัน  เขาคงดีใจที่ได้กินขนมของยา” 

กติยามองวาสุเทพหยิบกล่องขนมที่ตัวเองทำให้วาสุเทพ ไปฝากปานรุ้งอย่างเจ็บปวด มือกติยากำตะกร้าแน่นโดยไม่รู้ตัว

วาสุเทพยกมือไหว้พลเรือเอกภัทรกับคุณหญิงสุดใจ “ผมลาล่ะครับ  พี่ไปก่อนนะยา” วาสุเทพเดินผ่านกติยาไป

คุณหญิงสุดใจมองกติยาอย่างเข้าใจ แล้วมองวาสุเทพอย่างไม่พอใจ “ตาเทพนะตาเทพ! ทำอย่างนี้ได้ยังไง! หนูยาทำขนมมาให้ดันเอาไปให้คนอื่นกิน!  หนูยาจะรู้สึกยังไง!” 

“ยาไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยาขอตัวกลับก่อนนะคะ ยาลาค่ะ” กติยาเอ่ยพลางยกมือไหว้แล้วเดินออกไป