บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 32 (1/3)
ภายในห้องทำงานบ้านสมุทรเทวา ปานรุ้งกำลังคุยกับวาสุเทพด้วยสีหน้าร้อนใจ “คนของเกื้อบอกว่ายังไงนะคะพี่เทพ”
“คนของเกื้อบอกว่าเห็นผู้ชายคล้ายโดมขึ้นรถกลับกรุงเทพแล้ว!”
“แล้วปานวาดล่ะคะ”
“คนของเกื้อไม่เห็น”
“ปานวาดต้องอยู่กับมัน !! ไอ้เลวนั่นรู้ว่าเรากำลังตามหามันกับปานวาด มันเลยพาปานวาดหนีเรา ..ถ้ามันกลับกรุงเทพ ..กติยาก็ต้องรู้เรื่อง !!”
กติยากับโดมลงจากรถ มายืนอยู่หน้าบ้านสมุทรเทวา หญิงสาวมองบ้านสมุทรเทวาด้วยสายตาสะใจ โดมมองบ้านสมุทรเทวาด้วยสายตาเจ็บปวด เพราะคิดถึงปานวาด
“แม่รอเวลานี้มานาน ..วันที่ปานรุ้งได้รู้ว่าการสูญเสียคนที่มันรัก…มันทรมานยังไง!!”
โดมมองกติยาด้วยสายตาแปลกใจกับสิ่งที่กติยาพูด !
ปานรุ้งกับวาสุเทพเดินออกจากห้องทำงานอย่างร้อนใจ ปานรุ้งตะโกน “น้อย!! สั่งคนเอารถออกเดี๋ยวนี้!!”
ปรกเดินเข้ามาเจอปานรุ้งพอดี “นายแม่จะไปไหนครับ?”
“แม่จะไปหาแม่ไอ้โดม ..จะไปถามเรื่องปานวาดให้รู้เรื่อง !!!”
จำปีเดินนำกติยาเดินเข้ามา โดยมีโดมเดินตามหลัง “ฉันอยู่นี่แล้วจ้ะรุ้ง”
ปานรุ้ง วาสุเทพ ปรก มองกติยาด้วยอาการชะงัก !!
“ยา!!!” ปานรุ้งพุ่งไปหาโดม “แกเอาลูกสาวฉันไปไว้ไหน !!!!”
กติยาคว้าตัวปานรุ้ง แล้วผลักปานรุ้งออกไปจากโดม วาสุเทพกับปรกรีบประคองตัวปานรุ้งไว้ “ฉันมาที่นี่ ..เพื่อจะบอกว่าลูกสาวแกไม่ได้อยู่กับลูกฉัน!!!”
วาสุเทพพูดดีกับโดม “..โดม ..ถ้าวาดไม่ได้อยู่กับโดม แล้ววาดอยู่ไหน?”
โดมมองวาสุเทพ กติยาพูดกับวาสุเทพด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ยิ่งเห็นปานรุ้งกับวาสุเทพทุรนทุราย ยิ่งมีความสุข “ถ้าไม่อยากเสียคนที่รัก ..ก็อ้อนวอนสิคะพี่เทพ ..อ้อนวอนกราบกรานเหมือนอย่างที่ยาเลยทำ ..ตอนที่ยาขอร้องไม่ให้พี่เทพทิ้งยาไปหานังปานรุ้ง!”
โดมมองกติยาด้วยสายตาสงสัยมากขึ้น “ทิ้ง?”
กติยาไม่สนใจโดม ยังคงพูดใส่ปานรุ้งกับวาสุเทพ “เข้าใจรึยัง ..ว่าการต้องมองคนที่ตัวเองรักจากไป ..โดยที่ตัวเองรั้งเอาไว้ไม่ได้ ..มันเจ็บปวดแสนสาหัสขนาดไหน!!!”