บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 32 (1/3) หน้า 5
โดมพยายามลืมตาเฮือกสุดท้ายมองกติยา “แม่ ....แม่รักผมไหม”
“รักสิลูก ..แม่รักโดมที่สุด”
“ถ้ารักผม ..หยุดโกรธ หยุดเกลียดพ่อนะ”
“แต่พวกมันทำให้เราเจ็บ”
“คนที่ทำให้แม่เจ็บ ..คือตัวแม่เอง” โดมพูดจบก็กระอักเลือดออกปาก
“โดม !!!!!!!!!!!!” โดมมองกติยาแล้ว ก่อนจะขาดใจตายคาอ้อมกอดผู้เป็นแม่ กติยาเขย่าตัวโดม “โดม !!!!!!!! ..อย่าทิ้งแม่ไป !!!!! โดม !!!!!!!!!!!” หน่วยกู้ภัยจะเข้าไปพาร่างโดมออกจากกติยา แต่กติยาไม่ยอมให้ “อย่ามาแตะต้องลูกฉัน !! ไม่เห็นเหรอว่าลูกฉันหลับอยู่ !!!” กติยากอดโดมไว้ “โดม ..โดมเจ็บตรงไหน ..เดี๋ยวแม่เป่าให้นะ” เธอเป่าที่หัวโดม ”เป็นยังไง ..ดีขึ้นแล้วใช่ไหมลูก ..” กติยาหัวเราะชอบใจ แล้วกอดโดมไว้ “โดมนอนไปนะ ..เดี๋ยวแม่ร้องเพลงกล่อมให้” กติยาฮัมเพลงกล่อมโดมพร้อมกับกอดและโยกตัวโดมไปพร้อมจังหวะเพลง
เวลาเดียวกันนั้นเอง รถพยาบาลกำลังเคลื่อนผ่านจุดเกิดเหตุโดมกับกติยา ปานรุ้งนั่งอยู่ในรถพยาบาล เคียงข้างร่างวาสุเทพที่นอนบนเปลโดยมีปรกนั่งข้างๆ ปานรุ้งมองออกไปทางหน้าต่างรถ เห็นกติยานั่งกอดร่างของโดมอยู่
ปานรุ้งสะเทือนใจที่เกิดการสูญเสียขนาดนี้
ปานรุ้งนั่งรอที่หน้าห้องผ่าตัด โดยมีปรกนั่งข้างๆปานรุ้ง นิชานั่งใกล้ๆ หมอเดินออกมาจากห้องผ่าตัด
ปานรุ้งรีบเข้าไปหาหมอ “หมอคะ ..สามีดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ ? ...เขาปลอดภัยใช่ไหมคะ ?”
“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ” ปานรุ้งกับปรก นิชายิ้มอย่างดีใจ “แต่ว่า ...”
ปานรุ้งชะงัก “แต่อะไรคะคุณหมอ !!!”
ปานรุ้งเดินเข้ามาในห้องพักฟื้น มองร่างวาสุเทพที่นอนอยู่บนเตียง ปรก ปกรณ์ นิชา วิรินทร์เดินตามมาด้วยสีหน้าเศร้า ปานรุ้งเข้ามายืนข้างๆวาสุเทพ แล้วเอื้อมมือไปจับมือวาสุเทพไว้ พร้อมกับคิดถึงคำพูดของหมอ
“เนื่องจากเส้นเลือดในสมองแตก ..ทำให้เนื้อสมองบางส่วนที่ทำหน้าที่ควบคุมการทำงานของร่างกายตายไปและหยุดสั่งงาน ส่งผลให้คนไข้เป็นอัมพาตครับ”
ปานรุ้งบีบกระชับมือวาสุเทพไว้ “ไม่เป็นไรนะคะพี่เทพ ...รุ้งจะดูแลพี่เทพ ให้พี่เทพกลับมาหายดีเอง”
เกื้อเปิดประตูเข้ามา
ปรกหันไปมอง “พ่อ ...”
ปานรุ้งได้ยินปรกเรียกเกื้อ จึงหันไปมองเกื้อ เกื้อมองปานรุ้งด้วยสีหน้าเห็นใจ “คุณหนูครับ ...ผมได้ข่าวคุณชูนามแล้วครับ”
ปานรุ้งสนใจทันที “ชูนามอยู่ไหน !!!”
“คุณชูนามตายแล้วครับ”
ปานรุ้งอึ้ง