บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 32 (1/3) หน้า 2

วาสุเทพมองกติยาอย่างรู้สึกผิด

ปานรุ้งฉุนเฉียว “แกจะแค้นบ้าแค้นบออะไรก็เรื่องของแก!!  แต่ลูกฉันไม่เกี่ยว!! ถ้าจะแก้แค้นมาทำที่ฉันนี่!!”

“ฉันก็ทำอยู่นี่ไง !!! ..แกทำให้ฉันตายทั้งเป็น ..ฉันก็กำลังทำให้แกตายทั้งเป็น!” กติยาเข้ามาเผชิญหน้ากับปานรุ้ง “ฉันยอมทนอุ้มท้องลูกฉัน ..อดทนเลี้ยงดูมาคนเดียว ! ..ก็เพื่อวันนี้ ..วันที่ให้ลูกของฉันล่อลูกแกไป!! และเป็นโชคดีของฉันที่ลูกแกมันร่านเหมือนแม่ ..มันยอมทิ้งพ่อทิ้งแม่ หนีตามผู้ชายเหมือนที่แม่มันทำ!!” 

โดมฟังกติยาพูดถึงเหตุผลที่กติยาเลี้ยงตัวเองมา เพื่อเป็นเครื่องมือแก้แค้นของแม่!! โดมเจ็บปวด

“ฉันสวดมนต์สาปแช่งแกทุกวัน! ขอให้แกต้องเจอกับความทุกข์เหมือนอย่างที่ฉันเจอ แล้ววันนี้ฉันก็ทำสำเร็จ!! ลูกแกกำลังลงนรกไปพร้อมๆ กับอนาคตของมันไง!!” ปานรุ้งชะงัก กติยายิ้มสะใจ “กรรม มันกำลังตามสนองแกแล้วนังปานรุ้ง”

“ไม่ !!! ..ฉันไม่ยอมให้ลูกฉันต้องรับกรรมแทนฉัน!!” ปานรุ้งเข้าไปกระชากตัวกติยา “บอกมานะว่าลูกฉันอยู่ไหน!!”

กติยาเห็นปานรุ้งสติแตก กติยายิ่งมีความสุข หัวเราะสะใจ “อยากรู้ก็กราบฉันสิ !!! ...กราบตีนฉัน !!!!!!!”

วาสุเทพตะโกน “พอเถอะ !!!!!! ..เรื่องที่เกิดขึ้น ..เป็นเพราะพี่ !! พี่ผิดเอง !!” ทันใดนั้น! วาสุเทพคุกเข่าลง “คนที่ควรรับผิดชอบความผิดทั้งหมดควรเป็นพี่!! พี่ไม่คิดว่าสิ่งที่พี่ทำ ..มันจะทำร้ายยาและสร้างความโกรธแค้นให้ยาขนาดนี้ .. ถ้ายาอยากให้พี่กราบ พี่ก็จะกราบ..ขอแค่บอกว่าลูกพี่อยู่ไหน ..อย่าเอาชีวิตลูกมาทรมานเพื่อแก้แค้นอย่างนี้เลย ...พี่ขอร้อง” วาสุเทพทำท่าเกือบจะกราบกติยา

ปานรุ้งทนเห็นไม่ได้จึงรีบห้ามวาสุเทพ “ไม่ต้องค่ะพี่เทพ !!” ปานรุ้งมองกติยาอย่างเจ็บปวด “ ..เรื่องนี้เป็นเรื่องของ 

รุ้งกับกติยา ..”

ปานรุ้งยอมตัดสินใจคุกเข่า วาสุเทพ ปรกมองปานรุ้งอย่างชะงัก โดมมองปานรุ้งอย่างอึ้ง

วาสุเทพอุทาน “รุ้ง !!!”

ปรกตกใจ “นายแม่ ....”

กติยามองปานรุ้งด้วยความสะใจ

“ถ้ามันจะช่วยลูกฉันได้ ...ฉันจะกราบเธอเอง ..” ปานรุ้งทำท่าจะกราบกติยา

วาสุเทพ ปรกพยายามร้องปรามปานรุ้ง 

“รุ้ง ...”

“นายแม่ ..”

โดมมองปานรุ้งที่กำลังจะกราบกติยา แล้วมองกติยาที่หัวเราะอย่างสะใจ โดมทนไม่ไหวแล้วรีบพูดก่อนที่ปานรุ้งจะกราบกติยา “วาดยังอยู่ภูเก็ต!!” 

ปานรุ้งชะงัก หยุดกราบกติยา

กติยามองโดมอย่างไม่พอใจ “โดม!!!”

โดมพูดต่ออย่างไม่สนใจกติยา “..เขาไม่ต้องการกลับมาที่นี่ ! ..เขามีความสุขที่นั่น ..มีคนมากมายคอยดูแลเขา ..เขาไม่ต้องการใครไปยุ่งกับเขาแล้ว ..แม้แต่ผม ..ถ้าคุณอยากให้เขามีความสุข ..ก็ปล่อยเขาไป ..เหมือนที่ผมทำ” โดมพูดจบ เดินออกไปทันที