บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 1 หน้า 2
เกื้อมองปานรุ้งที่กอดรูปถ่ายของลูกๆ และร้องไห้อย่างเจ็บปวด เขาห่วงปานรุ้งเหลือเกิน “คุณหนู…”
ปานรุ้งพูดต่อ โดยยังไม่หันหน้ามามองเกื้อ “ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันคงเป็นกรรมที่ฉันเคยทำไว้กับ…” ปานรุ้งค่อยๆ เงยหน้ามองเครื่องบินที่กำลังบินผ่าน คิดถึงจุดเริ่มต้นถึงชีวิตตัวเอง !!!!!
ปี 2523...ท่าเรือสมุทรเทวา เสียงแตรรถดังลั่น รถยนต์คันหรูขับฝ่าเหล่าคนงานที่กำลังแบกกระสอบข้าวสารขึ้นเรืออย่างวุ่นวาย และขับผ่านพนักงานควบคุมคนงานซึ่งกำลังตะโกนโหวกเหวกสั่งคนงานให้รีบขนกระสอบข้าวสารขึ้นเรืออย่างเร่งรีบ จนกระทั่งรถจอดตรงหน้าตึกทำงาน
คนงานและพนักงานที่เคยรีบทำงานกันวุ่นวาย ต่างพอเห็นว่ารถใครมาจอด ทุกคนหยุดทำงาน แล้วรีบยืนตรงนิ่งเหมือนรอผู้มีอำนาจลงจากรถ กอบลงจากรถแล้ววิ่งไปเปิดประตูรถด้านหลัง คมขวัญ สมุทรเทวา ลงจากรถด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เชิดหน้า สง่าดั่งนางพญา
คนงานและพนักงานก้มหัวเคารพคมขวัญอย่างพร้อมเพรียง “สวัสดีครับ …คุณนาย”
คมขวัญรีบเดินหน้าเชิดนิดๆ เข้าไปในตึก โดยไม่ทันพูดตอบรับคำทักทายของคนงานและพนักงานเลยสักคำ
หัวหน้าพนักงานเดินมาหากอบ “ลุงกอบ ..ทำไมวันนี้คุณนายดูเครียด …มีเรื่องอะไรเหรอ?”
กอบถอนใจ ยังไม่ทันพูด ทันใดนั้นได้ยินเสียงเด็กชายตะโกนขายหนังสือพิมพ์ผ่านกลุ่มคนงาน “หนังสือพิมพ์จ้า…ข่าวใหญ่ประจำวันที่ 1 มีนาคม 2523... เรือสมุทรเทวาโดนปล้น!”
คนงานและพนักงานได้ยินต่างฮือฮาตกใจ
“เรือของเราโดนปล้นเหรอลุงกอบ ? ..อย่างนี้ก็แย่สิ” หัวหน้าคนงานเอ่ยกับกอบ
“จะแย่ได้ยังไง ..แกลืมไปแล้วเหรอว่าผู้หญิงที่เพิ่งเดินเข้าไปเมื่อกี้คือใคร..คือคนที่พัฒนาสมุทรเทวาจากที่มีเรือขนสินค้าไม่กี่ลำ จนกระทั่งยิ่งใหญ่อย่างทุกวันนี้ …ปัญหาแค่นี้ ทำอะไรไม่ได้กับผู้หญิงที่ชื่อ..คุณคมขวัญ สมุทรเทวา !!” กอบเอ่ยอย่างเชื่อมั่นในผู้เป็นนาย
คมขวัญเดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยสีหน้าสงบ ไม่มีอาการตกใจหรือกระวนกระวายอย่างขาดสติแต่อย่างใด โดยมีปริญญาเดินตามเข้ามา
“ตำรวจรายงานมาว่ายังไง?” คมขวัญเอ่ยถาม
ปริญญารายงาน “โจรสลัดได้เรือพร้อมกับสินค้าของเราไปครับ ค่าเสียหายของสินค้าทั้งหมด…”
คมขวัญรีบถามแทรก โดยไม่สนใจเรื่องสินค้า“ลูกเรือของเราเป็นยังไงบ้าง ?”
“ถูกโจรบังคับให้กระโดดลงน้ำทั้งหมด ก่อนโจรจะเอาเรือไปครับ”
“มีคนบาดเจ็บไหม?”
“13 คนครับ ส่งโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว”
“ตายล่ะ ?”
“ไม่มีครับ ..ส่วนสินค้า”