บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 1 หน้า 4

กฤษฎากับชัชวาลหันไปมองปานรุ้งพร้อมกัน ปานรุ้งใส่ชุดสวยยืนยิ้มให้อยู่“นี่ไงคะชื่อฉัน ..ปานรุ้ง สมุทรเทวา” หญิงสาวเอ่ยพลางชี้ที่ป้ายชื่อบนกระเป๋า

เวลาต่อมา ปานรุ้งเดินนำหน้าโดยมีกฤษฎาที่เข็นรถที่ใส่กระเป๋าเดินทางของปานรุ้งพร้อมพูดหยอกเย้ากับปานรุ้ง  ขณะที่ชัชวาลลากกระเป๋าตัวเองเดินตามมาด้วยสีหน้าไม่พอใจกฤษฎา

ปานรุ้งยิ้มให้ “Thank you นะคะ คุณสองคนนี่มีน้ำใจมาก ทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกันบนเครื่องก็อุตส่าห์คุยเป็นเพื่อนรุ้งตลอดทาง แถมยังช่วยยกกระเป๋าให้รุ้งอีก” 

“ด้วยความเต็มใจครับ คุณรุ้งกลับจากอเมริกาคนเดียว เป็นหน้าที่ผมต้องดูแลสุภาพสตรีอยู่แล้วครับ” กฤษฎารีบตอบเอาใจ

“แหม …ผู้ชายไทย so cute จัง” ปานรุ้งพูดพร้อมยิ้ม 

ชัชวาลใช้จังหวะที่กฤษฎาหันหน้าไปยิ้มให้ปานรุ้งอยู่  แทรกตัวแย่งรถเข็นที่ใส่กระเป๋าเดินทางของปานรุ้งมาเข็นเอง พลางรีบพูดอย่างเอาใจ “เดี๋ยวผมเข็นรถให้นะครับ ...ว่าแต่คุณรุ้งมีใครมารับรึเปล่าครับ” 

ปานรุ้งชะงักนิดนึง “นั่นสินะ จะมีใครมารับรุ้งบ้าง" 

ขณะที่ปานรุ้งเดินออกมาจากประตูทางออกผู้โดยสารขาเข้า หญิงสาวพยายามมองอย่างมีความหวังว่าคมขวัญจะมารอรับ เธอมองหาจนทั่ว แต่ก็ไม่เห็นคมขวัญ

“คุณรุ้งเห็นคนมารับรึยังครับ ?” ชัชวาลเอ่ยถาม

ปานรุ้งพยายามยิ้มเป็นปกติเอ่ยขำๆ “เห็นเขาว่า bangkok ชอบรถติด ..ญาติรุ้งก็คงรถติดอยู่มั้งคะ. 

กฤษฎาหันไปเห็นญาติของตัวเองถือป้ายชื่อรอรับอยู่ “เดี๋ยวผมไปทักญาติแป๊บนึงนะครับคุณรุ้ง ...ถ้าคุณรุ้งไม่มีใครมารับ เดี๋ยวผมไปส่งเอง”  

ชัชวาลมองกฤษฎาอย่างไม่พอใจนัก

“Thank you ค่ะ” ปานรุ้งยิ้มให้กฤษฎา

กฤษฎารีบเข็นรถที่มีกระเป๋าเดินทางของตัวเองไปทางญาติที่ยืนรอรับ 

ชัชวาลมองกฤษฎาที่ไปหาญาติ แล้วรีบหันมาพูดกับปานรุ้ง “สงสัยญาติเราคงรออยู่ทางโน้น  ..เราไปหาทางโน้นกันเถอะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยพลางแตะแขนปานรุ้งให้รีบเดิน เพื่อจะหนีกฤษฎา

ปานรุ้งเดินมากับชัชวาล โดยปานรุ้งยังคงมองหาคมขวัญแต่ไม่เจอ จึงคิดในใจว่าแม่คงไม่มารับตนแล้ว

ชัชวาลชี้ไปทางผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนรออยู่ “นั่นไงครับ ..คนขับรถผม  เดี๋ยวผมเอา กระเป๋าไปให้คนขับรถเก็บที่รถก่อนนะครับ  เดี๋ยวมาหา..”ชัชวาลลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองไปทางคนขับรถของตนที่ยืนรออยู่ 

ปานรุ้งมองหาคมขวัญอีกครั้งแต่ไม่เจอ กำลังจะตัดสินใจจะเดินไปหาชัชวาล ทันใดนั้นได้ยินเสียงคมขวัญดังมา

“ปานรุ้ง!”