บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 4

ห้องโถง ในบ้านพักตากอากาศ กติยาลืมตาตื่นขึ้นแล้วพลิกตัวเพื่อหันไปหาปานรุ้งกับวาสุเทพ ทว่าไม่เห็นทั้งคู่ กติยาลุกขึ้นนั่งแล้วมองหาว่าปานรุ้ง กับวาสุเทพหายไปไหน!!  

กติยาเดินออกจากประตูบ้านพัก สอดส่ายสายตามองหาปานรุ้งและวาสุเทพ หญิงสาวพึมพำ “สองคนนั่นหายไปไหนกันแต่เช้า” 

ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงปานรุ้งหยอกล้อกับวาสุเทพแว่วมากับสายลม

“พี่เทพ..อย่าค่ะ” ปานรุ้งเอ่ยห้าม

“ก็คุณรุ้งแกล้งผมก่อน”

“อ๊าย ..อย่าค่ะ” 

กติยาหันหน้ามองตามเสียง แล้วรีบเดินตามเสียงของปานรุ้งและวาสุเทพไป 

กติยาเดินมาที่ชายหาดตามเสียงของปานรุ้งกับวาสุเทพ หญิงสาวเห็นเสื้อของวาสุเทพถูกถอดวางข้างๆ กับชุดคลุม ของปานรุ้งอยู่บนชายหาด พร้อมๆ กับได้ยินเสียงปานรุ้งร้องวี้ดว้ายดังมาจากในทะเล

“อ๊ายยยย ..พอแล้วค่ะพี่เทพ”  

กติยาเลื่อนสายตาจากกองเสื้อผ้าของวาสุเทพกับปานรุ้งไปที่ทะเล เห็นวาสุเทพกำลังเล่นวักน้ำใส่ปานรุ้งอย่างสนุกสนาน โดยทั้งสองไม่เห็นกติยายืนมองอยู่

“อ๊าย ...น้ำเย็น รุ้งหนาว” ปานรุ้งกอดอกเรียกร้องความสงสาร 

วาสุเทพหยุดวักน้ำ แล้ว เดิน เข้าใกล้ปานรุ้ง “รุ้งหนาวเหรอครับ” วาสุเทพถามด้วยเสียงเป็นห่วงพลางยื่นมือไปจับแขนปานรุ้งแล้วดึงตัวปานรุ้งเข้ามากอด หญิงสาวซบที่อกของวาสุเทพ “หายหนาวขึ้นไหมครับ ?” วาสุเทพเอ่ยถามพลางก้มหน้าลงมองหน้าของปานรุ้งที่ซบอกตัวเอง

“อุ่นค่ะ ...อุ่นทั้งกาย  อุ่นทั้งใจ” ปานรุ้งเงยหน้า ขึ้นมองหน้า วาสุเทพในระยะใกล้ชิด ด้วยสายตา แสดงความปรารถนา ทั้งสองสบตากันจากนั้นชายหนุ่มค่อยๆ ก้มหน้ามาจะจูบปากปานรุ้ง 

กติยามองวาสุเทพกับปานรุ้งพลอดรักกันอย่างดูดดื่มด้วยความอึ้งปนตกใจ 

ที่ห้องโถงบ้านพัก กติยาสะดุ้งลืมตาตื่นด้วยสีหน้าตกใจกับความฝันของตัวเอง แล้วรีบพลิกตัวหันมาหาปานรุ้งกับวาสุเทพ หญิงสาวไม่เห็นคนทั้งคู่อยู่ในห้อง กติยาชะงักนิดนึง แล้วเตือนสติตัวเอง “คิดอะไรมากเนี่ย เมื่อกี้แค่ความฝัน รุ้งกับพี่เทพไม่มีทาง...”