บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 4 หน้า 3

ปานรุ้งพูดด้วยสีหน้าขำขัน “อ้าว ..ก็เมื่อวานที่เราแวะทานก๋วยเตี๋ยวเจ้าดังข้างทาง รุ้งเห็นพี่เทพเติมเครื่องปรุงตั้งหลายช้อน ..ยาเป็นคู่หมั้นของพี่เทพ ไม่สังเกตเหรอว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไร ..อ้อ! รุ้งลืมไปว่า ... ยากับพี่เทพ หมั้นกันเพราะคลุมถุงชน” 

กติยามองปานรุ้งด้วยสีหน้าสงสัย “รุ้งรู้ได้ยังไง ? ..ยาจำได้ว่ายาไม่ได้เล่า” 

ปานรุ้งยิ้มด้วยความรู้สึกของผู้ที่ชนะ “พี่เทพบอกจ้ะ” กติยารู้สึกเสียหน้า ที่ผู้ชายบอกผู้หญิงคนอื่นว่าตัวเองหมั้นเพราะโดนบังคับ “ตอนแรกที่รุ้งรู้ ..รุ้งแบบ ..Oh my god! นี่มันปี 2523 แล้วนะ ยังมีการบังคับให้คนที่ไม่ได้รักกัน  มาแต่งงานกันอีกเหรอ ?”

กติยารู้สึกเหมือนโดนปานรุ้งพูดเยาะตน จึงเอ่ยสวนกลับไป “แต่ถ้ามองอีกแง่นึง การคลุมถุงชนเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่เห็นแล้วคนสองคนเหมาะสมกัน เขาจึงจับคู่กัน” 

“แล้วถ้าวันนึงยาเจอผู้ชายที่ยารัก ยาจะถอนหมั้นเพื่อไปแต่งกับผู้ชายคนนั้นไหม” ปานรุ้งเอ่ยถามหยั่งเชิง

“เรื่องนั้น ..ยาไม่เคยคิด” 

“แล้วถ้าพี่เทพเจอผู้หญิงที่เขารัก ยาจะยอมถอนหมั้นให้พี่เทพไหม” 

ปานรุ้งเดินออกมาหน้าที่พัก หวนนึกถึงบทสนทนาเมื่อครู่ของตนกับกติยา

กติยามองหน้าปานรุ้ง แล้วพูดเหมือนดักคอ “ผู้หญิงที่ยุ่งกับผู้ชายที่มีคู่หมั้นแล้วคงไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี ยาเชื่อว่าพี่เทพไม่เลือกผู้หญิงอย่างนั้นหรอก” 

ปานรุ้งคิดในใจ “คอยดู ว่าวาสุเทพจะเลือกผู้หญิงคนอื่นไหม!”  

ขณะนั้นเอง วาสุเทพที่กำลังเดินเข้ามายังที่พัก ปานรุ้งคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา

วาสุเทพเดินเข้ามาเห็นปานรุ้ง จึงส่งยิ้มให้ “พี่ใช้เวลาวิ่งแค่ 18 นาที  หวังว่ายังมีอาหารเช้าให้พี่นะ” 

ปานรุ้งตัดพ้อ “ถึงพี่เทพจะวิ่งนานกว่านั้น พี่เทพก็ยังมีอาหารให้ทานค่ะ ลืมไปแล้วเหรอคะว่า พี่เทพยังมียาคอย ดูแลอยู่” ปานรุ้งพูดจบก็เดินออกไปทันที 

วาสุเทพได้ยินเช่นนั้นก็รีบเดินตามปานรุ้งไป

ปานรุ้งเดินหนีวาสุเทพไปที่ริมหาด

“รุ้ง !  หยุดก่อน!” วาสุเทพเอ่ยเรียกทว่าอีกฝ่ายยังเดินไม่หยุด วาสุเทพจึงดึงแขนปานรุ้งไว้ “รุ้งจะไปไหน ?” 

“รุ้งจะไปเรียกรถรับจ้างพารุ้งกลับกรุงเทพ” 

“กลับกรุงเทพ ! ...ก็ไหนเราวางแผนจะกลับพร้อมกันพรุ่งนี้ไงครับ”

ปานรุ้งมองวาสุเทพด้วยสายตาเจ็บปวด “รุ้งทนอยู่ต่อไปไม่ได้แล้วค่ะ! ยิ่งรุ้งเห็นหน้ายา! รุ้งยิ่งอยากจะวิ่งหนีไปจากที่นี่! ..พี่เทพรู้ไหมว่า รุ้งรู้สึกผิดกับเพื่อนขนาดไหน  ที่รุ้งแอบรักคู่หมั้นของเพื่อน” 

วาสุเทพเอ่ยอย่างเห็นใจ “รุ้ง...”