บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 13

เช้าวันใหม่ที่โรงพยาบาล ภายในห้องพักฟื้นของปานรุ้ง หญิงสาวที่นอนหลับอยู่ค่อยๆ ลืมตาตื่น  แล้วพึมพำร้องหาสิ่งเดียวที่ปานรุ้งคิดถึงได้ “ลูก....”  

คมขวัญที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้เฝ้าดูปานรุ้งอยู่  พอเห็นปานรุ้งลืมตาจึงรีบลุกไปหา “รุ้ง .. เป็นยังไงบ้างลูก..เจ็บตรงไหน  เจ็บมากไหม" 

น้อยกับเกื้อมองปานรุ้งที่ลืมตาตื่นอย่างดีใจ

“คุณหนูฟื้นแล้ว !!!  คุณหนูคะ คุณหนูน้อยจ่ำม่ำน่ารักมากเลย” 

เกื้อดุน้อย “น้อย ! เขาห้ามบอกเด็กๆว่าน่ารัก แม่บอกว่าโบราณว่าไว้ ถ้าผีได้ยินจะเอาไป ต้องบอกว่าน่าเกลียดน่าชัง” เกื้อหันไปพูดกับปานรุ้ง “คุณหนูน้อยน่าเกลียดน่าชังมากเลยครับ” 

ปานรุ้งถามอย่างห่วงลูก “แล้วฉันหลับไปนานเท่าไร ลูกฉันจะหิวนมไหม เกื้อ ! น้อย ! ใครก็ได้ไปบอกพยาบาลให้ พาลูกฉันมาที” 

“ครับๆๆ  คุณหนู” 

เกื้อจะไปเปิดประตูเพื่อหาพยาบาลตามคำสั่งของปานรุ้ง  แต่พยาบาลเปิดประตูห้อง แล้วเข็นรถที่มีลูกปานรุ้งเข้ามาพอดี ปานรุ้งมองลูกด้วยสายตาตื่นเต้น ปลาบปลื้มตื้นตัน  พยาบาค่อยๆ อุ้มลูกมาให้ปานรุ้งอุ้ม ปานรุ้งมองลูก  รู้สึกลูกตัวเล็ก ผิวบอบบาง จนปานรุ้งไม่กล้าอุ้ม

“คุณแม่อุ้มลูกให้นมหน่อยนะคะ” พยาบาลยื่นลูกให้ปานรุ้ง

ปานรุ้งขยับแขนอย่างกลัวๆ  ไม่กล้าอุ้ม “อุ้มยังไงคะ ..ฉัน ..ฉันกลัวทำลูกตก” 

คมขวัญยิ้มเข้าใจปานรุ้ง “ไม่ต้องกลัวนะรุ้ง  มา..แม่ช่วย” คมขวัญพยักหน้าบอกพยาบาลส่งลูกให้ปานรุ้ง คมขวัญช่วยโอบแขนปานรุ้งช่วยสอนให้ปานรุ้งอุ้มลูก “มือนึง ..ประคองคอกับหัวไว้  เพราะคอเขายังอ่อนเหลือเกิน  ส่วนอีกมือประคองตัว ..แล้วค่อยๆประคองหัวเขาเข้าหาอกรุ้ง” 

ปานรุ้งพยายามค่อยๆ ทำตามที่คมขวัญบอก 

เกื้อเห็นว่าปานรุ้งจะให้นมลูก  จึงคิดว่าไม่เหมาะสมที่ตัวเองจะอยู่  จึงถอยออกจากห้องไป

ปานรุ้งประคองตัวลูกให้ดูดนมตัวเองอยู่ เห็นลูกที่กำลังดูดนมในอ้อมอกก็รู้สึกตื้นตัน คมขวัญยืนมองปานรุ้งด้วยสีหน้ามีความสุข

ปานรุ้งมองลูกดูดนมแล้วคิดอะไรบางอย่าง  แล้วหันมาหาถามคมขวัญ “นายแม่..ให้รุ้งกินนมแบบนี้หรือเปล่าคะ” 

“จ้ะ..แบบนี้เลยล่ะ” 

ปานรุ้งชะงักนิดนึง แล้วนึกได้ว่าคนอีกคนที่ควรอยู่ หายไปไหน ! “นี่ชูนามมาเจอหน้าลูกรึยังคะ ?” 

คมขวัญถอนใจ  ไม่พอใจชูนามเหมือนกันที่ยังไม่โผล่มาสักที