บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 13 หน้า 5
หญิงสาวหันไปหาวาสุเทพ “เรากลับกันเถอะค่ะ พี่เทพ” กติยาจงใจเอาแขนตัวเองคล้องแขนวาสุเทพ เตือนให้รู้ว่าเธอยังอยู่ตรงนี้ มีตัวตน แคร์เธอบ้าง
วาสุเทพมองกติยาอย่างเข้าใจ ยกมือไหว้ลาคมขวัญ “ผมลาล่ะครับ" เขาบอกปานรุ้ง “ พี่ไปก่อนนะ”
ปานรุ้งยิ้มให้วาสุเทพ แล้วมองกติยาซึ่งมองสบตาปานรุ้งเช่นกัน ก่อนจะเดินควงแขนวางสุเทพออกจากห้องไป
“ทำไมรุ้งต้องใช้ชื่อคุณเทพตั้งชื่อลูกด้วย แม่ว่ามันไม่เหมาะ” คมขวัญท้วง
“เพราะรุ้งต้องการเลือกสิ่งที่ดีให้กับลูก รุ้งอยากให้ลูกเป็นอย่างพี่เทพ ต่างจากพ่อของเขา...ที่มัน...” ปานรุ้งเอ่ยไม่ทันจบ ชูนามก็เดินเปิดประตูพรวดเข้ามา ด้วยสภาพผมยุ่ง หน้าตาตื่นตระหนก เสื้อผ้าหลุดรุ่ย
“รุ้งจ๋า ..ผมมาแล้ว !!”
หญิงสาวมองชูนามด้วยสายตาบอกว่า “ก็พ่อมันมีสภาพแบบนี้”
ชูนามมองคมขวัญกับปานรุ้งด้วยสีหน้ายิ้มแหยๆ แล้วพยายามพูดอย่างสดใสกลบเกลื่อน ความผิด “รุ้งกับลูก ..สบายดีใช่ไหมจ้ะ”
ปานรุ้งเขวี้ยงหมอนใส่ชูนาม ชายหนุ่มหลบหมอนจึงไปโดนกำแพงอย่างกรง ชูนามพยายามอ้อนวอน “รุ้งใจเย็นๆ ฟังผมก่อน !”
ปานรุ้งไม่ฟัง จะหยิบหมอนปาใส่ ทว่าหมอนบนเตียงหมด ชูนามยิ้ม “หมอนหมดแล้ว” ปานรุ้งหันไปคว้าแจกันที่โต๊ะข้างเตียงจะปาใส่ชูนาม ชูนามแหกปากตกใจ “เฮ้ย !!!!!!!”
คมขวัญ ปริญญา และน้อยรีบเข้าไปห้ามปานรุ้ง
“พอเถอะรุ้ง ! มีอะไรก็คุยกันดีๆสิลูก ..ยังไงเขาก็เป็นพ่อของลูกรุ้งนะ” คมขวัญเอ่ยเตือนสติ
ปานรุ้งฟังที่คมขวัญพูด แล้วพยายามข่มใจ
ชูนามได้ที รีบพูด “นายแม่พูดถูก ..ถ้าผมเป็นอะไรไป ลูกจะไม่มีพ่อนะ”
“แล้วทุกวันนี้ ..ลูกเหมือนมีพ่อไหม ?! ..วันๆ ไม่เคยอยู่บ้าน ขนาดวันคลอด คุณยังหายหัวเลย !”
“ผมบอกแล้วไงว่าแม่ผมไม่สบาย ! นอนซมอยู่ที่บ้าน ผมดูแลแม่ทั้งคืน ไม่รู้เรื่องคุณคลอดลูกจริงๆ”
ปริญญาฟังชูนามพูด แล้วจะพูดแทรกบางอย่าง “เอ๊ะ ! แต่ว่าเมื่อคืน ...”
แต่ไม่ทันพูดจบ คมขวัญรู้ว่าปริญญาจะพูดอะไร ก็พูดขัดปริญญาก่อน “เอาเป็นว่า ..รุ้งใจเย็นๆก่อน ..” เธอมองชูนามด้วยสายตาจริงจัง “ชูนามคงมีเหตุผลจำเป็นที่มาไม่ได้ !..ไหนๆ ชูนามก็มาแล้ว ค่อยๆพูด ค่อยๆ จากันดีกว่า” คมขวัญพูดกับชูนาม “ฝากดูแลรุ้งต่อด้วย ฉันจะกลับไปเคลียร์งาน เดี๋ยวเย็นๆ จะกลับมา”
“ครับนายแม่” ชูนามตอบพร้อมหลบตา อย่างคนมีความผิด
“ไป ..ปริญญา” คมขวัญเอ่ยแล้วเดินนำปริญญาออกไปจากห้อง
ปริญญามองชูนามด้วยสีหน้าครุ่นคิด แล้วเดินตามคมขวัญออกไป ชูนามเหลือบมองปริญญาอย่างระแวงว่าอีกฝ่ายสงสัยอะไรตนรึเปล่า