บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 13 หน้า 2
บ่ายแล้ว ชูนามกำลังนอนหลับอยู่ที่โซฟาในห้องทำงานเฮียโม แล้วจู่ๆ ชูนามก็สะดุ้งตื่นพร้อมพูดโวยวาย “อย่า ! ..อย่าฆ่ามัน !”
เฮียโมนั่งถอดไพ่อยู่ที่ทำงาน มองชูนามอย่างขำๆ ที่อีกฝ่ายช่างขี้ขลาดไม่ได้เรื่องเสียเลย “ฝันร้ายเหรอคุณชูนาม ?”
ชูนามหันมองเฮียโม แล้วรีบเดินไปหาเฮียโมที่โต๊ะทำงาน “เฮีย ! เมื่อคืนเราไม่ได้ซ้อมไอ้วิศวกรกันใช่ไหม? ! ..ทุกอย่างผมฝันไปใช่ไหมเฮีย?!..ผมฝันไปแน่ๆ”
“อย่าเครียดน่าคุณชูนาม ..ครั้งแรกๆ มันก็ต้องประสาทแดกอย่างนี้แหละ ครั้งต่อไปก็จะค่อยๆ ชินไปเอง”
ชูนามหน้าเสีย เข่าอ่อน “ตกลงเราฆ่าคนตายจริงๆเหรอเนี้ย"
“ไม่ต้องห่วงน่าคุณชูนาม ลูกน้องผมจัดการให้เหมือนอุบัติเหตุทุกอย่าง”
“อย่าประมาทนะเฮีย ตำรวจสมัยนี้เก่งจะตาย ความจริงเราน่าจะเผาทั้งรถทั้งศพ ทิ้งรถไว้แบบนั้น ไม่รู้ลายนิ้วมือพวกเรายังอยู่รึเปล่า ถ้ายังอยู่ บรรลัยแน่” ชูนามกุมขมับเครียด “ยังไม่ทันเห็นหน้าลูกก็ติดตะรางแล้ว"
เฮียโมเอ่ยอย่างรำคาญ “อยากเห็นลูกก็ไปดูสิ เมื่อคืนเมียคุณคลอดแล้ว แม่ของคุณไปตามหาคุณที่บ่อนให้ควั่ก”
“เมื่อคืน !!!” ชูนามชะงักตกใจ
“ป่านนี้ใครๆไปเยี่ยมแสดงความยินดีกันเต็มแล้วมั้ง”
อีกด้านหนึ่ง ภายในโรงพยาบาล วาสุเทพถือกระเช้าของเยี่ยมมาพร้อมกับกติยา ที่พยายามซ่อนความรู้สึกเจ็บในใจของตนเอาไว้ เมื่อเห็นท่าทางเอาใสใจที่วาสุเทพยังคงมีให้กับปานรุ้ง
“ไม่ทราบว่าคนไข้ที่ชื่อปานรุ้ง สมุทรเทวาอยู่ห้องไหนครับ” วาสุเทพเอ่ยสอบถามพยาบาล เมื่อถามข้อมูลได้แล้ว ก็หันมาบอกกติยา “รีบไปกันเถอะยา” กติยาแสร้งยิ้มรับให้วาสุเทพเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร
ภายในห้องพักฟื้นของปานรุ้ง พยาบาลรูดม่านที่กั้นรอบเตียง เพื่อกั้นเวลาให้นมออก ปานรุ้งนั่งอยู่ที่เตียง โดยมีน้อยคอยประคองเอาหมอนมารองหลังหลังจากปานรุ้งให้นมลูกเสร็จ คมขวัญประคองอุ้มพร้อมตบหลังเบาๆ เพื่อให้เด็กเรอ
คมขวัญพูดกับลูกของปานรุ้งอย่างอารมณ์ดี “หลานใครน้า กินเก่งจังเลย วันนี้กินนมแม่ไปตั้งหลายรอบแล้ว จะกลายเป็นลูกหมูไหมน้า .หึ.. ลูกหมู ..ไอ้ลูกหมู..”
ปานรุ้งมีสีหน้าไม่ค่อยชอบที่คมขวัญเรียก”ลูกหมู” “อย่าเรียกอย่างนั้นสิคะนายแม่ รุ้งรู้สึกตัวเองเป็นแม่พันธุ์หมูยังไงไม่รู้”
“แล้วรุ้งจะให้เรียกลูกว่าอะไร ..รุ้งตั้งชื่อไว้ให้ลูกรึยัง ?”
“ก็มีหลายชื่อที่ชูนามชอบ ..” ปานรุ้งเอ่ยเสียงแข็งเพราะยังโกรธชูนามอยู่ “แต่รุ้งไม่ชอบ”
ทันใดนั้นได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น ปานรุ้งมองไปทางประตูด้วยสายตาโกรธ เพราะคิดว่าชูนามเคาะประตู